.
.
.หลังจากที่ซอกจินพาคุณออกมา ที่เหลือก็กำลังเลือดขึ้นหน้าอยู่ในห้องยุนกิ
"ฮยอง...ทำแบบนี้ทำไม....ทำแบบนี้ทำไม!!!!" นัมจุนตะคอกเสียงใส่ยุนกิ
"มึงจะมาเดือดร้อนเหี้ยไรของมึงวะนัมจุน มึงไม่ได้ชอบยุนจีไม่ใช่รึไง"
"ฮยองนั่นแหละ!! ตอนเธอมาที่นี่ฮยองก็ทำเธอกลัว ผมคิดว่าฮยองจะถอยให้พวกผมซะอีก" โฮซอกสมทบ
"หึ เรื่องไรกูต้องถอยให้มึงวะ มีสมองก็หัดใช้ซะบ้างสิไอ้ควาย"
ผลัวะ!! "ไอ้เหี้ยกุก!! ต่อยกูพาพ่อ-หรอ"
"ฮยองยังเป็นคนอยู่มั้ยครับ! ยุนจีเธออายุแค่ 14 นะ ฮยองทำกับเธอแบบนั้นฮยองคิดถึงความรู้สึกยุนจีบ้างมั้ย!"
"ไอ้แท...มึงชอบยุนจีด้วยหรอ"
"ก็ชอบยุนจีกันทั้งบ้านป้ะวะ อย่าโง่ดิ"
"ว๊าา เสียดายว่ะ พวกมึงเข้ามาช้าไป พวกมึงน่าจะเข้ามาได้ยินว่ายุนจีบอกกับกูว่า.."
จีมินที่นิ่งมาตั้งนานก็วิ่งไปบีบคอยุนกิ "บอกว่าอะไร...ยุนจีบอกว่าอะไร"
"หึ" ยุนกระตุกยิ้ม "แรงแค่นี้ทำอะไรกูไม่ได้หรอก กูจะบอกให้ก็ได้....ยุนจีน่ะ บอกว่ากูอันตรายทั้งต่อร่างกายแล้วก็ใจของเธอด้วย เห็นม้ะ จินฮยองไม่ใช่คนที่อยู่หัวตาราง...แต่คนที่อยู่หัวตารางน่ะคือกู"
ผลัวะ! นัมจุนต่อยยุนกิเต็มแรงจนยุนกิล้มไปนอนกับพื้น "เอาสิ! ต่อยกูเลย เอาให้เยินเลย! แล้วพวกมึงจะได้เห็นอะไรดีๆ"
"หึ เดี๋ยวรู้กัน ไอ้นัมจุนไป!" โฮซอกหันมาชี้หน้ายุนกิก่อนจะเรียกนัมจุนให้ออกมา
.
.
."ฮึก...อปป้าคะ ฮึก ทำไมพี่ยุนกิ ฮึก พี่ยุนกิถึงพูดแบบนั้นคะ"
"ยุนจีอ่า~ อย่าร้องนะ พี่จะดูแลเธอให้ดีที่สุด ขอแค่...เธอไว้ใจพี่"
ก๊อกๆ "จินฮยอง ขอเข้าไปได้มั้ยครับ"
"เข้ามาสิโฮซอก"