She Came Back

Hoofdstuk 52: Felice's verhaal

Terwijl ik daar zit, bij Diana en Felice, voelen mijn oogleden zwaar. Ik zink in mijn gedachtes en er beginnen eigenaardige vragen in mij op te komen; hoe is mijn moeder gestorven? Hoe is Felice zuster geworden? Hoe gaat het met Jaap thuis? Staat Kanta nog overeind? In plaats van de vragen te stellen die moeilijk te beantwoorden zijn, -exclusief de vraag over hoe mijn moeder gestorven, ik wil liever niet dat Felice dat ook moet aanhoren- besluit ik die over Felice te vragen;

"Hé, Felice..." Begin ik, terwijl ik haar naam meer uitspreek als 'Félies', iets waar ik zomaar een tijdje terug mee begonnen ben. Ik weet niet precies waarom, waarschijnlijk een soort onbewust koosnaampje of zo... dat hebben stelletjes toch soms?

"Hm?" Felice draait haar hoofd een beetje naar mij toe, terwijl Diana ook soms naar ons kijkt. Wat mij nu ook opvalt is dat Felice ook gewoon reageert op hoe ik haar naam uitspreek zonder ook maar iets te zeggen, of mij anders aan te kijken, of mij verbeteren... raar hoe dat soms zo kan gaan, niet?

"Hoe ben je eigenlijk zuster geworden? Wilde je dat als vanaf kleins af aan worden, of hoe zit dat...?" Wat ik niet verwacht is dat Felice opeens een beetje moeilijk kijkt. "Oh... ja, gewoon. Mhm..." antwoord ze vaag... super vaag, voor een persoon als Felice, die normaal gesproken met een vriendelijke glimlach de vraag duidelijk zou beantwoorden.

Ik spot vanuit mijn ooghoek dat Diana een beetje een doordringende blik heeft, maar verassend genoeg is die niet voor mij bedoelt deze keer. Integendeel, want Diana heeft haar ogen gericht op Felice, die haar blik een beetje probeert te ontwijken. Ik trek een wenkbrauw op terwijl ik een paar keer van Felice naar Diana kijk, en weer terug. Is er soms iets wat mijn zus weet over Felice maar ikzelf niet?

"Oké, nou vooruit dan maar, niet echt 'gewoon'-gewoon... ehm..." Felice slaakt een diepe zucht en ik probeer haar een kalme blik te schenken, in de hoop haar meer vertrouwen te geven. "Ik wilde toen ik klein was eigenlijk gewoon huisvrouw worden, en als ik geen man zou kunnen vinden een dienstmeisje, of kinderoppasser... h-hoe dan ook, ik vond een man -niet jij, nu mijn ex- en we waren heel gelukkig samen. Hij heette Mark en we werden uiteindelijk verloofd nadat hij me ten huwelijk had gevraagd op het strand..."

Felice kijkt mij even voor minder dan een fractie van een seconden aan, en ik weet waarom; ze probeert te kijken of ik afkeurend kijk, of haar beoordeel, maar dat doe ik niet. Ik snap totaal dat ze hiervoor ook iemand anders had kunnen hebben vóór mij, ook al was dat een verloving... maar die Mark is nu toch niet voor niets haar ex... toch? Ik had immers ook een oogje op iemand anders toen ik nog in het Jenavaanse leger zat, dus...

"Maar Mark zat in het Kantaanse leger," gaat Felice verder, nog steeds niet helemaal op haar gemak. "en op een dag raakte hij tijdens de strijd ernstig gewond. Het was nog in de tijd vlak voordat jij hier aankwam en chief werd, en er was dus nog geen ziekenhuis, alleen maar medicijnmannen in de jungle, wat allemaal een zooitje ongeregeld was -en nu merendeels nog steeds- dus was er geen professionele medische hulp beschikbaar..." ik zie de hulpeloze blik in Felice's ogen terwijl ze dit allemaal verteld.

"Ik was in rouw voor een hele lange tijd, en toen jij aan de macht kwam en er eindelijk een echt ziekenhuis in Kanta opende, wist ik eindelijk wat ik moest doen; ik wilde ervoor zorgen dat zo min mogelijk vrouwen hun man meer moesten verliezen slechts omdat er geen goede hulp beschikbaar is, dus werd ik zuster."

Ik blijf even stil, totaal onder de indruk door Felice's verhaal. "Dat is... zo ontzettend moedig..." mompel ik, maar op een verstaanbare manier voor zowel Felice als Diana, die nu meer een tevreden blik heeft. Ik weet nu waarom; ik kan me voorstellen dat je het moeilijk zou vinden om over je ex te praten, vooral als het zo heftig is geëindigd, dus heeft ze het waarschijnlijk eerder aan Diana verteld, als vriendin, om toch nog het bij iemand in deze groep kwijt te kunnen.

Felice kijkt mij even aan. "Dankje..." zegt ze op een zachte toon. Ik glimlach even en streel haar haar en geef haar daarna een kus op haar wang. "Mensen hebben geen idee hoe moedig jij eigenlijk bent, en ik ben zo ontzettend trots op je..." Vertel ik haar met een kleine glimlach op mijn gezicht.