Unknown Mistake (Raquel Boys Series #1)COMPLETED✔

Kabanata 38

Kabanata 38

Come

"Mamu hindi ka na po aalis?"

Pilit akong ngumiti habang mahigpit ang yakap sa kaniya. "I won't.. never again." I whispered in my husky voice.

Hindi ko mapigilan ang maiyak habang mahigpit siyang niyayakap. I thought she's gone... akala ko hindi ko na mararanasan ang ganito. Nasa bisig ko siya, yakap-yakap.

Nang makatulog siya'y hindi ko siya binitawan. I feel like I can't leave her anymore. I'm scared that she might left me. That someone will get her on me. The door opened, doon ay pumasok si David.

Two days passed. Hindi ako pumasok. Nang gabing malaman kong buhay ang baby ko'y hindi ako makapaniwala. David explained it to me. Hindi pa rin malinaw dahil miski siya'y hindi alam ang buong k'wento.

Day after that he called his Mom. Nakauwi na ito sa mansyon ng mga Raquel at kasalukuyang nagpapahinga hanggang ngayon.

"Hija I know I made a big mistake. Malaki ang kasalanan ko lalo na sa'yo. But I just think about my grandchild. Naisip ko ng mga araw na iyon na hindi magiging maganda ang kinabukasan niya sa'yo. At masiyado ka pang bata para maging ina. I'm sorry. Patawad kung kinuha ko ang bata at pinalabas na patay na siya. Yes.. ang batang inilibing niyo ay hindi mo anak. Isa siyang patay na baby na naka-sabay mong manganak. Walang pambayad ang mag-asawa sa hospital kaya sinabi kong ako na ang bahala basta ibigay nila sa akin ang bata. I'm sorry, hija. I'm really really sorry." umiyak siya sa akin habang hawak-hawak ang aking kamay.

Ibang-iba siya sa nakita ko noong ipinakilala ako ni Daddy. Malaki ang pinayat niya. David lied.. Madam Rhiana has a breast cancer.

I didn't say any words. Masakit sa akin. Lahat ng dinanas ko, pero hindi ko ipagkakailang naaawa ako sa kaniya. But it doesn't mean that I already forgave her.

My Mom wants to file a case against David's Mom but I stopped her. Kahit papaano'y naging mabuti sa akin si Ma'am Rhiana. At ang mas importante sa akin ngayon ay kung paano makabawi sa aking anak.

"I'm sorry about what my Mom did. Hindi ko alam." David sat on the sofa na nasa aking harap.

Nang maka-usap namin ang kaniyang ina'y hindi pa kami nag-uusap tungkol sa mga nalaman. I'm not mad. Pero hindi ko alam kung bakit sumibol sa akin ang galit ng malaman kong buhay ang aking anak.

Why didn't he find me? Siguro dahil sa tingin niya'y kaya ko talaga iyong gawin.

Nakakalungkot lang dahil ganoon nga. Or maybe he's mad. Sino ba naman ang 'di magagalit kapag pinalabas na iniwan sa'yo ang inyong anak. We'll maybe I'd be mad but it will fade in a short of time. Dahil kung mahal mo talaga ang bata hindi lang sarili mo ang maiisip mo. Kun'di ang bata na, ang sarili mong anak.

David is also mad at his mom. I heard how he shouted on her. He looked so frustrated and mad when he exited on his mom's room. He looked at me with his tearied and apologetic eyes and run towards me. He hugged me and murmurned his sorry for a ninth time. I don't know what to do that time but I just hugged him back.

"I don't know what to say.. and to do." mahina kong bulong, nanatiling nakatingin kay Davide.

He's sorry but why I don't feel something about it?

After that day I feel so nothing. Ni ang kabahan, guminhawa, maging masaya. Wala!

Siguro manhid na nga ako.

He run his finges through his hair while looking at me. I smiled sadly and kiss my daughter's head.

"Ang laki na ng tiyan mo a. Kailan ka manganganak?"