Infinity Loop (One Shot Story)

Infinity Loop (One Shot Stories)

Kailan ba dapat sumuko ang isang tao? Yung nasasaktan na ba nang todo? Yung paulit-ulit nalang at namanhid na lamang ang puso sa paulit-ulit na sakit? O Yung napapagod na sa pagmamahal sa isang taong hindi ka naman minahal simula umpisa.

"Chris." tawag ko sa pangalan niya. Nasa tambayan kaming dalawa, ang lugar kung saan madalas kaming mag-laan nang oras na kaming dalawa lang. Kadalasan, kapag kaming dalawa lamang ay hindi ako mapakali. Madalas kung titigan ang mukha niya nang palihim habang nagbabasa siya nang libro. Madalas kung haplusin ang makintab at malambot niyang buhok habang siya ay natutulog. O', kaya'y pagpagpantasyahan ang maamo at gwapo niyang mukha ngunit nawala na yata iyon ngayon. Ang tanging nasa isip ko lamang ay ang epekto nang magiging bigat nang mga susunod kung bibitawang salita at gagawin.

"Hmm." napapikit ako. Parang ayaw bumuka nang bibig ko ngunit sa kabila nu'n nakahugot parin ako nang lakas upang sambitin nang dila ko ang gusto kung sabihin.

"L-Let's break-up." nahihirapang sambit ko. Naibaba niya ang librong hawak at gulat na gulat na napatingin sa akin.

"Anong sabi mo?"

"I said, l-let's break-up." paos ang boses ko habang inuulit ang mga salitang iyon sa kanya.

"Why?" tanong niya.

"We're happy together."

"Our parents and the people around us was happy to see us together. Why you suddenly wanted to split?" medyo hirap na din siyang magsalita.

"Because, you never really happy from the start of this relationship Chris." ngumiti ako nang mapait.

"You still, into to your past love." tumulo ang mga luha ko. Nakita kung natahimik siya sa sinabi ko.

"It's okay. It's not your fault for still loving her."

"You do everything to make this relationship work. You do everything to make me smile. You're smiling genuinely whenever you are with me. However, I knew that you never really happy deep inside." nakita ko ang pagtulo nang mga luha niya.

"Your body is with me but your soul, your heart is still with her."

"I'm sorry." paos ang kanyang boses. Tuloy-tuloy ang pag-agos nang kanyang mga luha.

"You don't have to. Its my fault for loving you badly." pinahiran ko ang mga luha ko.

"It's me who start this relationship anyway." tumawa ako para maibsan ang sakit na naramdaman ko ngayon. Tama, ako nga. Ako nga ang unang nag-insist nang relasyon naming ito. Sa una palang pala, ako na ang mali.

"Ang tanga ko di 'ba para mag-presentang maging rebound then sa huli, ako din pala ang susuko?" hindi siya nagsalita. Nilulunod siya nang kanyang mga luha upang hindi makapagsalita.

"Thank you for saying I love you even you didn't." napatingin siya sa akin.

"I meant it." hinawakan ko ang dibdib ko.

"At first, It's make me happy." ngumiti ako.

"But afterwards, I realized that your lies are causing me to bleed inside."

"I'm sorry." wika niya ulit.

"Stop saying you're sorry. You're hurting me." tumawa ako nang mapakla. Yumuko siya. Lumapit ako sa kanya.

"You haven't done wrong. The mistakes is on me." niyakap ko siya.

"We must together because we love each other." hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya.

"Not because we have to please our parents and the people around us." humiwalay ako nang yakap sa kanya.

"Or even because I love you."

"So let's end here." hinawakan niya ang kamay ko. Patuloy parin ang pagpatak nang mga luha ko.

"I tried to love you." wika niya. Pumatak ang mga luha niya sa kamay kong hawak niya.

"Ngunit itong dibdib ko." nilagay niya ang palad ko sa dibdib niya.

"Is still beating for her. It was always be her and everytime I see you, I was seeing her." Parang unti-unti sinasaksak nang kutsilyo ang puso ko sa mga binanggit niyang salita. Masakit pala marinig ang mga ito mula sa bibig niya.

"I thought it was normal. I act normal and went to the flow. However, everytime I see you. I also see her. I thought that staying with you, is also like she's with me." He hugged me tight.

"I never thought that I was hurting you." wika niya.

"I realized that I was loving her and not real you." dagdag niya pa.

"I'm sorry!" bulong niya. Humiwalay ako nang yakap sa kanya at pinunasan ang mga luha niya gamit ang mga daliri ko.

"I never quit not because I didn't love you." wika ko.

"I quit because I love you."

"I'm afraid that you may someday forget about me. The real me."

"You're now free. I will tell my parents to re-treat the fixed marriage. Take your time and look for yourself. It such long time since I see the real you." ngumiti ako sa pagitan nang mga luha ko.

"Thank you for loving her." wika ko. Nagpahagulhol siya nang iyak. It was such a pain seeing him crying but it's now time to face the reality. Hinalikan ko siya sa noo.

"Goodbye, Chris." huling wika ko bago siya tinalikuran.

"Wait, Trisha." napahinto ako nang tawagin niya ang pangalan ko. It's the first time he call my real name. For three years of being in a relationship with him, he didn't call my name. He call me with our endearment.

"We will see each other again, right?" tanong niya. Nakangiting nilingon ko siya.

"Maybe not, maybe yes. Only heavean knows." pagkibit-balikat ko.

"If we see each other again. Can we rewrite the pages that we both shared?" tumango ako kahit hindi ko naman alam kung may posibilidad pa ba.

Mabigat ang mga paa ko habang papalayo sa lugar na iyon. Gustong kung balikan siya at sabihing nagbibiro lamang ako ngunit hindi pwedeng sundin ko ang dinidikta nang puso ko. Alam kung kapag ginawa ko iyon ay kaming dalawa ang masasaktan sa huli. Kaya kahit mahirap kailangan kung lumaban. Hindi lamang para sa sarili ko, kundi para na din sa kanya.

Ibinagsak ko ang aking pagod na katawan sa malambot na kama. Patuloy parin ang pagkirot nang puso ko ngunit wala nang tumutulong luha sa mga mata ko. Nanunuyo na sa araw-araw na pag-iyak. Namanhid na at hindi na nitong kayang tumulo pa.

Napatingin ako sa sidetable kung nasaan naroon ang isang mahalagang litrato. Ako, si Chris at siya. Si Chris ay napapagitnaan naming dalawa. Ako na minahal si Chris mula bata. Si Chris na minahal siya mula noon hanggang ngayon. Ngunit siya, ay hindi kailanman minahal si Chris.

Natatanong ko minsan kung bakit napakadaya nang mundo? Kung bakit ang sitwasyon namin ay katulad nang isang walang katapusang silo. Paulit-ulit at walang katapusan. Gusto kung magalit sa kanya. Kung bakit siya pa ang minahal ni Chris at hindi ako. Ngunit, kahit anong ramdam ko ay wala. Walang galit sa puso ko dahil kahit ano pa man siya ay kawangis ko. Hindi ko siyang pwede sumbatan o kaya'y sabihing ibalik din niya ang pagmamahal nang lalaking minamahal ko dahil siya na kakambal ko ay matagal nang linisan ang mundong ito. Just like infinity loop our feelings are eternity, we're are going to endure the pain again and again.