kırık düşler bulvarı || chanbaek

batıdan doğan güneş

the Animals - House of the Rising Sun

🌅

        O sabah, daha önceki her günümde yaptığım gibi yatağımdan kalkmadan önce biraz daha uyumak istemeye vaktim olmadı. Yatağımdan kalkıp kapatacağımı ve tekrar yorganımın altına gireceğimi bildiğim halde kurduğum alarmı duyamadım. Bağırmaktan nefret ettiğim için cevap vermeyeceğimi bildiği halde mutfaktan bana seslenen anneme içten içe kızmaya ve güneşin doğuşunu görmeye fırsatım olmadı.

       Bilinçaltımda uyuyan canavarların bana göstermek üzere olduğu rüyalar, kapıya şiddetli bir şekilde vurulması ve evin içinden gelen koşuşturmalarla birlikte bir karadeliğin içine çekilirmiş gibi doğdukları yere geri döndüler. Ben uykumdan uyandığımda ve bilincim geri döndüğünde birçok yabancı ses duydum. Annem değildi, kardeşim hiç değildi. Olabilecek tüm ihtimalleri düşünürken içimde yatan ve yakalarımdan düşmeyen korkularımın da uyandığını hissettim. Başka ülkelerde, başka şehirlerde ve evlerde yeni günün umutlarıyla sabaha başlayacak insanların aksine ben kâbuslarımın gerçek olduğu bir güne uyandırılmıştım.

       Çok geçmeden annemin sesini duydum. Onun yabancı seslerle olan konuşmasının bitmesini, odamın hemen çaprazında olan mutfakta her dolabın içine bakıp her yeri birbirine katmayı bırakmalarını kıyık bıraktığım kapımın arkasından bekliyordum. Bunların her birinin hayal olmasını dilerken annemin biraz daha ağlarsa gözyaşlarını kan kırmızı yapacak gözlerini gördüğümde, içimde biriken korkuyu ve nefreti hissettiğimde her şeyin gerçek olduğunu anladım. Kalbim yerine akciğerlerim atıyordu sanki. Her şey gerçekti. Bense hâlen uykuda olmayı diliyordum. Tutunabilecek hiçbir dalımın olmadığını düşünürken görüşümü kapatan üniformalı adamın bacaklarına tutunarak düşeceğimi sandım. Acı çekiyordum, gözlerimden akan yaşları fark edemeyecek kadar fazla acı içinde, ayakta kalmaya çalışıyordum.

       Kenara çekilmemi söyleyip odama giren ve düzeni bozulmasın diye anneme bile açmasını yasakladığım çekmeceleri aramaya başlayan adamın kollarına tutunup durmasını söylemeyi istedim. Artık nefes aldırmayacak kadar şiddetlenen hıçkırıklarıma rağmen konuşmaya çalışmak ve haykırmak istedim, bir kez olsun bana inanmalarını ve evimizden çıkmalarını istedim fakat yapamadım. Beni duysa bile dinlemeyeceğini bildiğim, ona söylenenlerden başka hiçbir gerçeği bilmeyen bir piyona engel olamazdım. Güçsüzdüm. Boyun eğmeye zorlayanların karşısında savunmasızdım.

       Her şeyin altüst olduğuna beni inandıran hislerimde boğulmayı bırakıp annemin yanına gittim. Daha fazla ağlamamak için kendini sıktığını hissedebiliyordum. Annem güçlüydü. Tüm dünyası başına yıkılsa bile beni düşünebilecek kadar güçlüydü. Ona sarıldım fakat öylesine bir sarılma değildi bu. Annesini bırakmak istemeyen ve sonucu ne olursa olsun bırakmayacak küçük bir çocuğun hisleriyle aynıydı benim hislerim de.

       "Ağlama anne," dedim gözlerimden kezzap akıyormuş gibi hissettiren gözyaşlarımı görmezden gelerek. Bundan sonra ne olacağını bilmiyordum. Anneme ne olacaktı, babam ne yapacaktı, biz nereye gidecektik, kardeşimi uyandırıp ona yaşananları nasıl anlatacaktım... hiçbir şey bilmiyordum.

       "Bayan Byun, tüm odaları gözden geçirdiğimize göre artık gidebiliriz. Lütfen bize yardımcı olun ve hiçbir zorluk çıkarmadan talimatlarımızı yerine getirin."

       Onu alıp götürecek olmaları gerçeğine rağmen lanet gururum yüzünden takıldığım tek nokta, anneme zorluk çıkarmayın demesine tahammülsüz hissediyor olmamdı. Benim meleklerden bile masum anneme nasıl derdi bunu? Ama hiçbir şey söyleyemedim tabii ki, yine. Gururum, boğazından zor geçen lokmayı sindiremeden babam –belli etmiyor olsa da yıkılmış görünen ama annem gibi güçlü kalmaya çalışan adam- telefonunu eline aldığı gibi avukatı arama komutunu verdi. O telefonu kulağına götürüp hattın diğer ucunda çıkacak avukatla konuşmak için kapının önüne giderken kalbimin daha çok sıkıştığını hissetmiştim.