İmkansız

Bölüm 1: -Oda-

Girişe gelen yorumlar beni çok mutlu etti cevap vermedim ama hepinize ayrı ayrı çook teşekkür ederim^^  Umarım güzel bir hikaye olur! İlk bölümümüz hayırlı uğurlu olsun. :P

Bölüme Kübra malına gidiyor şimdi kullanıcı adından Kübra kim lan diyebilirsiniz nys , inş beğenirsin beğenmezen de döverim hadi eyw.

Multide Dolunay var. Gelişi güzel oyuncular ekledim ama değiştirmemi istediğiniz varsa söyleyebilirsiniiz.

Keyifli okumalar !! :D

Banyoda çıkıp, saçımı kuruttuktan sonra  aşağı inmeye başladım. Babamın ne yaptığını içten içe merak ediyordum. Büyük ihtimalle başını kağıtlara sokmuş düşüncelerinde boğuluyordu.

Aşağı kata indiğim de babamın odasının kapısı kapalıydı. Tıklayarak içeriye girdim ama kimse yoktu. Bir kat daha aşağı indiğim de babamın salonda oturup televizyon izlediğini gördüm. Düşüncelerinde boğuluyor sanıyordum.  Fakat televizyon izlemiyordu zaten.

Ses yaparak aşağı indiğim de babamın dikkatini çekebilmiştim. Babamla orta sona kadar harika bir baba-kız ilişkimiz olmuştu. Yani annem yaşadığı sürece. Annemle de aram harikaydı. Ama babamla bambaşka bir bağımız vardı. Annem öldüğün de babam çok berbat bir döneme girdi.

İlk aylar hep yanımdaydı. Toparlamama yardım etmişti ama sonradan kendisi düştü ve ben onu yakalamamıştım. Küçüktüm. On dört yaşındaydım. Neyin ne olduğunu daha yeni yeni öğreniyordum.

Ardından babam bir yıl içinde kendine geldi. Ona yakınlaşmaya çalıştım. Ama işte o sıra kendini geçmişine ve işine verdi. Üç yıl bundan habersizdim. Ne oldu, ne bitti. Fakat şu son bir yılda her şeyi öğrettim. Babamın bir adamı öldürmesini öğrendiğim de babam bana her şeyi anlattı.

Bu salon da yankılanan çığlıkları mı ve ‘Senden nefret ediyorum baba’ lafları hala dün gibi aklımdaydı. Pek geçmemişti zaten.

Günden güne babamın geçmişini ve gerçekte nasıl biri olduğunu çok iyi anlıyordum.Görüyordum. . Fakat buna engel olacak güç ben de değildi. Ben hala babama göre bir çocuktum. Fakat artık kendi ayakları üzerinde durabilen bir çocuk.

“Tatlım. Bir sorun mu var?”

Tatlım, ha? Yüzümü buruşturdum. Evet, tüm sorun sensin baba. “Hayır yok.”  Diye mırıldanırken merdivenleri yarıladım.

“Yanıma otur. Senle bir şey konuşacağım.”

Dediğini yapıp yanına geçtim.  “Seni dinliyorum.”

“Şu bir yıl içinde yaşanan şeyler..Sana ağır gelmiş olabilir. Belki kaldıramamış olabilirsin ama—“ Sözünü keserek “Düşündüğünden çok daha güçlüyüm, baba.”dedim.

Babam gülümsedi. Önüme düşen bir buklemi kulağımın arkasına attırırken devam etti . “Biliyorum. Ama bunlar çok fazla. Yaptıklarım ve yapacaklarım için özür dilemeyeceğim. Annen beni değiştiren bir kadındı. Ve şimdi yok. “

‘Senin yüzünden yok aptal! Onu senin  geçmişin öldürdü! Geçmişin de ne bok yediysen annemi senin düşmanlarından biri öldürdü! ‘ diye bağırmak istedim. Ağzım çıkana kadar bağırmak ve evi terk etmek istedim. Ama yaptığım tek şey babamı dinlemek olmuştu. Her zaman olduğu gibi. Her zaman olacağı gibi.

Ben güçlü bir kızdım. Ama cesaretli bir kız değildim.  Korkak değildim. Ama bu evden çıkıp bir daha gelmeyecek kadar  cüretkar davranamazdım.Hiç bir zaman davranamayacaktım.