Cassandra

~Πνίγηκα~

Οι ήχοι και οι αισθήσεις του περιβάλλοντος έχουν χαθεί. Η θάλασσα σταμάτησε να κυματίζει , και τα φύλλα σώπασαν. Όλοι τους περιμένουν να αντιδράσω. Ακόμα και ο άνεμος στάθηκε σιωπηλός πίσω από τους κορμούς των δένδρων.

Αναρωτιέμαι...

Καθηλωμένη χάνομαι στα δύο γκρίζα μάτια, που τότε μου έκοψαν την ανάσα και ένιωσα ότι παρακολουθούσαν την κάθε μου κίνηση.

Εκείνα τα μάτια που θεώρησα καθαρό ψέμα.

Κασσι, τι κι αν το ερμήνευσες λάθος; Τι κι αν είναι απλά ένα αγόρι που σε κοίταξε; Τι και αν δεν σε ακολούθησε, απλά έτυχε να βρίσκεσαι στον δρόμο του;

Ναι, ίσως. Αλλά αυτό δεν εξηγεί το έκπληκτο βλέμμα του και τον τρόπο με τον οποίο τα μάτια του τρυπάνε τα δικά μου. Μα, γιατί με κοιτάει με τόση μεγάλη έκπληξη;

Κασσι...

"Κασσι;"

Με την φωνη της Δαφνης συνέρχομαι απότομα και προσπαθώ να κρύψω τα μπερδεμένα συναισθήματα από το πρόσωπο μου. Το βλέμμα του είναι έντονο και επιθετικό, σαν να με γνωρίζει άλλα να μην με συμπαθεί . Του συστήνομαι απότομα και βιαστικά.

"Κασσανδρα"

 Σιωπή.

"Αλεξάντερ"

Προσπαθώ να ανασάνω κανονικά αλλά δυσκολεύομαι. Τα μάτια του δεν με βοηθάνε. Με διαπερνούν, με τρυπάνε σαν βελόνα και με διαλύουν. Με κάνουν να νιώθω ευάλωτη και μόνη.

Μα για ποιο λόγο με κοιτάει τόσο έκπληκτα;

"Τι περιμένουμε;" ρωτάω και γυρνάω για πρώτη φορά προς το μέρος της Δάφνης. Φοράει ένα γαλάζιο φόρεμα, που την κάνει να φαίνεται αιθέρια. Με κοιτάει και γελάει.

"Περιμένουμε τα παιδιά. Μα τι έχεις πάθει;"

Σωστή ερώτηση.

"Καλά είμαι" αντιλέγω απότομα και το μετανιώνω απευθείας.

Ξέχασε το. Είναι το αγόρι της τώρα. Τι σημασία έχει τι συνέβη μεταξύ μας;

Ξεροκαταπίνω.

Θέλεις πραγματικά να καταστρέψεις την πρώτη προσπάθεια συμφιλίωσης σου με την Δάφνη;

Όχι, όχι δεν θέλω.

"Χαίρομαι που σε γνωρίσω" του λέω ξαφνικά με ζωντάνια. Προσπαθώ να χαμογελάσω και να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου.