Serce, zaklej swe pęknięcia (Heart, cover your tracks)

Rozdział 7

Tetsuhiro powrócił tej nocy do domu w stanie miłego oszołomienia. Był rozkojarzony na tyle, że nie zauważył zaparkowanego przed domem białego vana, dopóki Gabe nie wysunął zza niego głowy.  

- Cześć kochanie!

 Zatrzymał się, ze zdziwieniem przesuwając wzrok z vana na Gabe'a.

- Ee, cześć. Co jest grane? 

 Gabe klepnął pięścią wóz, po czym zbliżył się do Morinagi.

- Pomyślałem, że moglibyśmy dzisiaj zacząć pakować do pudeł twoje rzeczy. I myślę, że zamówiłem go trochę za szybko, patrząc na to, ile mamy do zrobienia. 

- Ale... - Tetsuhiro potarł tył szyi. Ciepło, które czuł kilka godzin temu, teraz zupełnie znikło. - Myślałem, że wyprowadzam się za dwa tygodnie. Chciałem uporządkować rzeczy i część oddać na cele charytatywne. Wolałbym, żebyś najpierw o tym ze mną porozmawiał. 

 Uśmiech Gabe'a zmalał.

- Przecież rozmawialiśmy o tym. Powiedziałeś, że zrobisz to już kilka tygodni temu. 

 W Tetsuhiro urosła irytacja pod rozczarowanym spojrzeniem Gabe'a.

- Nie miałem na to czasu. W pracy był istny szał zajęć, ten projekt jest wyczerpujący. Wciąż staram się nadrobić zaległości powstałe na skutek naszej wycieczki do Włoch. 

- Prosiłeś mnie o te wakacje. Chciałeś pojechać.

 Tetsuhiro westchnął.

- Wiem, Gabe. Nie obwiniam cię, tylko...

- Tylko co? 

 Morinaga gestem wskazał na schody prowadzące do jego mieszkania. Nie chciał kontynuować tej rozmowy w miejscu, w którym każdy mógłby ich usłyszeć.

- Możemy porozmawiać w środku?

 Gabe sapnął, odwrócił się i gniewnym krokiem wszedł po schodach. Morinaga niemrawo podążył za nim. Nie mógł uwierzyć, że jeszcze kilka godzin temu czuł się szczęśliwy trzymając Souichiego w ramionach tak, jakby czas nie istniał. 

 Gdy odkluczał drzwi spojrzał ostatni raz na zaparkowanego vana.

- Chodzi o Souichiego? - Powiedział Gabe w chwili, gdy zamknęły się za nim drzwi.

 Zaskoczony Tetsuhiro potrząsnął głową.

- O czym ty mówisz?

- Odkąd zaczął się projekt, odkąd on się pojawił, stałeś się zdystansowany. Byliśmy szczęśliwi, chcieliśmy zamieszkać razem, a teraz nagle zadania, które zajęłyby weekend są za ciężkie do wykonania. To tak jakby... - przerwał, jakby zastanawiając się, czy chce kontynuować swój tok myśli. - Ty w ogóle jeszcze chcesz ze mną zamieszkać? 

 Tetsuhiro zrobiło się ciężko na żołądku.

- Gabe, nic się nie zmieniło. On jest dla mnie tylko przyjacielem. 

- Chcesz się do mnie wprowadzić czy nie? - Powtórzył Gabe uważnie przyglądając się twarzy swego rozmówcy.

- Oczywiście, że chcę.

 Gabe patrzył na niego jeszcze przez chwilę. Naprawdę patrzył. Lecz nie dostrzegł tego, czego z nadzieją szukał na twarzy Tetsuhiro. 

- Myślę, że to pierwszy raz, kiedy mnie okłamałeś. 

 Problemem było to, że Morinaga nie mógł go winić. Gdyby teraz odpowiedział, prawdopodobnie znowu by skłamał, więc milczał, nawet jeśli cisza go przytłaczała.