ရြာမလိုဟန္ဆင္ရင္း အံု႕မိႈင္းတဲ့ေကာင္းကင္မွာ ရုတ္တရက္ျပက္ထင္လိုက္တဲ့လ်ွပ္ပန္းႏြယ္လို ......
သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္စေတြ႕ခဲ့တယ္...
ခါးစည္းဖံုးအကြက္က်ား...လက္ပင့္ေခါက္ထားတဲ့ ရွပ္ညိဳမိႈင္းမိႈင္း... ဂ်င္းျပာႏုႏုနဲ႕ ... ဘာကမွထူးျခားမေနတဲ့သြင္ျပင္မွာ လူတကာထက္ေခါင္းတလံုးပိုတဲ့ ခႏၶာကိုယ္စြင့္စြင့္ေၾကာင့္ပဲ သူကၿခိမ့္သဲတဲ့မိုးျမင္ကြင္းမွာထင္ရွားေနခဲ့သလား...
ဒါေပမယ့္...
'' ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လို႕လား... ကၽြန္ေတာ္သြားဝယ္ေပးမယ္ေလ... Fan... ''
တစ္စကၠန္႕စာအတြင္းေပၚလာတဲ့စိတ္ကူးနဲ႕ ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို Phill က နားမလည္သလို တစာစာေခၚတယ္
'' ထီးယူသြားဦးေလ... ေၾသာ္ ဘယ္လိုျဖစ္... ''
ကတၱရာလမ္းေပၚနင္းခ်လိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြတိုင္းမွာ အေဖာ္ပါေနတဲ့မိုးစက္ေတြ...ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြ အေရျပားေတြေပၚေျပးဆင္းခုန္ေပါက္လာတဲ့ မိုးစက္ေတြ...
သူ႕ဆီကိုေလ်ာက္လွမ္းနီးကပ္လာတဲ့အခိုက္အတန္႕မွာ မိုးစက္ေတြကခ်ိဳျမျမ...
'' ဘာေသာက္မလဲဟင္ ''
ခ်ိဳသာေပမယ့္မတိုးႏြဲ႕တဲ့အသံၾသၾသ...ကၽြန္ေတာ္ကိုဒီေနရာအထိအသိစိတ္မဲ့ေရာက္လာေအာင္ညိႈ႕ငင္တဲ့ ဝန္းစက္ညိဳေမွာင္ေသာမ်က္ဝန္းေတြက မိႈင္းညိဳ႕တဲ့တိမ္အုပ္အလယ္ကသက္တံ့လိုပဲ...
'' ဆံပင္ေတြသုတ္လိုက္ပါလား...ေရေတာ္ေတာ္စိုေနတယ္ ''
သူကမ္းေပးတဲ့အတိုင္း ေယာင္ေယာင္ယမ္းယမ္းလက္ခံယူထားမိတဲ့ ျပာႏုႏုသဘက္အေသးအေလးက ေႏြးျမျမသင္းေမႊးေမႊး... ပါးခ်ိဳင့္ေရးေရးေပၚတဲ့အၿပံဳးကေကာ ေကာ္ဖီဆိုင္ရဲ႕ဝန္ေဆာင္မႈထဲမွာပါသလား...
ရုတ္တရက္ဘာကိုမွန္းမသိကၽြန္ေတာ္ႏွေမ်ာတသသြားတယ္...
အနားကိုေနာက္ထပ္မသီလာေတာ့တဲ့ အရိပ္ကိုလိုက္ေငးရင္း တစ္ခြက္လံုးကုန္သြားတဲ့ေကာ္ဖီအရသာကဘာမွန္းမသိလိုက္တဲ့အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုအားနာရမယ္ထင္ရဲ႕...
