Τα πιο ωραία χαμόγελα
είναι στα μάτια
μα δεν μπορώ να τα δω
όταν τα κλείνεις
όταν οι πόρτες της ψυχής σου
είναι κλειδωμένες
μόνο ένα ψυχρό γυαλί φαίνεται
και βλέπω τον εαυτό μου
σαν αντανάκλαση.
Δυστυχώς τα μάτια,
αν και πόρτες,
δεν έχουν κλειδαρότρυπα
να κρυφοκοιτάξω
σαν μικρό παιδί,
δεν έχουν κλειδί
ανοίγουν μόνο από μέσα.
Είναι κρίμα να χάνω
τις θάλασσες και τους ουρανούς
που κρύβεις
είναι δυσάρεστο
να μην μπορώ να δω τις δυστυχίες σου
μέσα στα πηγάδια και τις σπηλιές σου.
Εγώ θέλω να περπατάω
- πρέπει να περπατάω-
κι οι αγαπημένες μου βόλτες
είναι οι σκέψεις
είναι τα όνειρα
είναι οι προσδοκίες.
Αυτή η μανία με κατατρέχει
από μικρή,
ν'ανοίγω πόρτες
να ψάχνω συρτάρια και κουτάκια
να βλέπω πώς νιώθεις,
πώς σκέφτεσαι, τι είσαι...
Όλα αυτά!
Γι'αυτό κάνε μου την χάρη,
βασικά αν είναι απαραίτητη η ειλικρίνεια,
κάνε σ'εσένα την χάρη
ν'ανοίξεις τις πόρτες...
Είναι πιο όμορφα και βολικά μες το μυαλό σου.
Τα χαμόγελα χτίζονται κομμάτι- κομμάτι,
να το θυμάσαι.
