Remember Me

Hoofdstuk 10

En daar sta ik dan. Verbaasd van wat er net was gebeurd.

Ik wou eigenlijk nog graag achter Daniël aanrennen, maar ik weet dat het geen nut zou hebben.

Ik word uit mijn trans gehaald door twee sterke armen die om mij heen gewikkeld worden. Ik kijk achter me en zie dat Aiden het is.

Hij glimlacht naar me en kust me op m'n kruin.

*biep biep* argh, de wekker. "Laat het stoppen!" schreeuw ik in mijn kussen.

Ineen keer wordt de deur opengerukt en staat mijn moeder met een geschrokken gezicht in mijn kamer.

"Lieverd wat is er!?" gilt mijn moeder.

"Nee ik had het tegen de wekker" zeg ik lachend.

"Laat me nooit meer zo schrikken!" en ze loopt de kamer uit. Haha, mijn moeder schrikt echt van alles.

Ik kom uit en bed, kleed me aan, en doe mijn routine. Je weet wel; haar, make-up, enzovoort.

Ik kom beneden en maak een kom yoghurt met muesli voor ontbijt. Terwijl ik eet denk ik aan dit weekend.

Er was echt veel gebeurd, maar alles komt er op neer dat ik en Aiden elkaar leuk vinden, denk ik. Maar ik weet ook niet of we nu iets hebben ofzo... maar we zien wel op school.

Ik hoor de deurbel gaan en weet dat het Noor is.

"Doei mam ik ga!"

"Doei schat"

Ik druk nog een kus op het kleine hoofdje van mijn broertje en fiets dan richting school.

De lessen gaan snel voorbij en het is gelukkig al pauze.

Ik heb Aiden nog niet gezien, en besluit even naar hem toe te lopen. '

"Ik ga even naar Aiden'' zeg ik tegen onze groep terwijl ik opsta.

"Vlieg tortelduifje, vlieg naar je geliefde, vlieg!'' roept Dylan dramatisch.

"Ma ja'' en ik loop naar Aiden's tafel.

Als ik aankom zie ik Mara. Op Aiden zijn schoot. Een steek gaat door mijn buik. En ik besluit maar een gesprek te beginnen.

"Hey Aiden'' zeg ik terwijl ik een glimlach probeer op te zetten, wat niet zo soepel gaat.

"Hallo Olivia'' zegt hij met een grijns.

Mara lacht bitchy en geeft Aiden een kusje op zijn wang.

Aiden doet er niks aan. Hij laat haar ook gewoon op zijn zitten. Betekende het weekend dan niks voor hem?

De steek wordt steeds pijnlijker en de tranen schieten in mijn ogen. Maar ik houd ze tegen. Ik kan geen zwakte tonen, ik moet sterk overkomen.

Ik loop rustig weg van de tafel en zodra ze uit het zicht zijn laat ik de tranen vallen en ren ik naar mijn speciale plekje.

Snikkend zit ik in de bezemkast. Dit is een van mijn plekjes waar ik naartoe. Niemand anders komt hier, of weet überhaut dat ze bestaan.

Dan wordt er op de deur geklopt. ''Olivia? ben je hier?'' hoor ik een jongensstem roepen.

"Nee'' oh mijn god, Olivia hoe dom kan je zijn.