[[ เครื่องบรรณาการกุกมิน ]] tribute tears kookmin

ไร้สวาท

ร่างแสนบอบไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ นอนคว่ำกายอยู่บนเตียง ทั้งเนื้อตัวมีเพียงผ้าผืนบางที่ใช้ปิดส่วนล่างตั้งแต่ก้นงอนงามจนถึงปลายเท้า

แผ่นหลังเปลือยเปล่าขาวเนียนบัดนี้มีรอยแผลเป็นทางยาว ร่องรอยของแส้หนังพาดผ่านเนื้อบาง เลือดซึมผ่านส่วนที่ปริแตกจนดูน่ากลัว

ผ้าขาวบางถูกหยิบขึ้นมาจุ่มน้ำอุ่น บิดให้พอหมาดแล้วนำมาเช็ดเบาๆ รอบบาดแผล เลือดสีแดงสดซึมผ่านผ้าจนเปอะเปื้อนทำให้ต้องเปลี่ยนใหม่อยู่หลายผืน

สมุนไพรหลายชนิดถูกนำมาบดรวมกัน ใส่ผ้าขาวแล้วนำมาประคบลงบนบาดแผลให้ตัวยาซึมผ่านเข้าไป ทุกอย่างทำอย่างเบามือแต่ถึงกระนั้นร่างบางก็ยังสะดุ้งเมื่อร่างกายรู้สึกถึงความปวดแสบทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท สติยังหลับลึก

"เป็นอย่างไรบ้างหมอหลวงมิน" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามหมอหลวงประจำตัว

"ใส่ยาแล้วแผลจะสมานและค่อยๆ ดีขึ้นพะย่ะค่ะ" หมอหลวงมินตอบองค์เหนือหัวผู้ที่ยืนดูอยู่อีกฟากฝั่งนึงของเตียง มือขาวยื่นภาชนะใส่ยาส่งให้กับข้าหลวงจินที่ยืนช่วยอยู่ข้างๆ

"แต่ต้องระวังไข้ขึ้นหลังจากนี้เพราะพิษของบาดแผล คงต้องหมั่นตรวจอาการอยู่บ่อยๆ แต่กระหม่อมเป็นห่วงเรื่องอื่นเสียมากกว่า" เขาพูดด้วยความรู้สึกหนักใจ สายตาเรียวเล็กมองไปที่องค์กษัตริย์

"เรื่องอันใด"

"จิตใจที่บอบช้ำยากที่จะรักษา เช่นเดียวกับศิลาที่สลักผิดแล้วยากที่จะลบเลือน" พระองค์รู้ดีว่าหมอหลวงมินกล่าวถึงสิ่งใด แววตาสุดท้ายที่จีมินมองเขานั้นมันมีแต่ความเจ็บปวด

ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากเขาเองสินะ

ทุกคนออกไปกันหมดแล้วปล่อยให้คนเจ็บได้พักผ่อน จะเหลือก็แต่องค์ราชันที่บอกว่าจะเป็นคนเฝ้าเอง

เก้าอี้ถูกยกมาไว้ข้างเตียงอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวจะรบกวนคนเจ็บก่อนจะนั่งลงมองใบหน้าที่ซีดเผือดของจีมิน ถึงแม้ใบหน้านี้จะไร้ซึ่งสีสันแต่ก็ยังคงงดงามราวกับอิสตรี