ကားထဲက သီခ်င္းသံကို အနည္းငယ္တိုးလိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ သက္ျပင္းဖြဖြခ်လိုက္မိသည္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ယခင္ေန႔ရက္တို႔ထက္ သိသိသာသာေနာက္က်ေနသည္
မို႔ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ကိုသာ စိတ္ထဲႀကီးစိုးေန
ေစ၏…။ ထို႔အတြက္… သီခ်င္းသံ ခပ္တိုးတိုးသည္ပင္
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိတ္မရွည္စရာအေၾကာင္းတရားႀကီး
တစ္ခုလိုျဖစ္ေနသည္။
ကားဟြန္းသံအက်ယ္ႀကီးတစ္ခ်က္ေပးကာ နံေဘးမွေန
အၾကမ္းပတမ္းေက်ာ္တက္သြားေသာကားတစ္စီးအား
အလိုမက်စြာ ဆဲေရးမိေတာ့မလိုျဖစ္ၿပီးမွ စိတ္အလိုကို
ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္…ဆဲလို႔မျဖစ္…။
စိတ္မရွည္မႈကို အတင္းဆြဲဆန္႔ၿပီး မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေနာက္မွာပင္… ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ရွိရာဆီ
သို႔ ဆုိက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ ေရာက္ခဲ့သည္။
ထိုအခါမွ…ကြ်န္ေတာ့္အေမာက တစ္ဝက္ေျပ၏…။
အလံုးစံုမေျပေလ်ာ့ေသးေသာအေမာသည္…
အိမ္ထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းဝင္သြားေသာေျခလွမ္း
တို႔၏ေနာက္တြင္ ထပ္ၾကပ္မကြာကပ္လ်က္လိုက္ပါ
လာသည္… … …။
" ေဆာရီး…ကိုယ္ ေနာက္က်သြားတယ္… "
အခန္းတံခါးတစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္ဖြင့္ဝင္ဝင္ျခင္းမွာပင္
ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္မွလည္း ေတာင္းပန္စကားတစ္ခ်ိဳ႕
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ခုန္ဆင္းက်သြားသည္။
လက္ထဲမွကိုင္လာေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုပင္ ေနရာ
တက်မထားႏိုင္ေသးေသာ ကြ်န္ေတာ့္ပံုစံသည္…
ဆတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လာေသာ မ်က္ဝန္းစူးစူးတစ္စံု
ေအာက္တြင္ တခဏတာ ၿငိမ္သက္သြားရ၏…။
" ခဗ်ား! "
ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္းပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ျမင္ျမင္ျခင္း ေအာ္ထြက္လာေသာ ထိုေကာင္ေလး၏
ရန္လိုသံအေခၚသည္ ကြ်န္ေတာ့္၏အေမာေတြအားလံုး
ကို ေျပေလ်ာ့က်သြားေစေတာ့သည္… … …။
--- T Y P E ---
" ဘယ္PDက ဒီေလာက္ညနက္တဲ့အထိေနလို႔လဲ "
" ကိုယ္ ထုတ္လႊင့္ခ်င္တ့ဲ programအသစ္က
အဆင္မေျပတာေတြ နည္းနည္းရွိေနတာ…
စပြန္ဆာထည့္မယ့္ကုမၸဏီကလည္း သူတို႔ေၾကညာကို
မထည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလုပ္ေနလို႔ မနည္းျပန္ခ်ိန္ယူေနရလို႔
အိမ္ျပန္ေနာက္က်သြားတာပါကြာ… "
