ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Κεφάλαιο 1

Η ΝΥΧΤΑ είχε ήδη πέσει, όταν η μαύρη ΒΜW σταμάτησε μπροστά στη σιδερένια πύλη.Ο οδηγός της κατέβασε το παράθυρο και άπλωσε με σιγουριά το χέρι του προς τον φύλακα, ο οποίος στεκόταν έξω από το μικρό φυλάκιό του.
- Καλησπέρα, κύριε. Μπορώ να δω την πρόσκλησή σας;
Ο οδηγός του άφησε στο χέρι έναν λευκό φάκελο κι ο φύλακας τον άνοιξε, τον διάβασε και του τον έδωσε πίσω.
- Σας εύχομαι καλή διασκέδαση, κύριε Στήβενσον, του είπε και παραμέρισε για να περάσει το αυτοκίνητο, ενώ η τεράστια πύλη άνοιξε αυτόματα με το πάτημα ενός κουμπιού. Η μαύρη BMW σπινιάρησε και ξεχύθηκε στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που διέσχιζε το τεράστιο κτήμα και κατέληγε στον μεσαιωνικό, καταφώτιστο πύργο.
Το κτήμα, εκτάσεως πολλών στρεμμάτων, ανήκε στην οικογένεια Ντεμαρσελιέ εδώ και αρκετούς αιώνες. Βρισκόταν κάπου στη νότια Γαλλία, και είχε περιέλθει στην κατοχή
της οικογένειας, όταν κάποιος πρόγονος, ο οποίος λάτρευε το τζόγο, το είχε κερδίσει μια νύχτα στα χαρτιά. Βέβαια αυτό ήταν κάτι που η οικογένεια απέφευγε να αναφέρει, μιας κι ο εν λόγω πρόγονος ήταν ένας αμετανόητος τυχοδιώκτης, με σκοτεινό παρελθόν, που είχε αφήσει πίσω του άγνωστο αριθμό εξώγαμων παιδιών και τουλάχιστον δύο αυτόχειρες ερωμένες.. Η ιστορία της οικογένειας έλεγε ότι υπήρξε ένας πολύ όμορφος άντρας, με ταλέντο στο να εξαπατά πλούσιες γυναίκες της υψηλής γαλλικής κοινωνίας, κι αρκετοί μάλιστα υποστήριζαν ότι για ένα διάστημα υπήρξε ευνοημένος εραστής της ίδιας της βασίλισσας. Όπως και να είχε, εκείνη η νύχτα τζόγου τον είχε κάνει ιδιοκτήτη αυτού του υπέροχου πύργου, που από γενιά σε γενιά είχε φτάσει στην ιδιοκτησία του Λωράν Ντεμαρσελιέ, τέως πρεσβευτού της Γαλλίας στις ΗΠΑ. Δεν αποτελούσε μόνιμη κατοικία της οικογένειας, παρά παραθεριστικό προορισμό. Βέβαια, με την πάροδο των χρόνων είχαν γίνει αρκετές παρεμβάσεις, ώστε το κυρίως κτίσμα να γίνει κατοικίσιμο και να έχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις που χρειάζεται μια οικογένεια, όμως δεν είχε χάσει τίποτα από την επιβλητικότητά του και τη μαγεία που του προσέδιδε η ιστορία του.
Εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα, ο πύργος είχε ανακτήσει λίγη από την παλιά του αίγλη, καθώς η μικρότερη από τις δύο κόρες του πρέσβη, είχε μόλις παντρευτεί και η οικογένεια δεξιωνόταν εκείνο το βράδυ τους 100 περίπου προσκεκλημένους της. Ήταν παιδικό όνειρο της Σαμπρίν Ντεμαρσελιέ να παντρευτεί στον πύργο κι όταν βρήκε τον εκλεκτό της καρδιάς της, έναν Αμερικανό χρηματιστή, το θεώρησε αυτονόητο ότι όλοι, οικογένεια και φίλοι θα ήταν διατεθειμένοι να ταξιδέψουν μέχρι τη νότια Γαλλία για το γάμο της.
Από την πύλη της εισόδου μέχρι τον πύργο ανοιγόταν ένας ιδιωτικός δρόμος, περίπου ενός χιλιομέτρου, που περνούσε μέσα από ένα πανέμορφο δάσος. Πενήντα περίπου μέτρα από τον πύργο διέκρινε κανείς τους σταύλους του κτήματος, όπου η οικογένεια διατηρούσε τρία άλογα. Υπήρχε πάντα μόνιμο προσωπικό στο κτήμα, που φρόντιζε να συντηρεί τον πύργο και τους σταύλους. Μία ακόμη έξοδος, στο πίσω μέρος του πύργου, οδηγούσε σε μια μικρή τεχνητή λιμνούλα με υπέροχους κήπους τριγύρω, που τώρα λόγωτης ξεχωριστής ημέρας ήταν καταφώτιστοι και στολισμένοι. Οι καλεσμένοι, που είχαν φτάσει εδώ και δυο μέρες στον πύργο, είχαν ξεναγηθεί στο κτήμα, είχαν παρακολουθήσει την τελετή στο παρεκλήσι του κτήματος, είχαν ξεκουραστεί και τώρα, αφού είχαν δειπνήσει, είχαν πια χαλαρώσει και οι περισσότεροι ήδη χόρευαν, ή βολτάριζαν με κέφι στους κήπους. Για το δείπνο είχαν στηθεί λευκές τέντες γύρω από τηλιμνούλα, και μεγάλες ροτόντες, στρωμένες με λευκά τραπεζομάντηλα. Πορσελάνες και κρύσταλλα έδιναν χλιδή στο δείπνο, ενώ κόκκινα τριαντάφυλλα στόλιζαν το κέντρο κάθετραπεζιού.Η βραδυά ήταν ζεστή και υγρή, το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο και καλοκαιρινές μυρωδιές έκαναν την ατμόσφαιρα μεθυστική. Ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι και η μουσική πουεναλλασσόταν από γρήγορη σε αργή και αντίστροφα, ήταν παραπάνω από αρκετά για να διατηρείται το κέφι αμείωτο.