Unforgotten Love [COMPLETED]

Chapter Twenty Two

Chapter Twenty Two

Kinabukasan ay nag-absent ako. Namumugto ang mga mata ko at hindi maganda ang pakiramdam ko. I can't risk teaching the kids, wala lang silang maiintindihan sa akin.

I spent my whole day watchibg T.V in my room, eating and crying a little bit.

I am planning on seeing Nico. Gusto ko siyang maka-usap. If this won't work out, I'll quit. But I will try.

Ni-on ko ang cellphone ko at tumunog ito dahil sa mga messages na hindi ko nababasa kahapon pa. Pero hindi ko na iyon tiningnan.

Dumeretso na ako sa message ni Nico.

From:Nico

I'm sorry, hindi ko sinasadyang gawin yon

I replied.

From: Me

If you are not busy, can I meet you in the park this 5 pm?

Akala ko nasa klase siya pero agad siyang nag-reply.

From: Nico

Sure, gusto ko ring mag apologize personally.

I spent the rest of the day resting. Medyo nawawala  na rin ang pamumugto ng mga mata ko.

Nagpaalam ako kay mommy at kay daddy na magkikita kami ni Nico.

From Me:

Dy, magkikita kami ngayon ni Nico, I am ready to fight for this stupid love

From: Daddy

Sure anak, fight for your love, we'll never be as youngnas we are right now. We'll never know if we can still love tomorrow. So fight for jt.

I smiled. I really miss him

From:Me

My, makikipagkita ako kay Nico. I'll tell him everything

From: Mommy

Oh, goodluck anak. Fight for it.

At syempre hindi ko makakalimutan si kuya.

From:Me

Kuya, I will meet Nico

From: Kuya

Go, meet Nicholas then

Napangiti ako.

Nang dumating ang alas singko ay tinatahak ko na ang daan papunta sa park. Naka-suot ako ng Black Jeans and Light Blue T-shirt.

Ang usapan namin ni Nico ay doon malapit sa kahoy. Kaya nang dumating ako ay ni-park ko kaagad ito sa parking lot.

Naglakad ako patungo sa bench na malapit sa kahoy na malapit din sa Takoyaki Stall.

" Girlfriend ka niya, are you sure?!" Natigilan ako. Boses ni Irene iyon. Bakit siya nandito, at sino ang kausap niya?

" Yes, Nico, tell her!" Wait, that voice sounds familiar. Parang kumulo ang dugo ko.

"Jess, stop. Stop saying nonesense" sabi ni Nico. Nagtago ako sa likod ng puno.

"Alam mong maharot na babae ka--"

"Don't call me maharot. Kabit ka lang, I am his real girlfriend"

"Hmm, talaga lang ha. You are not."

"If I am not then you are not too"

"Hintayin nalang natin ang tunay na girlfriend--"

"Why do we have to wait, nandito na ako!"

"Jess stop it!"

"Ano ba Nico. Tinatanggi mo na ako ngayon?. Kakauwi ko lang galing states at ito ang ibubungad mo sa akin?. I know you love me Nico--"

"Hoy Jessie Girl, hindi ikaw ang mahal ni Nico. Kailanman ay hindi ka niya minahal. Maharot ka talaga"

"You are such a bitch, ang sabihin mo nagseselos ka lang, you are insecure kasi mahal ako ng mahal mo." Isang malutong na sampal ang narinig ko.

"Kahit na hindi ako ang mahal ni Nico ay hindi ko parin tanggap na ikaw ang makakatuluyan niya. Alam ko ang pakiramdam na maiwan Nico, you would settle for this kind of girl? Habang hindi mo alam kung ano ang mararamdaman ni George?. You are such a Jerk dude?"

"Don't you ever mention that girl's name. Sabit kang siya dito ako ang tunay na mahal ni Nico"

"You look desperate Jessie." Natatawang sabi ni Irene.

"Mahal mo yan Nico?" Natatawang tanong ni Irene pero agad nawala ang tawa niya nang mapagtantong mali ang iniisip niyang sagot ni Nico

"Oo" napakurap ako. Lungkot ang gumapang sa puso ko. He doesn't love me anymore. Siguro hindi ko na kailangang lumaban. Nagsisimula pa lamang akong lumaban, nakikita ko na ang papel kung saan nakasukat na talo ako.

Naglakad ako nang dahan dahan para hindi nila malaman na nandito ako. Pero pusa!. Tumunog ang nga tuyong dahon na naapakan ko.

Napabalikwas ako ng takbo para di na maabutan.

"George!" Narinig ko pa ang sigaw ni Nico pero sumakay na ako sa motor at pinatakbo ito.

I smiled bitterly. Maybe it is too late. Nasaktan ko din siya. Siguro mas okay na na dun na siya sa masaya.

Nang umuwi ako sa bahay ay medyo madilim na. Nandun na rin sina mommy at daddy. Pagkapasok ko pa lang ay agad silang tumayo galing sa pagkakaupo sa sofa.

"Anak" agad nila akong niyakap.

"How was it?" Tanong ni mommy. I smiled sadly. Before, I thought smiles are for hapoy people, but now I learned, it is also for sad ones. Hindi lahat nang may ngiti ay masaya na. Minsan malulungkot sila.

" Masaya na siya sa iba my, I don't want to break his happiness. Hindi na po siguro kailangan pang lumaban. Talo na ako" I smiled bitterly again.

" Anak, it is okay. You can find someone better, siguro hindi lang siya ang para sayo. Tapos na ang laban. Magpahinga ka na" sambit ni mommy

"I Don't think tapos na ito" napalingun ako sa direksyon na tinitingnan ni daddy. Nakatingin siya sa gate kung saan nakita kong pumasok ang lalakeng siyang naging rason ng kasiyahan at kalungkutan ko.

Tumatakbo siya palapit sa akin. I cried. I know there is no chance at all. He went here to apologize and I understand that.

Siguro hindi kami ang para sa isa't-isa. Siguro may nakatadhana na para sa kaniya.

Maybe fate made me know him for me to realize that at some point in your life, you can love unendingly, that you need to fight for love, but at some point in your life too, you just need to accept the fact that even before you started to fight, if you know in the end you'll lose, just stop and move on. You'll find someone better.

Can love still find a way

When two hearts have gone astray

Why was I so blind to see your worth while with me?

Love let me find you

If in your heart, you still feel me too

Should we give up the fight

Or work to make things right?

Maybe in a parallel universe, we would have a happy ending where you and I will end up together.