Son Artunlar ♛ Simurg I

1.ᤴ Esaret Altındaki Ejderha

• Kuzey Araven , Gomad •

ATASAGUN

↷♛↶

    Araven'in kuzeyi, soğuğu en ücra köşelerine kadar yaşadığı günlere boyun eğiyordu itirazsız şekilde. Bitmek bilmeyen kış aylarının başlangıcındaydı ancak bu bir sorun değildi. Hiçbir zaman da sorun olmamıştı.

Soğuk topraklar olarak da adlandırılan Kuzey Araven'in aksine sıcak kalpli halkı bile soğuktan, kıştan ve kardan pişmanlık duymazdı çoğu zaman. Burası onların toprağıydı ve her şeyiyle onu severlerdi. Evlerinden nasıl pişmanlık duyabilirlerdi ki?

Duyamazlardı.

Eğer gidecek bir eviniz varsa, nasıl görünürse görünsün severdiniz. Kötüsüyle ya da iyisiyle; yaşamınızı geçirdiğiniz, anılar biriktirdiğiniz topraklar adına kötü düşünceler barındırmanız çok zor olurdu.

Evi çalınmış ve yaşamını sürdüğü topraklardan sürülen birisi ise bunu umursamazdı bile. Onun yaşadığı, ona ait topraklar değildi. Neden iyi düşünceler barındırmalıydı ki?

Atasagun'un da bu konuda tek düşündüğü buydu. Kış ya da yaz fark etmeksizin umrunda değildi Kuzey Araven. Burası onun evi, onun doğup büyüdüğü topraklar değildi. Umursamak için geçerli bir tane bile nedeni yoktu ama umursamamak için bir sürü neden sıralayabilirdi.

Gomad'da bulunalı tam dört yıl oluyordu. Dört yıl önce bu lanet yere gelmişti ve hayatı hiç olmadığı kadar batmıştı.

Gomad Kuzey Araven'de bulunan bir bölgeydi ve buraya gönderilen kişiler suçlu, cezalı veya sürgün edilmiş kimselerden oluşurdu. Gomad'da kesinlikle masum bir insan bulamazdınız. Burası öyle kişilere uyacak bir yer değildi. Ya hayatta kalmak için ne kadar olabiliyorsanız o kadar kabalaşırdınız ya da bir böcek gibi ezilir ve oyuncak olurdunuz.

Atasagun daha ilk geldiği günlerde ne olacağına karar vermişti ve hâlâ nefes almayı başarıyordu.

Gomad'da bulunan kadın sayısı fazla değildi. Bununla beraber birçoğu da erkeklerin arasında birer eğlence kaynağı olalı çok olmuştu.

Atasagun öyle değildi.

Bir kadın olmasına rağmen içinde her zaman vahşi yanını da barındırırdı ve bu vahşi yanını göstermekten de hiç mi hiç çekinmezdi. Sert, umursamaz, vahşi ve en az Kuzey Araven kadar soğuktu. Bir kadına göre bu yanı ona hiç yakışmıyordu belki ancak dört yıl boyunca Gomad'da sağ kalmasının da en iyi sebebi buydu: Ona kimse dokunmaya cüret edemiyordu.

Erkeklerin eğlencesine yardım ederek hayatta kalmaya çalışan kadınların aksine o, istemediği şeyleri yapmaya gerek duymadan hayatta kalmayı başarmıştı. Öyle ki -her ne kadar sevmese de- erkeklerle dolu bir ortamda tek kadın olarak rahat şekilde durabiliyor ve mide bulandırıcı sohbetlerinde bile kendine laf gelmesine izin vermiyordu.

Gomad'da geçirdiği dört yıl boyunca serti oynamakta ustalaşmıştı.

Aslen burada bu şekilde kalmasının sebebi yaşamak istemesi değildi. Ona kalsa çoktan bir şekilde kendini öldürmüş olurdu ama yapılması gereken işler ve en önemlisi de alınacak bir intikam vardı ortada. Hayallerine ulaşmadan ölmek gibi bir niyeti yoktu.