Bir Dünya İnsan, Bir İnsan Dünyam

BOŞVERÎN

Kalbim çok acıyordu. İlk defa birine güvenmistim çünkü. Ama o... Neyse bosverin. Bogazimdaki o yumrugu yutamıyordum. Gozumden dokulen o kucuk damlalar nefes almami daha da zorlastiriyordu. Zaten bende nefes almak istemiyordum. Başım donuyor gozum karariyordu. En kotusude hicbirsey yapamıyordum.

Nasıl çocukken kırılan en sevdiğim oyuncağımi unuttuysam senide öyle unutucam diyorum. Ama unutamıyordum.

Ben seni unutmuşum gibi bide herşey seni bana hatırlatıyor. Senin bir defa adının geçtiği yerde benim bin defa içim geçiyor.

Geçen gün metroda bir adamın kokusunu sana benzettim. Çocuk gibi güldüm anlilarimiz geldi gözümün önüne. Sonra bir kız çocuğu dediki "Abla neden ağlıyorsun. " Çok utanmıştim ama ağlmaktan değil. Gözlerimden utanmistim. Çünkü ben sevdim gözlerim ağladı. Hemen göz yaslarımı sildim. Sesimi toparlamak için birkaç saniye bekledim. Yine aşkın en acımasız yanını yaşıyordum. Ağızından çıkmaya cesareti olmayan sözlerin, yürekğimde fırtınalar koparmasiydi... o sırada kız sessizliği bozup "Başka birisinin yanında gülmek varken, başkası için ağlamak neden?" dedi o an kalakaldım bu soruyu en cokta ben soruyordum. Ama o küçücük cok tatli bir kizdi nasıl böyle sözler derdiki. Sonra annesi onu çağırdı ve indiler. İşte yine o düğüm oluşmuştu boğazımda. Nefes alamadım. Ama kızın sözünden mi yoksa adamın kokusundan mı anlamadım.

Sanki tüm acı şarkılar beni anlatıyordu hani olur ya bir sarki bulursunuz o şarkı sizi anlatir bu yüzden o şarkı en sevdiğiniz şarkı olur. Heh işte o duyguyu bütün hüzünlü sarkilarda dinlemek çok zordu. Sanki bütün hayatım boyunca yanlış melodiyle dans etmiştim. Bir keresinde bana "Bir şarkı ol mesela bir ömür boyu çalan." Ben senin şarkın olmak istedim. Ama sen benim yazarım olmak istemedin.