Bir Vazgeçme Anı

"Vazgeçiyorum"

Sevgilim,

Ah sevgilim, bu mektubu yazmak benim için bir eziyet ama yapmak zorundayım. Beni anlar mısın bilemem. Lakin cidden beni seviyorsan bunu anlayacaksındır. Ben gidiyorum, sevgilim. Sevgili, en sevgili, ey sevgili uzatma dünya sürgünümü benim -Sezai Karakoç- Bunu söylemek çok acı, üzgünüm ama artık bitti. Bir şeylerin bitmesi gerektiği için. Bana yaşattığın her şey için teşekkür ederim. Zihnimin en güzel köşesinde saklayacağım seni. Birkaç şeyden bahsetmek istiyorum sevgilim mahzuru yoktur umarım sen bu satırları okurken kırılıp dökülüyorsan bende şuan bu daktiolaya basarken aynı acıyı hissediyor olacağım.

Bir hafta seni gördüm. Okyanus gözlerin parlıyordu. Işıl ışıldı, mavinin en güzel tonuydu.Yavaşça geçtin o sokaktan. Başın hafif öne eğikti. Bir başkası sadece yoldan geçip giden bir kadın sanabilirdi ama sen üzgündün ve ben bunu gördüm sevgilim. O gece bir şeyler olmuştu bu kalbime bir bıçak gibi saplandı. Çünkü ben bu üzüntünün sebebini bilemiyordum. Ah sevgilim, neden benimle hiçbir şeyi paylaşmıyorsun. Oysa ben senin acılarını, mutluluklarını ve daha nicesini görmek, duymak,dinlemek isterdim. Nelerimi gözden çıkarırdım bu yolda. -Çıkarmamış mıydım gerçi?-

Yanına gelişimi hatırlıyorum, tatlım. Bir ay öncesiydi ya da iki. Beni gördüğünde gözlerin donuktu. Bir tebessüm ettin sonra kalbim eridi. Adımı söyledin. Akadia. Beni en çok adımla seslenmemi sevdim. Söyleyiş tarzını da sevdim. Biz sohbet ederken uzaklara daldın. -Bir hafta öncesinde gördüğüm gibi- durgundun. Bir terslik vardı. Sormaya çekindim. Düşünceli bakışlarımı gördüğünde ise tekrar gülümsedin bana. Ah o gülümseyişin, en güzel şeydi. 

Beni üzerdin sevgilim. Kırılır, dökülürdüm. Uzaklara giderdin yollarını gözlerdim ve sabırsız bir çocuk edasıyla beklerdim. Üzüldüğüm kısım bana bir mektup bile göndermezdin. Ben yazarsam eğer bazen cevap gelmezdi ve endişelenirdim, ağlamaya başlardım ama bunu bilme isterdim. Üzülürsen ben ne yaparım? Yanında olup seni sıkıca sararım ama sen yine de üzülme sen hep gülümse sevgilim. O uzun gidişlerinden sonra dönerdin ve beni en mutlu kadın yapardın. Senin sesini çok seviyordum o yüzden hep seninle konuşmak ve bana cevap verişini duymak isterdim ama şanssızlığıma o güzel sesini hep duyamazdım. Çünkü sen az konuşurdun, en kötüsü ise uzak yolculuklara çıkardın. Ama sorun yok sevgilim çünkü ben bunu bile çok seviyorum.

Sevgilim affet beni ama ben artık dayanamıyorum. Vazgeçiyorum. Yanlış anlama beni seni çok seviyorum. Ama gitme zamanı geldi. Derin bir uyku çekeceğim. Çünkü senin üzüntünü anlayamıyorum ve yardım edemiyorum. Anlamamak canımı acıtmıyor, söylememen de. Ben sana yardım edemiyorum kendime yardım edemiyorum sevgilim. Tek yapabildiğim her gece ağlamak. Ben uyuyacağım. Bu uyku ile sana yine yardım edemeyeceğim özür dilerim lakin ben adımı senin sesinde duymayı seviyorum ve başkaları söylesin istemem. Başkaları bana baksın istemem çünkü kimse senin bakışlarınla karşılaştırılamaz. Elveda sevgilim.

Sevgiler, Akadia