VİSAL

Bir Süreliğine Veda..

Selamlar, canlar..
Bölüm atmam gerekirken bir süreliğine de olsa veda geldi, üzgünüm..
Uzun zamandır aklımın bir köşesinde olsa da bir türlü kendimi ikna edemediğim bir konuda bugün  kararımı üzülerek vermiş bulundum.. Yaklaşık bir yıl önce yavbahın kalbimde derinleşmesi üzerine bu siteye gelip bu derinliği yazıya dökmek istedim. Yazmak fikri şöyle dursun buraya gelmeden önce hikaye namına iki kelimeyi dahi yan yana getirip bir de üstüne bunu insanlarla paylaşmayı aklımın ucundan dahi geçirmezdim. Yazmaya başlamak benim için çok ani ve yalnızca YavBah adına bir eylemdi ilk başta ama ilk bölümü günlerce tamamlamak için uğraşıp yayımladığımda zihnimi, kalbimi ele geçiren güzel heyecanlı ve o anlamsızca umut dolu hissi anlatamam.Hele bir de yorumlarıyla beni destekleyip satırlarca güzel şey yazanların hikayem başarılı başarısız olsun o anı benim adıma ne denli eşsizleştirdiğini hiç anlatamam.Yazmaya, okumaya kısacası kendim olmaya geç başladım.Ama şimdi  acemice de olsa, hiç bir anlam ifade etmese de zihnimin karmaşıklığını kağıda dökmek ya da binlerce düşünceden, olumsuzluktan sıyrılıp umut ederek yazmak benim için  vazgeçilmez oldu.Öyle ki bu isteğimin bu hevesimin benden bir gün gitme ihtimaliyle düşeceğim boşluktan korkar oldum. Yavuz ve Bahar'a tanıklık ettiğim için onları seyredebildiğim için çok sevinçliyim ancak beni bunca zamandır yokluğu bende eksiklik olan yazma fikriyle buluşturdukları için ayrıca mutlu ve o iki karaktere fazlasıyla borçluyum..
Şimdi gelelim asıl meseleye.. Bu hikayeyi yazmaya ilk başladığımda 'kızım ister okunsun ister okunmasın senin derdin içinde dolup taşan YavBah sevgisini bir şekilde anlatmak değil mi, beğeninin ne önemi var?' diyerek yola çıktım. Hikayeyi okunması ya da beğenisi ne kadar olursa olsun devam ettireceğim dedim. Bu fikrimde de bir gün olsun tereddüt etmedim hatta gelen beğeniler ve yorumlar benim için fazlaydı bile, merak etmeyin zaten devam da ettireceğim. Ama şimdi değil, maalesef zorla da olsa akademik sebeplerden dolayı şu bir yıl beni ben yapan şeyler de olsa üstünü çizdiklerim bir çok şeyden vazgeçmek durumundayım..  Hikayeye ara vermek fikrini kararlılıkla hep reddettim ama anladım ki zorlamanın bir anlamı yok. Elbette boş zamanım olacak var da ama sebep bu değil en azından tam olarak bu değil. Bu kadar stres ve sorumluluk altındayken zamanım kısıtlıyken ve bir gün 24 saatken( maalesef:/) oturup saatlerce hatta günlerce kendimden geçene kadar yazamam. Bunu yapanlar ve günlük yoğun temposuna rağmen oturup her gün yazabilenler var ancak maalesef ben de böyle işlemiyor, şu bir senede şuan'a göre daha az yoğun olmama rağmen size hepi topu 11 bölüm verebildim, şu yoğunlukta onu bile yapamam. Üzgünüm ki hadi yazayım deyince yazamıyorum bazen günlerce bekleyip bir sürü fikri hikayeye aklımda güzelce uyarlamış olmama rağmen dahi otur kağıda dök deyince bir kerede yapamıyorum hatta inanın bazen iki cümleyi birbirine nasıl bağlayacağıma dair dakikalarca düşünüyorum, ha çok mühim ya da başarılı işler ortaya koyduğundan değil yanlış anlamayın lütfen ama ne bileyim olmuyor işte acemilik te var tabi.. Her hafta oturup çatır çutur bölüm yazanlara çok özeniyor ve tebrik etmeyi de ihmal etmiyorum bu yüzden.
Ha bir de siz varsınız.. Bu yolda bu acemi yazarla sizi de çok yoruldunuz ve sıkıldınız biliyorum. Alt tarafı acemilikle bir YavBah hikayesi yazıyorsun ama uzattın dediğiniz zamanlar da oldu bölümlerin gelme süreleri geciktikçe bunun da farkındayım ama inanın elimden geleni sizler için bu hikaye için yapmaya çalıştım, inanın. Yeri geldi aylarca bölüm atmadım o yüzden gerçekten özür diliyorum sizden, bu durumun sizi ya da hikayeyi ciddiye almama gibi bir ihtimalle asla bir ilgisi yok tamamen benimle ilgili bir durum, yoksa diyorum ya ben burda sizinle ve kelimelerle benliğimi buldum. Belki size bunu pek belli etmedim ya da söylemedim ama benim için bu hikayenin bir parçası olup hikaye adına varlığınız ve attığınız güzel yorumlardan ötürü çok değerlisiniz haftalarca bölüm gelmese de geldiğinde okuyup yorumlarınızı eksik etmediğiniz için çok teşekkür ederim💙
Neyse konudan konuya atlıyorum ancak söylemek istediğim çok şey var, kusuruma bakmayın sıktıysam sizi.Artık daha fazla uzatmayayım, sınav dönemimi atlatana kadar yazmak adına buralarda yokum. Biliyorum hikaye çok yarım bir yıl ara vermek için çok uzun bir süre hatta hikayeyi öldürmek gibi bir şey ancak bunu yapmak zorundayım. Bunu hem kendim icin hem de en azından benim için gerçekten önemli bir yere sahip olan Visal için yapıyorum. Çünkü eğer yazmaya devam edersem hem zamanın benim için çok kıymetli olduğu şu dönemde zaman kaybedeceğim hem de Visal'i aceleden size hayalimdeki gibi aktaramayacağım ama geleceğim merak etmeyin bir yıl da olsa eğer hayatta olmaya devam edersem (insanlık hâli..) buraya tekrar gelip sizler burda olsanız da haklı olarak olmasanız da tek bir okurum dahi olmasa da inşallah yazmaya devam ettireceğim, en baştan beri söylediğim gibi. Aklımda  güzel fikirler, güzel olaylar var onları mutlaka yazmak istiyorum o yüzden dönmek zorundayım hatta benim için Visal bundan sonra başlıyordu ama n'apalım her güzel şey aynı anda yürümüyor. Sizden ricam ben bir gün tekrar dönene kadar bu yarım kalan hikayeyi, benim yeterince sahip çıkamadığım hikayeyi sizin kütüphanenizin bir köşesinde öylece bekletmeniz, hemen şimdi çıkarırsanız da canınız sağolsun hakkınızdır. 11 bölüm boyunca Visal'e destek çıkıp beğenilerini eksik etmeyen siteye göre küçük ama benim için çok büyük ve değerli okur gurubum, sizlere varlığınız adına çok teşekkür ediyorum ve her birinize kucak dolusu sevgilerimi gönderiyorum💕 Döndüğümde burda olursanız tekrar görüşeceğimiz güne kadar hoş ve yavbahla kalın🤗💙💙💙 (Yo yo ağlamıyorum..)

 

             -Keşke nedir Olric?
           +Hatalarımız efendimiz.
             -Çok mu hata yaptık?"
           +Keşke diyecek kadar efendimiz.

                      Bir gece  ansızın görüşmek üzere..