Moment for life ONE SHOT [Vkook FanFic]

Read here...

Taehyung's P.O.V

"I'm breaking up with you. Let's end this." napatingala si Jungkook sa mga sinabi ko. Oviously, nagulat siya. Siguro ang akala niya ay pagagalitan ko siya or something... but no... it's worse than that.

"B- Bakit?" tanong nito na may namumuo nang luha. "Please lang, wag ka umiyak. Ang sakit lang eh." I wanna say those words to him but I can't. What I'm doing right now is for his own good.

"Di mo ba nakikita ang sarili mo? Di mo ba ako nakikita? Lalaki tayo! This is 'effin wrong! What we have is 'effin wrong!" God! Help and guide me now! I must not cry.

"Basehan ba yun?!" Di na siya nakapagpigil at tuluyan nang tumulo ang luha niya. Gusto kong punasan 'yon pero hindi ko magawa. Hindi ko ba magawa o hindi ko kayang gawin?

"Oo! Hindi mo ba nakikita kung paano tayo tinawanan ng ibang tao nang malaman nilang may relasyon tayo?" Ayokong umiyak, ayokong makita niya akong umiiyak.

"You were the one who told me na wag na lang silang pansin! Na sabi mo, 'pre shit lang yung mga reaction nila cuz they don't really know what love is!' Tapos ano?! Ngayon you're breaking up with me?! So lame!" Nasasaktan na ako ngayon but I have to be strong. He must hate me.

"Forget about it. I was joking back then." I paused. "I just realized, tama nga sila. What we have is something funny."  I smirked para mas maasar siya sa akin. I know him too well to the point na alam kong sa mga gantong kilos ko ay naasar na sa akin si Jungkook.

"N- No. Please, 'wag naman ganto." Sabi niya at yumuko. Tuloy pa din siya sa pag – iyak. Ramdam ko na rin na anytime soon ay mapapaiyak na din ako.

"Are you kidding me? Stop acting like a baby. You're just a youngest FRIEND of mine. Not a baby I need to take care of." Kahit na walang namamagitan sa amin, di pa rin naman ako mawawala sa side niya eh. Yun nga lang ay kailangan kong tiisin ang sakit in other words, I have to rip what I sow.

"So see you around!" sabi ko saka naglakad. Gusto ko nang makaalis dito. Lalo na't baka makita niya kung gaano ako ka-vulnerable.

Natigilan ako nang may kamay na madiing humawak sa wrist ko. Kasunod nun ay ang malakas na pag-iyak ng taong mahal ko.

"M-M- Minahal mo b- ba ako?" literal na natigilan ako sa tanong niya. Gusto kong yakapin siya at sabihing "Oo, Mahal na mahal kita. Joke lang yung kanina." but I can't, I just can't.

Nilingon ko siya at hinawakan ko ang kamay niyang nasa wrist ko. Nagtama ang aming mga mata at nabatid ko kung gaano siya kalungkot.... Nang dahil sa akin.

"No." sagot ko at tuluyan nang tinanggal ang kamay niyang nakahawak sa wrist ko. Nagpatuloy na ako sa paglalakad. Binilisan ko na rin para di na niya ako habulin pa.

But as soon as I reached our hang – out place, I surrendered myself into crying. I hardly cried. Ang sakit! Gusto ko akin lang siya. Gusto ko ako lang ang mahal niya. Gusto ko masaya lang siya palagi sa akin. But I can't be selfish.

His father is dying of Leukemia. Nabigla ako nang malaman ko yun pero mas malala pa nang malaman kong tinaningan na ang buhay niya. We had a private conversation, he asked me to break – up with his son as a sign of respect sa dying father nito. So I did.

May respeto pala ako.

That's a lame joke folks!

"Nagawa mo na?" Napatingala ako sa taong nagtanong. Boses palang, kilala ko na siya. He's my best- est friend, Jin.