Inside his darkness [BOOK 1]

Κεφαλαιο 17ο

Γαίας POV

Η σημερινή μέρα δεν ξεκίνησε και πολύ ευχάριστα και τι εννοώ με αυτο. Χθες το βράδυ δεν μπορουσα να κοιμηθώ οι σκέψεις δεν με άφηναν σε ησυχια. Σκεφτόμουν το ραντεβού με το γιατρό, αυτά που μας είπε αλλά κυρίως σκεφτόμουν τον ραφαηλ... αυτές τις μέρες η συμπεριφορά του έχει αλλάξει πολύ. Δεν ξέρω τι έχει πάθει και είναι τόσο απόμακρος. Νιώθω πως πλέον έχει χαθεί αυτός ο πόθος μεταξύ μας και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Είμαστε και οι δυο πιεσμένοι και θα ήθελα να του μιλήσω για αυτό το θεμα αλλά δεν νομίζω να είμαι ακόμα έτοιμη να το συζητήσω... σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω προς την κουζίνα για να φτιάξω ένα καφέ. Το στομάχι μου από χθες είναι δεμένο κόμπος και δεν λέει να με αφήσει να ηρεμήσω... για να πω την αλήθεια είμαι αγχωμένη... με αγχώνει η κατάσταση, ο ραφαηλ, το τηλεφώνημα που περιμένω από το γιατρό, το πως θα εξελιχθεί η κατάσταση.... Όσο περνάνε οι μέρες νομίζω χανω τον εαυτό μου, τα λογικά μου και πάνω απ ολα την υπομονή μου. Περιμένω να ετοιμαστεί ο καφές και το μυαλό μου τρέχει ξανά στο Ραφαηλ. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα... αρκετά περίμενα και εκανα υπομονή. Δεν νιώθω καθοκου καλα με όλο αυτό και απ ότι φαίνεται και ο Ραφαηλ νιώθει το ίδιο με μενα... ίσως τελικά η ίδια του να αποκτήσουμε παιδι να μην ήταν και η καλύτερη... Βάζω σε μια κούπα τον ζεστό καφέ μου και πηγαίνω να καθίσω στον καναπέ. Έξω ο καιρός είναι πολύ ωραιος και ο ήλιο λάμπει αλλά κάνει παρά πολύ κρύο... Κάθομαι στον καναπέ και αρχίζω να βάζω τη σκέψη μοθ σε μια τάξη. Είμαι σίγουρη πως τα αισθήματα του Ραφαηλ δεν έχουν αλλάξει και πως με αγαπάει ακόμα όμως αν συνεχίσουμε έτσι πλέον δεν θα είμαι και πολύ σίγουρη. Το μυαλό μου αρχίζει να θυμάται τις εποχές που η σχέση μας ήταν στις αρχές ακόμα. Ποσό χαρούμενοι είμασταν.. Θυμάμαι βγαίναμε σχεδόν κάθε βράδυ για ποτό, φαγητό... Η καλύτερα μέρα ή μαλλον νύχτα ήταν εκείνη στο Παρίσι! Είχαμε παει σε ένα από τα πιο ρομαντικά και αρκετά ακριβά εστιατόρια του Παρισιού και το βράδυ όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με έκανε δίκη του....
Όσο σκέφτομαι το τότε με το τωρα με πιάνει μια στεναχώρια... τίποτα τίποτα πρέπει να μικησουμε και να βρούμε μια λύση. Δεν θέλω να τον χασω και τον αγαπω πολύ! Είναι τα παντα για μενα καο εγώ για εκείνον. Παίρνω το κινητό μου μέσα στη χαρά μου για την απόφαση μου και καλώ τον αριθμό του... το αφήνω να χτυπήσει όμως αμέσως η χαρά μου αντικαθίσταται με απογοήτευση αφού δεν απαντάει... μπορεί να έχει δουλειά... σκέφτηκα και άφησα το κινητό στο καναπέ δίπλα μου. Ανεβασα τον ήχο στη τηλεόραση και άρχισα να παρακολουθώ κάτι χαζές εκπομπές...