Karanlık ve sessiz gecelerdeyim
Kimsesizliğin tam merkezinde duruyorum
Issız kuytularda köşe kapmaca oynuyorum yalnızlığımla
Hayat denilen kavram sade geliyor bana
Çölde ki yalnız kaktüs misali duruyorum ortada
Hem yalnızım hem batıyorum yaklaşan insanlara
Kum fırtınaları gibi insanlarla boğuşarak tüketiyorum ömrümü
Güneşin yaktığı gibi yakıyor kuru kalabalık
Gecenin ayazı gibi donduruyor yüreğimi yalnızlık
Uzaktan bir vaha gibi yaklaştıkça kaybolan bir serapım
İnsan kalabalığı içerisinde bense insanlıktan ırağım
Hiçliğe sürüklenmişim tüm sevdiklerimden ayrıldım
Gelmeyecek umuda hasret kalabalığa özlem duyuyorum
Bekliyorum ve çölün yalnızlığına git gide alışıyorum...
Hertürlü yoruma ve öneriye açık amatörüm...
Saygılar...
