Cassandra

~ Ενας λογος ~

"Πες μου, μηπως έχεις ξεχάσει τον λογο για τον οποίο βρίσκεσαι εδω;"

Τα λόγια του αντηχούν ξανά και ξανα στο κεφάλι μου, βάζοντας με σε ακόμα περισσότερες σκέψεις. Όσο περισσότερο προσπαθώ να διακρίνω το νόημα που κρύβεται πίσω από τις αλλόκοτες αυτές λέξεις , τόσο περισσότερο μπερδεύομαι.

Τι εννοούσε ;

Ο λόγος για τον οποίο η Δάφνη ήρθε εδώ... ο λόγος... ένας λόγος...

Αχ, το κεφάλι μου πονάει.

Πέφτω με έναν αέρα απελπισίας στο στρώμα του κρεβατιού μου και ένας αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου. Μυστικά, υποψίες, απορίες...

Θα αποκτήσω ποτέ μια συνηθισμένη καθημερινότητα;

Ο ήχος κλήσης του κινητού μου, μια γλυκιά μελωδία, διαταράσσει την σιωπή. Αυτόματα, χαμογελάω στη σκέψη της ύπαρξης κάποιου που θέλει να μου μιλήσει. Ανασηκώνομαι και γεμάτη απορία, κοιτάω το όνομα στην οθόνη.

"Δάφνη".

Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται ελάχιστα καθώς δεν νιώθω έτοιμη να την αντιμετωπίσω. Ακόμα. Τα λόγια του Αλεξάντερ επαναλαμβάνονται ανεπαίσθητα επικίνδυνα, στοιχειώνοντας τις αναμνήσεις μου. Η μάτια μου χάνεται για λίγα δευτερόλεπτα στο κενο, πριν αποφασίσω να το σηκώσω.

"Κασσι;"

"Ναι;". Ο ήχος της φωνής της αν και πάντα με καθησύχαζε, δεν μπορεί να αναιρέσει την αλήθεια. Κάτι μου κρατάει κρυφό.

"Θέλεις να με συναντήσεις το βραδυ στην φωλια μας;"

"Βασικά..."

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πώς να φερθώ. Μου έχουν γεννηθεί τόσα πολλά ερωτήματα, αλλά δεν ξέρω αν δικαιούμαι μια απάντηση. Τι κι αν τα λόγια εκείνα αφορούν κάτι πολύ προσωπικό; Το ότι είμαι περίεργη και ιδιαίτερα αδιάκριτη, μπορεί να μου κοστίσει ακόμα και την πιο στενή μου φίλη.

Ξεφυσάω διακριτικά και ξαναβάζω το ακουστικό στο αυτό μου.

"Εντάξει, ναι. Τα λέμε εκεί".

"Ναι, τέλεια".

~

Βαδίζω αργά και ταυτόχρονα προσεχτικά επάνω στο φρεσκοποτισμένο γρασίδι. Ο αέρας σήμερα μυρίζει θάλασσα και απλή καλοκαιρινή βροχή , μα η ανησυχία και η υπερευαισθησια της καρδιά μου, αρνείται να με αφήσει να το απολαύσω.