KEKEME KIZ

7

Emircan İğrek - Gömleğimin Cebi🎶
(Bölüm boyunca tavanım ve bu şarkı yanımda oldu.
Bölümü bu şarkıyla okumanızı tavsiye ediyorum! Keyifli okumalar dilerim...)

_________________________________________

   Karşımda Kerem'i görmemle gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Gerçi onunda benden aşağı kalır bir yanı yoktu. Epeyce şaşkın olduğunu ağzının ve gözlerinin aynı doğrultuda açılmasından anlamak güç olmasa gerekti. Onun burada ne işi vardı sahiden?

  "M-Mira?"

   Kerem'in şaşkın ve bir o kadar da titrek sesiyle adımı söylemesinin ardından kapı açıldı ve içeri bir kadın girdi.

  Kadın içeri girdiğinde görüş açısına ilk ben girdim ve daha sonra tam karşımda duran Kerem'i fark ettti.

   Kadının kumral saçları ve kumral teni dikkat çekiciydi kahküllerinin altındaki koyu kahverengi siyahı andıran çekik  gözleri kendisine hayran bıraktırıyordu adeta.

  Gözlerim bir kadın bir Kerem arasında mekik dokuyordu. Bir dakika yoksa?..

  Kadın ilk önce gözlerini yeşillerime dikti hafif ve içten bir şekilde gülümsedikten sonra Kerem'e döndü;

  "Oğlum hadi sen Aysel Abla'nın yanında otur yorma kendini son bi randevum kaldı sonra alçına baktırmaya gideceğiz tamam mı hadi Oğluşum."

  Oğlum? Kerem? Anne? Oğul?

  Allah'ım benim neden normal insanlar gibi sıradan bi hayatım yoktu ki ? Anne sende gittin o kadar psikiyatrist arasından Kerem'in annesini mi buldun Allah aşkına canım annem!

  Kadın Kerem'in kolundan hafif bir şekilde tutup çıkarırken Kerem'in gözleri yeşillerimdeydi. Başından beri gözlerimdeydi gözlerinin gölgesi. Epeyce şaşırdığı ve beni burada beklemediği âşikardı.

  Kadın Kerem'i dışarı çıkarttığında bana döndü ve birden gözleri dizlerime kaydı.

   "Ah! Kızım ne oldu senin dizlerine böyle hayAllah. Gel otur şuraya temizleyelim yarayı mikrop kapacak!"

  Kadın telaşlı ve bir o kadar da kıvrak hareketlerle beni ikili koltuklardan birine oturttu. O kadar hızlı gelişmiştiki karşı koyamamıştım.

  Kadın büyük adımlarla psikiyatrist masının solundaki odaya-yani Kerem'in çıktığı odaya...- girdi bi kaç dakika sonra elinde ilk yardım çantasıyla geldi.

  Genç ve güzel bir kadındı farklı bi havası vardı. Kerem ile de epeyce benziyorlardı.

  Kadın dizlerimin önüne çöktüğünde ona hayranlıkla bakıyordum. Bu devirde böyle güzel insanların olduğunu bilmek, az da olsa iyi  insanlara karşı ölen umutlarımı yeşertiyordu.

  Umarım bu psikatrist bana iyi gelirdi, umarım...

Kadın çantadan pamuk ve tentürdiyot çıkartıp dikkatli bir şekilde dizlerime sürerken dudaklarını araladı:

   "Nasıl oldu bu kızım?"

  O bir psikiyatrist olduğu için şu anda kendime konuşmaktan çekinmeyi yasaklıyordum. Çünkü bu illetin geçmesini istiyorsam  yapmalıydım bunu.

  Nedense bu kadına karşı istemsiz bir sempati ve güven oluşmuştu içimde, sanki diğer psikiyatristlerden farklı gibiydi. Bunun sebebi kesinlikle Kerem'in annesi olduğu için değildi, zaten hâlâ yeni psikiyatristimin Kerem'in  ANNESİ olduğu gerçeğini idrak edebilmiş değildim. Sadece.. ne bileyim bakışları diğer gittiğim psikiyatristler gibi soğuk ve donuk değildi mesela. Sanki umut aşılıyor gibiydi gözleri...