Αόρατο Πρόσωπο

Το σπίτι μου και το σπίτι σου/part 2

Στη φωτό ο Φιλίπ

Ο ιερέας κοίταξε την Ελοντί ξεφυσώντας και η κοπέλα φάνηκε βαθιά προβληματισμένη.

«Πατέρα μου, ποιος θα μπορούσε να θεωρεί βάρος ένα μωρό; Θέλω να πω, πως τα παιδιά είναι ευλογία και από το λίγο που έχω καταλάβει, ο Φιλίπ είναι ένα άτομο προικισμένο και ιδιαίτερο. Για παράδειγμα, ζωγραφίζει υπέροχα, έχει ταλέντο σε αυτό» του είπε και ο πάτερ της έδειξε το σημείο που βρισκόταν ο Εσταυρωμένος, ψηλά στον τρούλο.

«Όλο αυτό, το ζωγράφισε εκείνος. Είχαμε την συμφωνία να έρχεται στα κρυφά, όταν τυπικά η εκκλησία ήταν κλειστή. Φυσικά του είχα εμπιστοσύνη και τον άφησα. Εξάλλου, με κάποιον μαγικό τρόπο, πάντα κατόρθωνε να βρίσκει την έξοδο» πρόφερε ο πατέρας Αυγουστίνος και οι δυο τους βάδισαν στο εσωτερικό του ναού για να θαυμάσει η κοπέλα από κοντά, το αριστούργημα με τους χιλιάδες Αγγέλους.

«Τι συνέβη πραγματικά στο χωριό;» ρώτησε τον πάτερ, ελπίζοντας πως επιτέλους θα έπαιρνε μία απάντηση.

«Συνέβη ένα φαινόμενο, γνωστό και ως ρατσισμός, που έλαβε ωστόσο μεγέθη παράνοιας. Βλέπεις οι κλειστές κοινωνίες, δεν συγχωρούν και δεν αποδέχονται ό,τι δεν καταλαβαίνουν. Ο Φιλίπ, δεν ήταν ποτέ ένα παιδί σαν όλα τα υπόλοιπα. Δεν ήταν εκείνο το γλυκό και στρουμπουλό, πάλλευκο μωράκι. Από την ημέρα που ήρθε στον κόσμο, στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένες δύο όψεις. Η Κόλαση και ο Παράδεισος. Η μία πλευρά του προσώπου του, ήταν πάντοτε παραμορφωμένη, σαν να είχε πάθει βαθιά και σοβαρά εγκαύματα. Η άλλη όψη, αντικατόπτριζε έναν πανέμορφο, νεαρό πλέον άνδρα. Ωστόσο, όταν ήταν το πολύ δύο ετών, οι γυναίκες τον κοιτούσαν περίεργα. Απέφευγαν να πλησιάσουν τη γιαγιά και το αγοράκι, ενώ κάποια παιδιά στη θέα του, έβαζαν τα κλάματα. Έκτοτε, και παρά τις δικές μου συμβουλές και τα παρακάλια, εκείνη αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερο για το παιδί, να μην έρχεται σε επαφή με άλλους, ώστε να πάψουν να τον χλευάζουν εξαιτίας της εμφανισιακής του ιδιομορφίας. Μέσα από την απουσία του λοιπόν, κεντήθηκε μία ιστορία. Ο Φιλίπ, ο οποίος είχε πλήρη γνώση και κατανόηση της διαφορετικότητάς του, φοβήθηκε την ανθρώπινη επαφή, καθώς σύμφωνα και με τα λεγόμενα της γιαγιάς του, οι άνθρωποι θα του έκαναν κακό και εκείνος έπρεπε πάντοτε να ακροβατεί στις σκιές για ασφάλεια. Όπως λοιπόν καταλαβαίνεις, ύψωσε γύρω του ένα τείχος άμυνας, κυκλοφορούσε μονάχα τα βράδια, ήταν αόρατος για όλους, μα παραδόξως, όλοι τον ένιωθαν κοντά τους. Αυτό καλλιέργησε τον φόβο και την καχυποψία γύρω από το πρόσωπό του, για να οδηγηθούμε στο αποτρόπαιο συμβάν εκείνης της νύχτας. Ποτέ μου δεν πίστεψα πως ο Φιλίπ κάηκε. Ο άνθρωπος αυτός ήταν προικισμένος ακροβάτης, ταχυδακτυλουργός, αίλουρος. Είχε μάθει να κινείται μαγικά ανάμεσα στον κόσμο, ώστε να μην γίνεται αντιληπτός» έκανε μία παύση καθώς η Ελοντί τον κοιτούσε άναυδη.