Cassandra

~Θέλω να φύγω~

~ Δάφνη ~

Κάθομαι στο χείλος του κρεβατιού με το κεφάλι κρυμμένο πίσω από τις δυο μου παλάμες. Οι ανάσες μου επιστρέφουν σιγά σιγά στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς αλλά το μυαλό μου συνεχίζει την μοναχική πορεία του. Είμαι τόσο κουρασμένη που θα έπεφτα άνετα για ύπνο, να κλείσω τα μάτια μου μόνο για λίγα λεπτά. Αλλά αυτό είναι αδύνατον, έχω δουλειά να κάνω... 

Πλέον, έχω χαθεί. Όλες αυτές οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις, ο Αλεξάντερ, είναι πολλά, είναι περισσότερα από όσα αντέχω.  Δεν μπορώ να το διαχειριστώ και δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν για αυτό. Οι ενοχές με πνίγουν, και νιώθω αιχμάλωτη των επιλογών μου. 

Με θολά μάτια, γυρίζω το κεφάλι για να την κοιτάξω. Η πίεση της δεν λέει να πέσει, φαίνεται από το κόκκινο χρώμα του προσώπου της. Δείχνει κουρασμένη, εξαντλημένη θα έλεγα. Τα χείλη της ξεράθηκαν,  τα μάτια της κοκκίνισαν. Δεν έχει ιδέα τι την περιμένει. Βρίσκεται στο σκοτάδι, η αλήθεια όμως κρύβεται στο φως που δεν της εμφανίζεται.

Και εγώ,  βρίσκομαι εδώ, στο χείλος του κρεβατιού, δίπλα από την καλύτερη μου φίλη, που λιποθύμησε στα χέρια μου και της λέω ψέματα. Της λέω ψέματα εδώ και δώδεκα χρόνια... 

Τον ηρμό των σκέψεών μου διακόπτει ο Άλεξ, που διασχίζει το κατώφλι του δενδρόσπιτου ανήσυχος. Τα μάτια του διασχίζουν το δωμάτιο, πέφτουν πάνω στα δικά μου και τέλος στην αναίσθητη Κάσσι. Δαγκώνει ελαφρώς τα χείλια του. Δείχνει...ένοχος;

Ούτε που κατάλαβα πότε βρεθήκαμε έξω, πότε τον έσπρωξα επάνω στον κορμό του δένδρου.

"Τί έκανες;"Η φωνή μου είναι τραχεία και βαθύτερη από την κούραση. Ξεψυχισμένη, αλλά τα μάτια μου δεν αφήνουν στιγμή τα δικά του. "Τί έκανες Άλεξ;"

" Έκανα αυτό που δεν ήθελες να κάνεις εσύ" αποκρίνεται ήρεμα. "Δεν έχεις το δικαίωμα να με κρίνεις για αυτό Δάφνη". Τα χέρια του με ήπιο τρόπο, απομακρύνουν τα χέρια μου από τον γιακά του. Εγώ χάνομαι για ακόμα μια φορά. 

"Δάφνη". Ο παιδικός ενθουσιασμός στην ώριμη φωνή του με ξαφνιάζει δυσάρεστα. "Δάφνη, είναι όντως αυτή. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Δάφνη τα καταφέραμε"

Απομακρύνομαι, και κάθομαι μακριά του. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Τα ψέματα, η πίεση, το σχολείο, η κοινωνία, όλα, είναι πολλά. Είναι πάρα πολλά. Θέλω να ουρλιάξω. Μέχρι να με ακούσουν και να με πάρουν επιτέλους από εδώ. Θέλω να φύγω. Θέλω να φύγω. Θέλω να φύγω. Το θέλω, θέλω να φύγω, τώρα!

"Άλεξ φεύγω" ψιθυρίζω και σηκώνομαι παραπατώντας." Σιχαίνομαι αυτό το μέρος. Το ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΑΛΕΞ. Θέλω να φύγω, άφησε με να φύγω." Ζαλισμένη από την απόγνωση, ξαφνικά βρίσκομαι στην αγκαλιά του Άλεξ. Ποτέ μου, μα ποτέ δεν το ζήτησα όλο αυτό και τώρα, κάθε δάκρυ λέει το ίδιο. Θέλω να φύγω. θέλω να φύγω, θέλω να φύγω.

"Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκες Δάφνη;" 

"Δεν ξέρω, δεν θυμάμαι" αποκρίνομαι καθώς τα βλέφαρα μου βαραίνουν όλο και περισσότερο. 

" Προτείνω να ξεκουραστείς. Τί λες;"

"Εντάξει" 

Τα χείλη του κινούνται, μα δεν ακούω τίποτα. Τα μάτια μου κλείνουν και κάπως έτσι βυθίζομαι το τίποτα.