Milkshakes en gebroken harten

Hoofdstuk 9

HOOFDSTUK 9
Niet-geplande dates & confronterende foto's
—»«—

Genietend sloot ik mijn ogen. De zon prikte op mijn armen en gezicht. Een zucht verliet mijn lippen. Dit was precies wat ik nodig had — vitamine D.

Het was al redelijk laat in de middag, vier over vijf, en ik pakte de laatste stukjes zon mee in onze achtertuin. Het was de hele dag aardig bewolkt geweest, maar gelukkig besloot het toch nog om op te klaren.

Mijn moeder stond in de deuropening, een sigaret losjes tussen haar vingers in en haar blik gericht op mij. 'Moet jij je niet klaar gaan maken?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Hij is hier pas om half zeven. Ik heb nog tijd zat.'

'Dat klopt,' begon mam, 'totdat je erachter komt dat het shirt wat je aan wilde trekken in de was zit en je in paniek raakt omdat je niet weet wat je aan moet trekken.'

Tussen mijn wimpers door zag ik hoe ze een nieuwe haal nam. 'Ik haat het wanneer je je als een moeder gedraagt.'

'Ik ook, maar soms heb ik geen keuze.'

Met tegenzin stond ik op van mijn tuinstoel in de zon en liep naar haar toe, de schaduw in. Om nog een keer duidelijk te laten merken dat ik het niet eens was met haar verslaving, trok ik mijn neus op. Mam rolde met haar ogen en gaf me een licht duwtje, voordat ze aan de kant stapte om me naar binnen te laten gaan.

In de kamer zat mijn broertje, zijn koptelefoon op en helemaal afgesloten van de echte wereld. Ik zag hoe hij een auto snel door de drukke straten, van wat leek op Los Angeles, maneuvreerde om vervolgens hem te parkeren in een garage.
'Waar zitten jullie?' vroeg hij, waarna een luide 'Shít, Dylan, je hebt het verpest!' volgde.

Met mijn telefoon in mijn hand besloot ik om hem met rust te laten en sloot mezelf op in mijn slaapkamer. Ik legde hem aan de oplader en tikte mijn favoriete afspeellijst aan, waarna ik vijf minuten lang doelloos door mijn kamer heen danste.

Uiteindelijk was het wel écht tijd om mezelf klaar te maken. Ik wist niet precies wat Lukas gepland had, maar hij had wel tussen neus en lippen door genoemd dat het een chique locatie was. Veel meer wilde hij niet loslaten over de telefoon.

Ik had hem — logischer wijs — niet verteld dat ik hem had gezien die avond, dus kon ik hem ook niet vragen waaróm hij daar aanwezig was geweest. Was hij ook op date met een meisje? Of was ik de enige waarmee hij sprak?

Zoals je misschien wel kon raden, had ik geen idee waar we precies stonden. Normaal gesproken had ik tegen mijn vriendinnen gezegd dat we aan het daten waren, maar door de vriendschappelijke manier waarop hij me mee uit vroeg, wist ik niet of ik ons daar kon plaatsen.

Ik zou willen dat dat het enige was wat me op dit moment frustreerde, dat én het feit dat ik mijn bloesje nergens kon vinden, maar toch kon ik me er niet van weerhouden om telkens te controleren of ik een berichtje ontvangen had van Stefan. Hij had namelijk niks — en dan ook écht níks — gereageerd op mijn berichtje waarin ik hem vertelde dat ik met erge buikkrampen mijn moeder had opgebeld. Het knaagde aan me, of ik nou wilde of niet.

Maar eerlijk gezegd? Ik zou ook niet weten wat hij had moeten reageren op zo'n vreemd berichtje.

Opgelucht viste ik het zwarte bloesje wat ik aan wilde trekken tussen een stapel gestreken kleding die ik nog op moest hangen vandaan. Ik pakte er een leren rokje bij, en hoopte dat ik nog ergens een panty had liggen waar géén enorme ladder in zat.