Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~1~

Το βουητό δεν σταματά ποτέ στις μεγάλες πόλεις, ούτε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι πόλεις αυτές δεν κοιμούνται ποτέ. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι ήχοι από μηχανές οχημάτων, ανθρώπων και μερικών αδέσποτων ζώων εδώ κι εκεί δεν παύουν ποτέ. Ακόμα και το βράδυ τα φώτα τους φέγγουν σαν τα αστέρια  στον ουρανό, έντονα και ζωντανά. Σε κάποιον θα μπορούσε να φανεί παράξενο το πως ποτέ μία πόλη δεν κοιμάται. Μα όλα είναι ένα θέμα συνήθειας, τουλάχιστον έτσι πίστευε η Evie Hiddleston.

Είχαν ήδη περάσει τουλάχιστον τρία χρόνια που είχε μετακομίσει στην Πόλη των Ανέμων στο μακρινό Illinois. Το Chicago ήταν μία πόλη που δεν έχανε ποτέ την ζωντάνια της και ήταν κάτι που η Evie είχε καταφέρει να αγαπήσει παρόλο που είχε μεγαλώσει σε μία ήσυχη γειτονιά του Houston. Της άρεσε η ζωή της εκεί και δεν θα την αντάλλαζε με τίποτα.

Αρχικά, ζούσε σε ένα σχετικά μικρό αλλά άνετο διαμέρισμα που κατάφερε να της εξασφαλίσει ο πατέρας της παρά τις οικονομικές τους δυσκολίες. Βέβαια βοήθησε και το γεγονός ότι η Evie είχε κάποια χρήματα στην άκρη. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο όμως στα μάτια της Evie ήταν το μικρό της παλατάκι, ο αποκλειστικά δικός της χώρος. Κατά δεύτερον, σπούδαζε ένα αντικείμενο που αγαπούσε πολύ. Πάντοτε τα κατάφερνε με τα μικρά παιδιά και δεν υπήρχε πιο ιδανικό επάγγελμα για εκείνη από αυτό της δασκάλας. Τρίτον, είχε αποκτήσει μερικούς πολύτιμους φίλους που την βοήθησαν να προσαρμοστεί ευκολότερα στην μεγαλούπολη.

Παράλληλα με τις σπουδές της στο παιδαγωγικό τμήμα εργαζόταν ώστε να έχει κάποιο αίσθημα αυτοσυντήρησης καθώς δεν ήθελε να βασίζεται στην ήδη οικονομικά επιβαρυμμένη οικογένειά της. Κάτι τέτοιο το θεωρούσε εγωιστικό. Στην ουσία, η ζωή της δεν άλλαξε ιδιαίτερα, με την διαφορά πλέον ότι ήταν ανεξάρτητη. Από όλες τις απόψεις ήταν μία συνηθισμένη νέα φοιτήτρια που ζούσε μόνη της μακριά από το πατρικό της σπίτι και απολάμβανε την φοιτητική ζωή της.

Όμως η Evie Hiddleston δεν θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί μία συνηθισμένη κοπέλα. Μόλις στα 21 της χρόνια είχε ζήσει πράγματα που κανένας άλλος 21χρονος δεν θα μπορούσε να έχει δει. Είχε βρεθεί σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από τον δικό της και είχε αναζητήσει το πεπρωμένο της, ένα πεπρωμένο που δεν γνώριζε ότι είχε. Είχε καταφέρει να ελευθερώσει τους τέσσερις Δράκους των στοιχείων, να κατακτήσει και να δαμάσει και τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και να νικήσει τον σκοτεινότερο μάγο της εποχής εκείνης ενώ παράλληλα είχε ταξιδέψει σχεδόν το μισό Dragonmere, είχε αντιμετωπίσει τρομερούς εχθρούς, είχε περάσει από χίλιες δυο εικόνες περιπέτειες, είχε δημιουργήσει απρόσμενες φιλίες και είχε συναντήσει τον έρωτα που όμως τόσο απότομα και άδικα έχασε, πράγμα που την στιγμάτισε για πάντα
Βέβαια είχαν περάσει κι όλας τρία χρόνια και η Evie έκανε τρομερή προσπάθεια να ξεχάσει ώστε να επουλωθούν οι πληγές της. Κάτι τέτοιο φυσικά διόλου εύκολο δεν ήταν αφού οι εφιάλτες πήγαιναν και ερχόντουσαν τακτικά. Το γράψιμο ήταν η μοναδική της θεραπεία. Υπήρχαν ημέρες που έγραφε ώρες ατελείωτες σε ένα τετράδιο, πράγματα που βοηθούσε το μυαλό της να συγκεντρωθεί σε κάτι άλλο ώστε να μην σκέφτοται, να μην νιώθει. Δούλευε σχεδόν πάντα. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο η Evie είχε την φυσιολογική ζωή που πάντοτε επιθυμούσε. Και κάπως έτσι είχαν κυλήσει τα τελευταία τρία χρόνια.