De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik herinner me nog steeds niks, mijn 'normale' leven is weer begonnen, maar ik voel me net een baby. Iemand die zijn leven begint. Zonder enige herinneringen.
Want ik heb ook geen herinneringen, behalve die.
Ik heb het niemand vertelt, ze denken nog steeds dat ik niks terug heb. Wat ik op die na ook niet heb. Ik wilde het op een gegeven moment aan Mitch vertellen, ik voelde me steeds slechter worden.
Alsof ik ziek ben.
Op de een of andere manier zag ik nadat de dagen vorderden Mitch achteruitgaan, op het begin dacht ik dat ik me het verbeelde. Maar zijn wallen werden steeds groter en hij ging zelfs niet goed leren voor zijn toetsen en wat ik in de eerste week zag is dat hij dat altijd doet.
Alles in mij wilde het geheim kwijt, maar de steen zegt dat ik dat niet moet doen. Dus doe ik het niet, het klinkt dom dat ik naar een voorwerp die tegen me 'praat' luistert, maar het is mijn enige herinnering.
Het kan mijn andere herinneringen terughalen.
Dat heeft ze me immers beloofd.
Ik moet alleen naar haar luisteren, dan krijg ik het te weten. En ik mag het nooit vertellen, aan niemand. Als ik het wel aan iemand vertel of opschrijf worden mijn krachten weggehaald en krijg ik mijn herinneringen niet terug.
Nooit meer.
Dus vertel ik het hem niet.
Ik voelde de krachten die de steen mij geeft al sinds de eerste keer dat ik haar aanraakte - nadat ik mijn herinneringen was verloren, het geeft me het zelfvertrouwen dat ik nu mis. Het steunt me, meer dan iemand ooit voor me heeft gedaan.
Ik loop nu alleen door de winkelstraten, onder schooltijd, ik heb het Mitch, Leonas en Pax niet verteld. Wetend dat ze het niet goedkeuren dat ik school mis. Van Mitch kan ik het begrijpen, maar van de andere twee niet. Ze worden de 'BadBoys' genoemd, dus wat maakt het uit dat ik een keer ga shoppen.
Een paar volwassen lopen voorbij, die me een afkeurende blik toewerpen. Wat maakt het iedereen uit wat ik doe? Boosheid borrelt in me op, ik wil de straat opeens in de fik zetten. Ik wil mijn woede op iemand of iets kwijt.
En laat nou net op het - voor hun - verkeerde moment een groepje jongens naar me toelopen. Eerst denk ik dat ze dronken zijn, ik zie er immers niet heel blij uit. Maar wanneer ze dichterbij stappen ruik ik geen alcohol.
Ik vind het raar dat ik al mijn herinneringen en personen ben vergeten, maar de andere dingen niet. Ik weet alle woorden nog, alleen de herinneringen.
Het doet pijn, als Mitch één van onze vele verhalen of avonturen verteld en ik zoveel emotie in zijn ogen en stem hoor, maar ik het allemaal ben vergeten. Het enige wat ik wil is mijn herinneringen terug, zelfs de slechte als ik de goede er ook bij krijg.
