De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Vandaag is de eerste dag dat Mitch en ik samen naar school rijden en eerlijk gezegd heb ik het gemist. Ik heb zijn gezelschap en zelfs zijn opmerkingen gemist, waarbij hij mij dom liet voelen. Het voelt goed om weer tijd door te brengen met mijn beste vriend en te weten dat het weer goed met ons gaat.
We hebben allebei ons laatste gesprek niet opgebracht en maar goed ook. Zijn vraag heeft twijfels in me op laten borrelen. Elke keer als ik de vraag in mijn hoofd herhaal, voel ik me licht en duizelig in mijn hoofd worden op een goede manier.
Pax, niet als mijn vriend, maar als mijn vriendje.
Het zou geweldig zijn, perfect. Maar dan laat iets in mij me herinneren dat hij 'slecht' is.
Het zal alles nog gecompliceerder maken.
Mijn gevoelens voor hem gaan al alle kanten uit. Hij heeft me geholpen, opgeknapt en was er voor me, maar nu...ik weet niet wat ik van hem moet denken, voelen.
Nu ik mijn herinneringen weer terug heb, voelt het alsof onze vriendschap is veranderd. We hebben niet met elkaar gepraat, alleen één keer en dat liep niet zoals gewenst. Mitch en ik wilden antwoorden, maar het enige wat ik heb gekregen zijn drie krassen van Pax' mes in de vorm van een driehoek.
Ik weet niet wat Pax bezielde om me te verwonden. Maar anderzijds is het misschien ook mijn schuld, ik had dat niet over hem moeten zeggen. Ik wist dat het een zwakke plek voor hem is en het een grote reactie in hem zal uitlokken. En toch deed ik het, toch zei ik hetgeen waarvan ik wist dat het hem pijn deed, alleen omdat ik niet wilde dat hij mij zou verlaten. Dat hij nog even met me zou praten en niet zou weggaan.
Want ik mis Pax, ik zou het nooit hardop durven toe te geven, maar het is zo. Ik mis mijn beste vriend, die me liet lachen, altijd opvrolijkte, verraste en een plekje in mijn hart veroverde.
Ik zoek de hallen af met Mitch aan mijn zijde, op zoek naar Pax. Ik wil hem mijn verontschuldigingen aanbieden en alles weer vergeten van wat er is gebeurd. Het is waarschijnlijk één grote misvatting. Ik heb mijn les geleerd om iemand te negeren, dus ben ik van plan om Pax aan te spreken, wanneer ik hem zie en het bij te leggen.
Ik vergeef hem en hij vergeeft mij. Klaar.
Ik hoop dat we weer beste vrienden kunnen worden en dat ik de Academy kan vertellen dat Pax niet gevaarlijk is. Dat we alles op de verkeerde manier hadden opgevat en dat hij onschuldig is.
Ik ben Pax zijn woorden niet vergeten. Hij weet dat wij deze planeet Dupto noemen, maar hoe? Is Pax misschien van onze planeet; Flanus? Zo ja, hoe kan het dat ik hem dan nooit heb gezien?
Ik weet dat Mitch hem niet mag en wederzijds. Dus heb ik hem niet over mijn plannen verteld om met Pax te praten. Hij zal alleen maar vragen stellen en het doorvertellen aan de Academy.
Iets wat we niet moeten hebben, want als ik het dan zou ontkennen (zal liegen), zullen ze Mitch eerder geloven dan ik. Want wat zal het zwakke meisje dat net haar geheugen terug heeft beter weten en waarom beter te vertrouwen zijn, dan een slimme jongen, die zijn geheugen niet is kwijtgeraakt?
