De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De afgelopen dagen loop ik levenloos door de gangpaden van de school. Ik weet niet waarom ik hier nog steeds ben, misschien omdat nog steeds een klein deel in mij hoopt om Pax te zien. Dat ik hem op onze vaste plaats zie zitten en dat hij naar mij toekomt lopen en zegt dat het hem spijt dat hij niks van zich heeft laten horen.
Want ik mis hem.
Meer dan ik eerst wilde toegeven. Ik wilde het niet toegeven, iemand die ik nog maar net iets langer dan een halfjaar ken. Dat is onlogisch, want zelfs Mitch die ik jarenlang ken, zou ik niet zo erg missen.
Ik ben gehecht aan Pax geraakt. Maar nu, zonder hem, mis ik hem en voelt school niet hetzelfde. Misschien moet ik me ziekmelden, misschien word ik dan niet elke seconde weer aan zijn absentie herinnert. Niemand zal mij anders ook missen of het iets schelen als ik me ziekmeld.
Ik weet niet wat ik van Pax nu moet denken. Mitch en de Academy zeggen dat hij gevaarlijk is, dat ik uit zijn buurt moet blijven. Niemand zegt dat hij goed is, maar ik heb een kant gezien die hij zelden laat zien. Hij is vrij, energiek en zichzelf. Niet de gesloten, stoïcijnse en emotieloze Pax die iedereen kent.
En de anderen, elke leerling die ik op het Renesse College heb gevraagd of ze weten waar Pax is, schudden hun hoofd. Hun woorden doen me aan mezelf twijfelen en mijn eigen herinneringen. Ze laten me twijfelen of al mijn herinneringen aan Pax verzinsels waren. Dingen die ik zelf heb opgemaakt.
Want stuk voor stuk zeggen de leerlingen, die ik vraag naar Pax, hetzelfde: "Die jongen is nooit op onze school geweest. Nog nooit gezien."
Het enige waarom ik weet dat Pax echt is, is omdat Mitch hem ook herinnert.
Mitch is vandaag ziek, heeft ernstige griep. Dus heeft Samantha hem afgemeld voor school. Mitch is vlak voordat ik door Theo naar school werd gebracht, naar me toegekomen en heeft gezegd dat hij nog extra onderzoek gaat doen naar de steen. Dus vroeg hij of hij de steen mocht lenen.
Nee was mijn antwoord. Niemand, behalve ik, raakt mijn steen aan. Ik wilde überhaupt niet dat Mitch en de Academy achter de steen kwamen. Maar dat Mitch, zonder dat ik in de buurt ben, de steen in zijn bezit heeft, wil ik niet.
De afgelopen keer toen ik Mitch in mijn slaapkamer betrapte, leek hij haast in de ban door het driehoekige voorwerp. En nu wil hij het - zonder mijn toezicht - onderzoeken? Ik vertrouw hem het niet toe, ik weet niet waar hij tot in staat zal zijn als ik op school ben en hij alles kan doen wat hij wil.
Ik raak kort mijn rugzak aan en voel de kracht van de steen aan me trekken. Gerustgesteld loop ik door naar mijn kluisje en wissel mijn boeken. Nog één uur, gelukkig, en dat is sterrenkunde.
Pax is al anderhalve week absent en wanneer ik het lokaal binnenloop en naar die betoverende zoek, gaat een déjà-vu gevoel door me heen wanneer ik hem niet zie.
"Hey, Leila! Kom bij ons zitten." Ik zie Leonas naar me zwaaien en met een glimlach loop ik naar hem toe. Leonas is lief, iedereen mag hem, maar hoe kan je hem ook niet mogen?
