De Horloge-serie I: De Steen der Verwoesting
Wanneer Leila op de bodem van de zee een mysterieuze rode steen vindt, weet ze geen raad. Ze besluit haar nieuwe bezit geheim te houden, maar voor hoe lang, want als ze het de verkeerde verteld staat haar...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Mitch!", schreeuw ik met een geïrriteerde stem en bonk voor de zoveelste keer tegen de deur. "Je staat al een uur onder de douche, kom er nu uit. Theo, Samantha en ik moeten ook nog." Ik bonk nogmaals op de deur.
Ik sta hier al een half uur van mijn tijd te verspillen, omdat Mitch al een eeuwigheid onder de douche staat. Hoe lang heeft die jongen überhaupt nodig?
Eindelijk hoor ik de douche uitgaan en even later stapt hij met enkel een handdoek rond zijn heupen door de deur. Snel bedek ik mijn ogen en draai me om. Mitch grinnikt.
"Jij bent Leila en schiet op, want vanmiddag gaan we de steen aan de directeur overhandigen," roept Mitch over zijn schouder. Een kleine grijns rond zijn lippen. Ik draai me weer om, betrapt dat ik naar zijn blote rug zat te staren en rol mijn ogen.
"Ja, alsof ik dat ooit kon vergeten," mompel ik. Ik heb niet direct toegestemd met zijn idee; om de steen aan de directeur van de Academy te geven. Maar ik heb me er ook niet tegen verzet. Maar nu is het te laat.
Misschien is de steen ook wel slecht voor me, denk ik bij mezelf. Maar ik schud mijn hoofd, zij is niet slecht voor me. Ze heeft meer goede dan slechte dingen voor me gedaan. Ik ben haar dankbaar, maar iedereen ziet alleen maar het slechte in haar.
Mijn band met Mitch is weer geheeld, grotendeels. Hij praat weer tegen me en hoewel ik voel dat we niet zo hecht zijn als toen we nog op Flanus waren, ben ik allang blij dat hij woorden met mij uitwisselt en niet negeert.
Ik heb hem zoveel mogelijk verteld, maar het is te veel om al mijn vroegere leugens aan hem op te biechten. Ik kan het gewoon niet.
Het voelt veiliger om ze voor mezelf te houden en met mijn web van leugens te leven, maar uiteindelijk is er geen ontkomen meer aan. Op een gegeven moment moet je het aan iemand vertellen en die tijd is nu aangekomen. Ik wil het aan Mitch vertellen, alles, echt waar, maar ik kan het niet.
Elke keer wanneer ik mijn mond open en hem over Pax wil vertellen — wat ik echt van hem denk — of Leonas en het hele incident, klap ik dicht. Mijn mond lijkt zich dan vast te snoeren en woorden kunnen mijn lippen niet verlaten.
Het is onmogelijk.
Daarom heb ik hem nog niet kunnen vertellen dat ik tegen het plan van vandaag opzit. Ik heb gewacht op het juiste moment, maar elke keer wanneer ik het hem het wilde vertellen, werden we door iets onderbroken; een telefoon, de schoolbel, Theo of Samantha, het leek alsof het universum niet wilde dat ik het hem vertelde. Dat het beter is als ik voor deze ene keer niet een blokkade ben, die in de weg staat, maar als water die meegaat met de stroming.
Misschien is het zo wel beter, spreek ik mezelf in. De directeur weet vast beter dan een onstabiele tiener wat hij met zo'n kracht moet doen. Maar hoe vaak ik deze woorden in mijn hoofd bleef herhalen, leken ze me niet te overtuigen. De twijfels bleven.
Snel stap ik onder de douche en laat het warme water mijn lichaam verwarmen.
