The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 5: De boete

District 5: De boete

Ik had er een hekel aan. Heel die Hunger games. Waarom zou ik kijken naar kinderen die elkaar afmaken. En dat noemen ze dan vermaak. Maar als ze er ooit achter zouden komen dat ik dat vond zou de hel losbarsten. Ik als dochter van de eerste minister van Snow, mijn vader zou nooit meer normaal over straat kunnen. Ik zetten een groene streep over mijn wang. Ook zoiets waar ik een hekel aan had. Al die make up en die belachelijke kleren. ‘Schat we moeten gaan.’ Riep mijn vader. Ik deed mijn haar nog even goed en liep toen naar beneden. Daar stond de rest al te wachten. Mijn zusje zag er net zo belachelijk uit als ik. Maar zij leek het niet erg te vinden. Ik toverde een lach op mijn gezicht en mijn vader deed de deur open. Ik werd meteen verblind door de flitsen van camera’s. Ook iets wat ik niet snapte. Wat was er zo bijzonder aan dat wij ergens naar toe gingen? We bande ons een weg naar de auto en gingen er als een gek vandoor. Maar toen we aan kwamen bij het ministerie was de chaos nog groter. Met moeten kwamen we binnen en sloten de rest buiten. We liepen door de lange gang en kwamen uit in de Tv zaal zoals hij werd genoemd. Het was er net zo druk als altijd. Mijn zusje renden meteen naar haar vriendinnen toe die in een hoekje zaten te spelen. Mijn ouder werden begroet door een groep mensen en ik bleef alleen achter. Niet dat ik dat erg vond. Ik keek een beetje rond naar al die belachelijke mensen, en ik lachte ze uit. Ze waren zo dom. Het scherm sprong aan en het log van het Capitool werd zichtbaar. Iedereen werd stil. toen verdween het logo en zag ik een menigte kinderen. De zaal begon te juichen. De camera’s lieten hetzelfde zien als iedere keer. Kinderen die zich aanmelden, kinderen die afscheid nemen van hun ouders, en kinderen die huilen. Vreselijk. Toen richt de camera zich op het podium en de burgenmeester kwam op. Hij hield zijn praatje en kondigde toen de begeleider aan: Barend Cross. Hij was oud en liep moeilijk zelfs met een stok. Hij ging voor de microfoon staan een keek even over het publiek. ‘Welkom allemaal. And may the odds be ever in your favor.’ Iemand in de zaal floot.‘Zo als jullie weten worden er dit jaar 12 jongen en meisjes gekozen.’ Hij zei het met een bepaalde afkeur in zijn stem. ‘Dus laten we snel beginnen.’  Hij strompelde naar de linker kant van het podium. Hij grabbelde in de schaal en haalde er een briefje uit. Hij strompelde weer terug. ‘En de eerste van dit jaar is: Nikki Lips.’ De camera’s zocht tussen de kinderen naar de ‘gelukkige’. In het vak van de 16 jarige gingen de kinderen opzei. Een meisje werd het middelpunt. De tranen stroomde over haar wangen toen ze naar voren liep. Ze klop het podium op en gaf Barend een hand. Barend wees haar haar plaats en hij ging verder. Nu strompelde hij naar de ander kant van het podium. Hij pakte een briefje en strompelde terug. ‘En de eerste jongen word: Rokky Nix.’ Hij stapte naar voren uit het 14 vak. Hij liep moeilijk en hij kwam met veel moeite het podium op. Hij ging zitten en Barend strompelde weer naar links. Lulu Becks van 17 jaar was het slachtoffer. Voor de jongen was de volgende Sergio Rex. Hij was 16. Toen hij naar voren liep schoten de camera’s opeens naar de publiek achterin waar de ouders stonden. Je zag hoe een vrouw terug werd getrokken door twee anderen. De zaal lachte. Ik niet. De jongen keek even snel om. En liep toen snel door. Barend trok weer een meisjes naam: Cina Rain. Ze kwam uit het 15 vak maar ik zou eerder zeggen dat ze 12 was. de volgende jongen was 18 en heten Nobel Lier. Hij liep met opgeheven hoofd naar het podium. Alsof hij wilde zeggen dat het hem niet uit maakte. Barend strompelde weer naar de schaal en haalde er een briefje uit. Maar toen hij terug wilde gaan viel hij. Iedereen in de zal schrok en ik moest een lach onderdrukken. Er stonden meteen twee vredesbewakers naast hem die hem overeind hielpen. Een derde kwam aan lopen met een stoel. Ze zetten hem voor de microfoon. Hij vouwde het briefje open. ‘Molina Howell.’ Ze was ook 15. Barend probeerde weer op te staan maar hij had er de kracht niet meer voor. Heel even zag je wat mensen achter hem overleggen en toen werden de schalen naar hem toegebracht. Hij grabbelde in die van de jongens. ‘Nemoy Rex.’ Er klonk een schele gil over het plein. De camera’s gingen weer naar het publiek en je zag de zelfde vrouw als daarnet. Ze klom over de hekken heen en rende door het gang pad. De vredesbewakers kwamen in actie en gingen achter haar aan. ze rende het 14 vak in. Ze duwde een paar kinderen op zij en pakte er toen een op. Ik moest mijn tranen inhouden. Een moeder die misschien haar twee kinderen gaat verliezen. Ze wilde weg rennen met het kind maar de bewakers hadden haar te pakken. Ze rukte het kind uit haar armen en eentje droeg hem naar het podium. Het gilde en schopte maar de bewakers gaf niet toe. De moeder werd ook gillen afgevoerd door de bewakers. ‘Nee!’ gilde ‘Nee! Sergio, Nemoy.’ Een traan rolde over mijn wang. Ik veegde hem snel weg. Barend wachtte tot het weer rustig was en ging toe verder alsof er niks gebeurd was. ‘Sera Jizu.’ Riep hij. Het meisjes was 18. De volgende jonge was Twan Dokus. Hij was 17 en liep bijna blij naar het podium. Iets wat ik vreemd vond. ‘De volgende voor de meisjes is: Rafie Kreud.’ Ze was 16 jaar. ‘Voor de jongens: Phil Alphe.’ Hij stapte uit het 13 vak. Dat vond ik nog het ergste, dat ze zo jong waren. Bang liep hij het korte stuk naar het podium. Ik zag dat zijn hele lijf trilde. De volgende was Inca Grand van 18 jaar en Melko White ook 18. Rose More was 16 en Wody Allen was 15. Het volgende meisjes zal me altijd bij blijven. Winnie Deller ze was nog maar 12 maar liep vastberaden naar voren en er was geen angst te zien op haar gezicht. Iets wat ik knap vond voor z’n klein ding. De volgende was precies het tegenovergestelde. Hugo Iedel liet zijn schouders hangen en liet duidelijk merken dat hij het in zijn broek deed. En dat voor een 17 jarige. Om da volgende moest de hele zaal hard lachen. Angie Mois kwam uit het 15 vak en struikelde languit het gangpad in. Met een rood hoofd stond ze op en liep ze naar het podium. Snip Slek was de volgende en die haalde het van het 17 vak naar het podium zonder te vallen. ‘De een na laatste voor de dames.’ Zei Barend hij pakte een briefje. ‘Doty Eero.’ Ze was 17. Nino Teco kwam uit voor de jongens. Hij was 16. ‘En dan nu de laatste twee.’ Hij zei het met opluchting in zijn stem. ‘Voor de meisjes: Renola Asero.’ Ze was 14. ‘En voor de jongens: Teno Hinker.’ Hij was 15. Ik was blij dat het voorbei was. En zoals iedere keer had ik een favoriet uitgekozen die ik zou gaan helpen. Eigenlijk ben ik dus geen haar beter als de rest in deze zaal. ‘Bedankt allemaal en geef nog een laatste applaus voor jullie tributen.’ Ze werd mager geklapt en Barend werd van het podium af geholpen. Ik zelf zocht mijn vader en moeder op. ik wilde hier zo snel mogelijk weer weg.