Müziğe ne zaman bu kadar bağlanmıştım?
Sanırım özgüvenimin en diplerde olduğu zaman. Kendimi çevremdekilere ifade etmem için kelimelerin yetersiz olduğunu anlamıştım ve kulağımdaki kulaklıklarla huzur bulmaya çalışıyordum. Bu sırada sorunlarım artmıştı. Yeni bir şehre taşınmıştık ve liseye başlayacaktım. Hepimizin sıkıntılı bir dönemi olmuştur, bu dönemde sanırım benim sıkıntılı dönemimdi. Insanız bazen hayatın getirdiklerinden bunalıyoruz. O bunalımlar yavaş yavaş çözülmeyecek gibi görünen düğümler yaratıyor. Düğümü çözmenin en zor olduğu yere geldiğinde parmaklar morarır, kanar. Onları iyileştirmen gerekir. Ben de o düğümü çözmeye çalışıyordum ve parmaklarım (ruhum) alabileceği en kötü biçimdeydi (yada ben öyle sanıyordum ). Kanıyordu... Düğümü çözmeye ara verdim ve müzikle kanayan parmaklarimı iyileştirdim. Düğümün oluşmasında ve çözülmesinde ki en zorlandığım yer arkadaş edinememem. Arkadaş konusunda son zamanlarda sorun yaşıyordum. Annem yeni okulumda bu konuyu çözebileceğime inanıyor ama ben sosyal medya ile asosyel olan insanlarla arkadaş olabileceğimi sanmıyordum. Hep ilgimi çekiyordu Harry Potter gibi filimlerdeki arkadaşlıklar ve bu arkadaşların aynı uğurda yaşadıkları. Peki ben neyin uğruna yaşayacaktım? Kiminle yada kimlerle?
