Κακές Συνήθειες

13. Ρούμι

Μπαίνω στην πολυκατοικία μου πολύ νωρίτερα από ότι συνηθίζω, αφού είναι μόνο τρεις τα ξημερώματα.

Ουάου, είμαι σπίτι πριν τις έξι! Η μαμά θα ήταν περήφανη για μένα!

Τα παιδιά ήταν τύφλα όταν χωρίσανε οι δρόμοι μας στο μετρό. Δεν το σηκώνουν το πιοτό με τίποτα!

Εγώ δεν ήπια τόσο όσο συνήθως, αρκετό μεν, αλλά είμαι ακόμα σχετικά νηφάλια.

Όπως κάθε φορά, ανεβαίνω με δυσκολία τα χιλιάδες σκαλιά που τρίζουν για το δωμάτιο μου στον απομονωμένο έκτο όροφο.

Στα μισά του δρόμου, στον τρίτο όροφο νομίζω, παρατηρώ το μοναδικό
παράθυρο διάπλατα ανοικτό και ο κρύος αέρας χτυπά το πρόσωπο μου.
Πάω ασυναίσθητα να το κλείσω, γιατί έτσι κι αλλιώς το κτίριο έχει μηδενική θέρμανση, δεν χρειάζεται να μπάζει κι από πάνω.

Στα ρουθούνια μου εισέρχεται
πλέον μια ασυνήθιστη μυρωδιά,
πέρα από την γνωστή του αλκοόλ
και ξερατού που κατακλύζει πάντα
το κτήριο.

Μυρίζει σαν ... αίμα;

Κοιτάζω μηχανικά στα παπούτσια
μου και διαπιστώνω έντρομη πως στέκομαι πάνω σε μια λίμνη νωπού αίματος. Ξαφνικά νιώθω να ζαλίζομαι και αηδιάζω τόσο που μου έρχεται να αδειάσω το περιεχόμενο του στομαχιού μου στα πόδια μου.

Δηλαδή τα ποτά που ήπια πριν.

Τρέμοντας ακόμα απομακρύνομαι από εκεί και συνεχίζω τον δρόμο μου.

Όσο ανεβαίνω τα σκαλιά παρατηρώ μερικές κηλίδες αίματος και σημάδια από λασπομένες πατημασιές στο διάβα μου.

Τί σκατά συμβαίνει εδώ; Έχω φρικάρει εντελώς!

Ακολουθώ τα ίχνη σαν καλή περίεργη που είμαι. Μα καλά, γιατί δεν μπορώ να μείνω μακριά από μπελάδες για λίγο;

Χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου μόλις διαπιστώνω πως τα σημάδια καταλήγουν έξω από το δωμάτιο μου!

Η πόρτα είναι μισάνοιχτη, αν και εγώ είχα διπλό κλειδώσει όταν έφυγα για το Σύνταγμα.

Σκέφτομαι για μια στιγμή να φύγω και να πάω να κοιμηθώ σε καμιά ξανθιά τσουλίτσα στο κάτω πάτωμα.

Αλλά τι μαλακίες λέω; Αφού στο τέλος θα μπω έτσι κι αλλιώς, γιατί το επεξεργάζομαι τόσο;

Αφήνω μήνυμα στον Λούις να έρθει αύριο για ' παρέα ' έτσι ώστε αν με απαγάγει ή σκοτώσει κάποιος να αντιληφθεί την απουσία μου.