KALBİMDE UZAY VAR

GÖKYÜZÜM

Kitap o kadar akışkandı ki ne zaman bittiğini anlayamadım bile. Bazen kendi kendime keşke bir kitap karakteri olsaydım dediğim zamanlar oluyordu.

Dünyanın bu iğrenç halinden sadece kitaplara sığınabiliyordum , kendimi ancak bu şekilde mutlu edebiliyordum.

Hatta kitabım bittiği an ağladığım zamanlar bile oluyordu . Kitapların o eşsiz dünyasından ayrılıp yine bu iğrenç dünyaya döndüğüm için.

En son okuduğum kitapta 'bir kişiyi sevmek hikayesini sevmek' yazıyordu.

Bencede öyle . Sevdiği kişiyi her şeyiyle kabul etmeli insan.

Bunları düşünürken aklıma yine Uzay geldi. Acaba ne yapıyor şu an ? Arabadan da kötü ayrılmıştık.

Yatağımdan kalkıp masamın üstünde duran telefonumu aldım ve 'Gökyüzüm'ün' üstüne tıkladım. Evet Uzay'ı Gökyüzüm diye kaydetmiştim.

Onu gökyüzü kadar uçsuz ve bucaksız seviyordum ama onu sevdiğimi daha önce ona söylememiştim. Ne kadar birbirimizi sevdiğimizi bilsek de bunu dile getirmemiştim.

Telefon çalmaya başlayınca yine yatağımın üstüne oturdum. Telefonu 3. çalışda açtı.

"Uzay?"
"Efendim canım."
"İyi misin?"
"İyiyim ne oldu?"
"Arabada ... " dedim ve durdum.
"Biraz kafam karışık . Seninle alakası yok . Üzüldüysen kusura bakma lütfen."
"Yok önemli değil."
"Tamam kapatalım bu konuyu. Ne yapıyorsun sen?"
"Kitap okuyordum . Sen ne yapıyorsun?"
"Anneme geldim az önce odamda Duru ile uğraşıyordum."
"Uzay sen çok iyi bir abisin."
"Ve."
"Ve ?"
"Bir de neyim?"
"Hımm biraz düşünmeliyim." Dedim ve düşünüyormuş gibi ses çıkarttım. "Buldum ve harika bir erkek arkadaşsın." Dedim ve güldüm.
"Sende harika bir kız arkadaşsın." Dedi 'kız' kelimesine vurgu yaparak.

Kapı çalmaya başlayınca annemlerin geldiğini anladım.

"Uzay kapı çalıyor . Annemler geldi sanırım."
"Tamam dikkat et."
"Sende görüşürüz."
"Görüşürüz canım."

Telefonumu da yanıma alıp odamdan çıktım. Kapının deliğinden baktığımda babamın kafasını gördüm. Kapıyı gülerek açtım.

"Hoşgeldiniz annecim ve babacım." Deyip ikisinin de yanağına bir öpücük bıraktım.
"Ne bu mutluluk?" Dedi annem içeriye geçerken.
"Ne mutlusu anne ya yastayım ben bi kere." Dedim bende yanlarında ki koltuğa otururken.
"Niye yastaymış benim kızım?" Derken babam koluna boynuma attı ve beni kendine çekti. Uzun zamandır bu hareketi yapmıyordu . Bunu gerçekten çok özleyince yapıyordu. Babamı doğru dürüst göremiyordum bile . Asker olmak gerçekten zordu sürekli şehir dışındaydı ve bu beni hem üzüyor hem de korkutuyordu.

"Okullar açılıyor baba . Buna yas tutmayacağım da neye yas tutacağım?"
"Ay Alya alemsin gerçekten." Dedi annem de elinde ki meyve tabaklarını masanın üstüne koyarken.

Uzun zamandır ailemle vakit geçirmiyordum geçiremiyordum. Beraber meyve yedik , film izledik ve sohbet ettik. Bunları yaparken fark etmiştim de ben gerçekten hem annemi hem de babamı arka plana atıyordum.

Saat 01.30'da yanlarından kalktım.

"Kızım yatıyoruz biz iyi geceler sana ."
"Sana da baba. Anne sana da iyi geceler." Dedim ve odama geçtim.

Telefonuma uzun zamandır bakmıyordum.

Uzay 3 kere aramış 20 tane de mesaj atmıştı. Öf bu çocuk gerçekten deliydi ya .

Uzay'ı tekrar aramaya başladım. Ama saat geç olmuştu . Uyumuş mudur acaba? Tam telefonu kapatırken açtı.

"Ne yapıyorsun sen ? Niye telefonuma bakmıyorsun Alya?" Diye sinirli bir şekilde konuştu.
"Sana da iyi geceler Uzay'cım. Ben de iyiyim sorduğun için teşekkür ederim ." Dedim ukala bir şekilde.
"Uyudular mı?"
"Evet."
"15 dakikaya gelirim . "
"Ya saçmalama . Git yarın buluşalım."
"Kapatıyorum öptüm ." Dedi ve benim bir şey dememe izin vermeden telefonu kapattı.