Şiir Kadın.

Ben kendi iç dünyamla savaşırken Elem diye bir ses yükseldi.Bağıran Meriç'di.Kendimi silkeledim ve arkama döndüm.Efendim,ne istiyorsun? diye sertce cevap verdim.Aslında vermek istediğim cevap bu değildi.Ah,yine Elemliğimi yaptım işte.İsmim gibi,her cümlem bir dert.Şey,ben sadece kitabını ödünç alabilir miyim diye soracaktım,dedi yumuşak ve bir o kadar etkileyici sesiyle.Meriç'in sesinden etkilemiş olmam tuhaftı.Benim sesinde kaybolduğum tek kişi Buğraydı.Bunu da iç dünyama katmayacaktım çünkü iç dünyamda savaşlar bu aralar oldukca yoğundu.Şiir kitabımdan mı bahsediyorsun? diyerek gülümsedim.Sıramın üstünde,alabilirsin.Meriç oldukca hoş bir gülümseme atarak içeri gitti.O sırada bana doğru koşarak Melis geldi.Elem,Buğra seni bekliyor.Kantinde dedi ve gitti.Bir anda neden beni çağırdı merak etmiştim doğrusu.Merakımı gidermek için kantine çıktım ve etrafa göz gezdirdim.Buğra masada oturmuş,kafasını eğmiş duruyordu.Öyle tatlıydı ki,onu sevmemek nasıl mümkün olurdu,olur muydu?Hızlı adımlarla yanına gidip,sandalyeye oturdum.Beni çağırmışsın.Efendim? dedim yumuşak bir sesle.Çok beğendiğin bir şiir kitabı vardı.Onu ben de okumak istiyorum.Bana verebilir misin? diye sordu.Her hücrem donup kalmıştı,ben de öyle.Şiir kitabımı Meriç'e verdim desem ne derdi bilmiyordum.Meriç'den kitabı geri de isteyemezdim.Fakat Buğrayla aynı kitabı okumak.. Tabii,ben sana getiririm diyerek fırladım yerimden.Ne yapacağıma dair en ufak bir fikrim yoktu fakat laf ağzımdan çıkmıştı bir kere.O sırada zil çaldı.Koşarak sınıfa gittim.Meriç sırada oturuyordu.Kitabı aldın mı diye sorduğumda ''Evet,teşekkür ederim.'' dedi.Çok nazikti ve ben bu nazikliğe ters bir tepki veremezdim.Bilinç altımda böyle söylüyordu zaten.Huh,pekala.Umarım beğenirsin,dedim ve sırama geçtim.Aklım hala karmakarışıktı.Hem kendi iç dünyam,hem şiir kitabı.Ben herşeyi kendime dert ediyordum.Yine düşünmeye başlamıştım ki sınıfa edebiyat hocamız girdi.Elinde bir kağıt vardı ve kağıtta Nazım Hikmet'in Yine Sana Dair şiir yazıyordu.Edebiyat hocamız derslere sıklıkla böyle şiirlerle gelirdi fakat okutmazdı.Bu sefer beklediğimiz gibi olmadı.Listeden rastgele bir kişi seçeceğini söyledi ve söylediği gibi seçti.Seçtiği kişinin Meriç olması yine bana tuhaf,diğerlerine normaldi.Neden bugün Meriç bir yol gibiydi ve her şey ona çıkıyordu bilmiyordum.Meriç o hoş sesiyle şiiri okumaya başladı.Şiir ses tonuna öyle güzel gidiyordu ki bir an sesinde kaybolduğumu hissettim.Her şeyden ırak,herkese ırak sadece Meriç'e yakın.. Kendime gelmem gerekiyordu ama durumumdan oldukca memnundum.Ben böyle dalıp gitmişken Meriç şiirin son dizesine gelmişti. ''Sende,ben,imkansızlığı seviyorum,fakat asla ümitsizliği değil...''