as part of penalty • yoonmin

16| Yoongi vs Jimin

Kolejne dnie były coraz gorsze, a moja rywalizacja z Jiminem sięgała zenitu.

Te wakacje miały być czasem, gdy odpocznę i nareszcie uzyskam zasłużoną rekompensatę od losu za wszystkie nerwy jakie przeżyłem przez ostatni rok. A zamiast tego dostałem męża, który zachowuje się jakby był moim rywalem w jakiejś grze i na każdym kroku zabiera mi potrzebne punkty do chęci życia, zamiast nich wstawiając chęć mordu jego osoby. I naprawdę chciałbym zrobić coś, aby ta atmosfera przestała wyglądać jak z jakiejś durnej bajki dla dzieci, ale jak mogłem uspokoić zawziętego Jimina, a tym bardziej ostudzić moją chęć zemsty po każdym jego wybryku? Trwaliśmy w zaślepionym kółku i ktoś w końcu musiał to przerwać.

I to wcale nie było tak, że nie pytałem co jest powodem jego nagłej zmiany zachowania. On po prostu mnie zlewał, albo mówił krótko, że jest zabawnie i mam się nie czepiać.

Tego było za dużo.

Słońce dziś górowało wysoko na niebie, a temperatura była wyższa, niż przez poprzednie dnie naszego pobytu tutaj. Ludzie zapełniali plażę - niektórzy opalając się, bawiąc w wodzie, popijając alkohol, lub też stawiając na sport. 

Zatrzymałem się nagle, przez co Jimin również musiał stanąć i spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami. Nie zwróciłem początkowo na niego uwagi, skupiając ją całkowicie na małej grupce ludzi rywalizującej w grze siatkówki plażowej. Oni zapewne robili to jedynie dla zabawy, ale w mojej głowie pojawił się pomysł, który miał na celu zakończyć szopkę, która między nami się działa.

- Widzisz tych ludzi? - wskazałem głową na obserwowaną przez siebie grupkę, a on niepewnie przytaknął - Dołączymy do nich - odwróciłem głowę w jego stronę, łapiąc go od razu za rękę - Ja do jednej drużyny, ty do drugiej. Od tego kto wygra zależy ostateczne zwycięstwo w naszej bezsensownej grze.

Zmarszczył brwi, jakby nie rozumiejąc o czym teraz mówię, ale po chwili otworzył lekko usta, dostając nagłego olśnienia.

- Ale wygrywam znaczącą przewagą...

Czy on naprawdę aż tak do serca wziął sobie katowanie mnie i jeszcze do tego liczy nam punkty?

- Nieważne - machnąłem na to ręką - Ta gra zakończy wszystko.

I po tym nareszcie zaznam spokoju w te ostatnie dni naszego odpoczynku.

O ile wygram.

Ale nie przewiduję innej opcji.

- Hej! - krzyknąłem do odbijających piłkę ludzi, a oni od razu na nas spojrzeli - Możemy dołączyć?

Uśmiechnęli się ciepło, zapraszając nas do gry i najwidoczniej byli ucieszeni możliwością powiększenia swoich drużyn. 

Jimin stanął z jednej strony, patrząc na mnie ze zmrużonymi oczami i dziwnym blaskiem w nich. Zupełnie, jakby myśl o tym, że mógłby przegrać była niedopuszczalna i nie zamierzał do niej dopuścić. A ja udawałem wyluzowanego i ciągle miałem na twarzy założony dumny uśmiech.

Gra się rozpoczęła, a nasza dwójka najbardziej brała w niej udział. Pozostali dla nas nie istnieli, zupełnie jakbyśmy byli w tej rozgrywce sami, co im się chyba nie spodobało, bo słyszałem nieprzyjemne tony wokół mnie, jednak wtedy nie zwracałem na nich uwagi.

Liczyło się wygrać i tym samym ostudzić zamiary Jimina.

Punkty były podobne, ciągle się wyprzedzaliśmy i jedynie gdy nie mogliśmy jakoś zbytnio dobiec do piłki, to ktoś inny ją odbił. Krzyczeliśmy na siebie jak małe dzieci, kłócące się o zabawkę, w dodatku po koreańsku, czym powiększaliśmy zdenerwowanie u naszych towarzyszy.

A gdy wszystko się zakończyło opadłem na ziemię, nie wierząc jak bardzo los mnie nienawidzi.

Przegrałem.

Siedziałem na gorącym piasku, zastanawiając się jak do tego doszło, kiedy Jimin uradowany skakał i mówił coś do mnie. Jednak ja go nie słuchałem. Wyobrażałem sobie, jak wracamy do domku i ciągle powtarza mi, że to on wygrał i jak to głupi był mój pomysł z rywalizacją.

Ale nie zdążyłem nawet posiedzieć tak myśląc długo, bo zostaliśmy wyprowadzeni z terenu gry i ochrzanieni przez paczkę przyjaciół, którzy jasno dali nam do zrozumienia, że nie chcą więcej nas tu widzieć.

No cóż, zachowaliśmy się jak dzieci.

Ale uśmiech Jimina nie zmalał.