💔Kalp Ağrım💔 (Tamamlandı)

bölüm 37💕💙

❤❤❤❤
Yıllardır küçük bir ışığın kör karanlık odama girmesini bekledim.
Beni o karanlığa iten elleri her defasında tekrar tekrar aradım
Bi nevi umut ışığımi bekledim
Kalbim her defasında beni onu aramaya mecbur hissettirdi ama mantığım bundan vazgeçmem gerektiğini diretti ama kalbim her zamanki gibi galip geldi
beni her defasında yenik düşürmesine rağmen bıkmadan usanmadan beklememi istedi
yine yenildim kalbime.
Her gün her saat her dakika bekledim
Beni karanlığa hapsettigi gibi gelip çıkarmasını bekledim
Bir el bir omuz bir umut ışığı bekledim durmadan usanmadan bekledim kendimi tanıyamaz oldum
Ben kimdim acı çekeceğimi bile bile neden bekledim bilmiyorum
En önemlisi de kimi bekledim
Annemi mi , beni bırakıp giden
Babamı mı ,ben doğmadan ölen
Hayır her şeye rağmen onları beklemedim çünkü onlar bir daha gelmemek üzere gittiler biliyordum
Ben beni iten elleri aradım
Onu aradım
Sevdiğimi aradım
Kalbimi paramparça edeni aradım
Ben kör kuyulara atanı aradım
Beni ölmeden öldüren adami aradım
Uçurumdan gözünü kırpmadan iten adamı aradım
Ben hep aradım
Bıkmadan usanmadan aradım.
Bulamadim
Bittim tükendim yenildim
arayacak mecalim kalmadı
çünkü bulamayacağımi anladım
Sonra kendi kendime düşündüm
Düşünmekten bu denli korktuğum zamanda düşündüm
Belki dedim belki onu bulamadım
Ama ondan bir parça bulmak istedim
Bu sefer ondan bir parça aradım aradım ve sonunda buldum.
Evet onu bulamadım ama ondan bir parça buldum.
Belki o onu beklememe degmedi ama ondan bir parçasını beklememe değdi.
Evet onu sevdiğim için hep pişmanlık duydum evet beni paramparça ettiği halde sevdiğim için pişman oldum ama artık onu sevdiğim icin pisman değilim hatta ondan nefret bile etmiyorum çünkü onun bana bıraktığı bir emanet var
ondan Bir parça bizden bir parça olan emanet var
bebegimiz .
Onu affetmeme neden olan mucizem
Yeniden yaşadığımı hatırlatan bir mucize hayatım boyunca pişman olmayacagima vesile olan bir mucize
Benim bebeğim .
❤❤❤❤❤❤

Gözlerimi yavaş yavaş adeta gözlerini dünyaya yeni açmış bir bebek misali açtım .
Hayatımda bu denli rahat ve huzurlu uyuduğumu hatırlamıyordum.
Hayata yeniden başlamak mutlu uyanmak bu olsa gerekti.
Yataktan yavaş yavaş oturur pozisyonuna geldim.
Elimi kaldırıp karnıma koydum
Ve bebeğimi hissetmeye çalıştım.
Orda olduğunu biliyordum beni duyduğunu da biliyordum ve bu dünyadaki en büyük mutluluk olsa gerek çünkü bundan ötesi bişey yoktu böyle bir mutluluk başka bir yerde yoktu .
Bu mutluluk bozulmasın dileğiyle yataktan kalktım.
Yavaş adımlarla pencereye yürüdüm.
Perdeyi çekip pencereyi açtım.
Rüzgar adeta bu anı bekliyormuş gibi
İçeri usulca suzuldu. Gözlerimi kapatıp mis gibi havayı içime çektim yıllardır bu kokuya hasret kalmıştım
öyle huzur verdiki bana
sanırım ilk defa bugün sonbaharın gelmiş olduğuna bu derece sevinmiştim.
Ne kadar pencerede kalıp dışarı seyrettiğimi bilmiyordum
İçimde oluşan tatlı bir üşüme ile hemen pencereyi kapattım.
Sonra kendime gelmek üzere duş almaya karar verdim.
Adımlarımı biraz hızlandırip kendime birkaç parça eşya aldıktan sonra banyoya yöneldim.
Sıcak bir su ile duş almayı kararlaştırıp suyun altına kendimi bıraktım.
Başımdan dökülen su damlaları ile kendimi tertemiz hissettim adeta yeniden doğmuşcasına.
Bir müddet daha suyun altında kaldıktan sonra suyu kapatıp
Duştan çıktım.
Üzerimi hemen giyinip saçlarımı kuruladiktan sonra kapıya yöneldim.
Kapıyı sessizce açıp odadan süzülüp uzayın odasına yol aldım ve
Kapıyı açıp odaya girdim.
Uzay hala uyuyordu başucuna kadar yürüdüm ve onu izlemeye başladım.
O kadar masumdu ki izlemeye doyamazdi insan.
Eminim benim bebeğim de doğduğunda bu derece masum bir bebek olacaktı onu kucağıma almak için öyle sabırsızlanıyorum ki tarif etmesi müthiş zor bir his.
Ben böyle düşünürken daldigim düşüncelerden uzay beni çıkardı