"O kay sarap sa ilalim ng kalawakan
Kapag kapiling kang tumitig sa kawalan
Saksi ang buwan at bituin sa pagmamahalan
Nating dalawa..... nating dalawa...."
I was walking down the aisle...but I feel the emotions in the surroundings were overflowing ...
Then, I look up... I see the perfect man who is waiting at the end of the altar ... the love of my life...
"Tanaw pa rin kita, sinta
Kay layo may nagniningning, mistula kang tala
Sa tuwing nakakasama ka
Lumiliwanag ang daan sa kislap ng yong mga mata..."
I can't help but not to smile ... he look at me ... a smile form on his perfect lips... anda tear in his beautiful blueeyes suddenly drop...A mix emotion... I can feel him...and there, the moments we had instantly flash back....
Flashback
15 years ago...
Freshmen year was the happiestmoment of my life, which in that unexpected time, in that unexpected place, in that unexpected moment, I met the unexpected guy, who will made me feel for the very first time the unexpected and unfamiliar beat of my heart...
We are celebrating the School Festival that time, all the students were gathered at the court including my friends mayroon kasing basketball tournament na mula pa sa ibang school ang nakakalaban, a friendly game, kaya mula dito sa naroronan ko naririnig ko ang mga hiyaw at cheers ng mga audience sa gym. But unlike other students na nag-i-enjoy, ito ako naka-upo sa isang bench at umiiyak.Tumawag kasi ang yaya ko na umalis na daw ang daddy ko papuntang States para makasama ang bago niyang pamilya, pero hindi lingid sa aking kaalaman na may iba ng nakakasama si daddy noon pa man.
Isang gabi kasi narinig kosina mommy at daddy na nag-aaway dahil nalaman na ni mommy ang tungkol dito, nagmakaawa siya para huwag kaming iwan perosimula noon hindi na masyadong umuuwi si daddy sa bahay. Walang gabi na hindi umiiyak si mommy, alam ko yon pero kapag tinatanong ko siya kung bakit sasaabihin niya lang na okay siya kahit halatang nasasaktan siya, she keep the secret away from me, dahil ayaw nitong magtanim din ako ng galit kay daddy. Umiiyak ako dahil naawa ako sa kanya, she doesn't deserve all the pain...
"Miss, panyo ohh!",napahinto ako sa pag-iyak ng biglang may isang lalaki na nagsalita at sabay lahad ng kanyang panyo. I tried to look up and I saw a smile form on his lips. Napatitig ako sa kanyang mga mata, I was amazed when I saw his perfect blue eyes... ang ganda at hindi nakakasawang tignan.
"Ahemm. Miss?", napagitla ako ng biglasiyang tumikhim. Tumingin ako sa hawak niyang panyo pero agad ko ring binalik ang tingin sa kanyang mata...he smiled again and in that moment my heart suddenly skip.
"Sa-salamat", sabi ko sabay kuha ng kanyang panyo at walang pasabi ko itong pinunas sa aking mga luha...
"okay ka lang ba talaga Miss?", tanong niya muli...
"ahhh. Oo. Okay lang ako!", sabi ko ng may ngiti, ayoko kasing magtanong pa siya.
"Charles! Lika na! Male-late na tayo sa bus!", isang sigaw mula sa di kalayuang grupo ng mga lalaki ang narinig namin. "Ahhhh. Sige miss! Aalis na ako!", sabi niya at doon ko napagtanto na siya pala ang tinawag.
"Ganon ba? Te-teka! Yung panyo mo!",akma ko na sang i-abot sa kanya ang panyo pero tinggihan niya ito.
"Okay lang miss. Sa'yo na yan! Alam ko namang mas kakailanganinmo iyan!", sabi niya sabay takbo papunta sa mga barkada niya pero bago pa sila makalayo bigla siyang humarap sa akin habang kumaway at nag thumbs up pa. Napangiti na lang ako dahil sa ginawa niya at sa mga oras na iyon doon ko samantalang nakalimutan ang dahilan ng aking pagluha.
