Hero - Randy (Rye Beaumont and Andy Fowler)

7

Na heel veel geflirt en een paar drankjes, waren de jongens redelijk aan elkaar gewend. Ze keken elkaar lachend aan en lieten zich gaan. 'Hoelaat moet ik je naar huis brengen, goudlokje?' Grinnikte Rye.

Andy keek op zijn telefoon hoe laat het eigenlijk was en zijn ogen vergrootten.

'Te laat?' Hij fronste zijn wenkbrauwen naar de kleinere jongen.

'1 uur geleden,' lachtte Andy toen.

Rye vroeg daarom maar om de rekening. Toen Andy zijn portemonnee uit zijn schooltas wilde halen, hield de andere jongen hem tegen. 'Ik betaal.'

Andy knikte dankbaar naar hem.

Ze liepen vervolgens samen het eetcafé uit en liepen naar Rye's fiets. De bruinharige jongen stapte op en keek achterom om Andy te gebaren dat hij erop kon. Daarna begon hij snel te fietsen. 'Krijg je hier problemen van?' Vroeg de langere jongen onzeker.

'Nee hoor, tenzij je er problemen mee hebt dat ik ze vertel dat ik uit was met jou,' antwoordde hij, terwijl hij zijn duim over Rye's buikspieren liet gaan.

'Gaan ze me dan bevooroordelen?'

'Absoluut niet.' Op dat moment stopte Rye's fiets voor Andy's huis. 'Wil je mee naar binnen?'

'Wil jij dat?'

Er was weer te merken dat ze er beiden nog aan moesten wennen, dat ze niet wisten wat ze moesten doen. Zachtjes knikte Andy voordat zijn hand naar de deurknop greep. Op dat moment voelde hij Rye's sterke hand op zijn pols.

'Blijf je dan wel bij me?'

Het gezicht van de blonde jongen verzachtte. 'Natuurlijk, ik laat je heus niet alleen.'

Nog geen seconde nadat hij de deur opendeed, hoorde Andy zijn moeder al. 'Andy, ben jij dat? Waar was je? Ik was hartstikke bezorgd.' Pas toen ze in de hal stond, merkte ze de andere jongen op. 'Oh hallo, wie ben jij?' Ze glimlachte op een manier waarop alleen moeder kunnen lachen.

'Goedenavond mevrouw, ik ben Ryan, maar u mag me ook wel Rye noemen.'

'Ooh!' Ze keek even in de richting van Andy. 'Wat leuk je te ontmoeten!' En na een gesprek te hebben gevoerd over waar ze geweest waren, liepen ze de woonkamer in.

Rye haalde diep adem en stapte toen zelfverzekerd op Andy's vader af. 'Hoi, meneer Fowler, ik ben Ryan.' En hij gaf de man een stevige hand.

'Ik heb al veel over je gehoord, jongen,' sprak deze, 'laat hem alsjeblieft gelijk hebben over je.'

'Ik zal mijn uiterste best doen om naar uw verwachtingen op te leven en om goed te zijn voor uw zoon.'

'Dat hoor ik graag,' de oudere man begon te lachen na dit redelijk serieuze gesprek. 'Schuif je aan met eten?'

Rye keek onzeker naar Andy, die alleen maar naar hem glimlachte. 'Als dat mag, dan graag,' zei hij daarna beleefd tegen Andy's ouders.

Zo aten ze met zijn vieren aan tafel, terwijl de ouders van Andy Rye leerden kennen. Andy hield zich redelijk stil en staarde enkel glimlachend naar de jongen die naast hem aan tafel zat, terwijl deze uitgebreid vertelde over zijn familie en zijn hobbies. Toen hij uitgesproken was keek hij Andy's kant weer op en Andy keek toen beschaamd weg. Als reactie daarop legde Rye zijn hand op het been van de kleinere jongen naast hem. Zachtjes bewoog hij zijn duim heen en weer.

Andy voelde een warm, tintelend gevoel door zijn been gaan en ook van binnen werd hij helemaal warm. Hij legde zijn hand op die van Rye en keek hem weer aan. De twee lachten naar elkaar. 

Na het eten mochten ze van tafel en liepen ze naar boven. 'Niet raar kijken, mijn kamer kan een beetje een rommel zijn,' verontschuldigde Andy zich.

'Geen probleem, ik ben wel wat gewend.'

De twee liepen Andy's kamer in en Andy staarde Rye afwachtend aan terwijl deze door de kamer keek.

Hij draaide zich weer naar de andere jongen. 'Je hebt een ontzettend schattige kamer.'

Andy begon een beetje te blozen en ging tegen zijn bureau aan staan.  'Ik verwachtte eigenlijk geen gasten, anders had ik wel opgeruimd.'

Rye liep naar hem toe en zette zijn grote, warme handen op Andy's heupen. 'Ik vind het niet erg, het is leuk.' Hij glimlachte naar de jongen die nu met grote ogen naar hem opkeek.

Andy snoof zachtjes, zo onopvallend mogelijk Rye's geur op, want hij rook zo lekker.

'Ruikt het lekker?' Lachte Rye toen.

'Sorry,' Andy keek de langere jongen beschaamd aan, 'maar ja.'

'Ik vind het niet erg.' Het bleef even stil, maar toen drukte Rye zachtjes zijn lippen tegen Andy's voorhoofd. 'Je bent schattig.'

Andy voelde zich opnieuw rood worden en de enige manier die in hem opkwam om dat te verbergen, was door zijn hoofd in Ryes borstkas te verbergen in een knuffel. Hij voelde zoveel warme gevoelens door zich heen gaan en hoopte dat het moment eeuwig zou duren. Dit was waar hij al maanden op wachtte. Hij keek weer op en bevond zich maar enkele centimeters van Rye's gezicht, dat naar beneden gebogen was. 'Rye...'

En toen gebeurde het, Rye kuste Andy, zachtjes, maar met passie. Toen hij terug wilde trekken, pakte Andy hem zachtjes bij zijn wang vast om hem weer naar zich toe te trekken.

Ze kusten, eindelijk.