The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 7: In de arena I

Kinzo Lido

Hij stond recht voor de ingang van de hoorn en had zijn zinnen al gezet op een mooie bijl die voor de ingang. Standaard voor iemand ui 7, maar hij kon er mee omgaan. Maar ja dat zou de rest ook goed kunnen.

Zoals was gezegd zou het donker zijn in de arena en het was niet gelogen. Als hij opzei keek zag hij misschien nog 3 of 4 anderen naast hem staan en de rest verdween uit zijn zicht. Het enige wat goed verlicht was, was de hoorn. Hij was omring door fakkels en kleine vuurtjes.

De teller boven de hoorn scheen fel en verlichte alles daar nog eens extra.

Hij zag de teller aflopen naar 0 en begon als een gek te rennen samen met 23 anderen.

Hij rende zoals hij nog nooit had gerend en voelde al snel zijn benen niet meer. Echt een conditie had hij nooit gehad maar daar moest hij nu niet over na denken.

Hij trok een tas van de grond en sleurde hem op zijn rug.

Al die tijd had hij zijn ogen op die enen bijl gehouden. Hij was er bijna en als hij hem had zou hij als een gek maken dat hij weg kwam.

Hij was er nog een paar meter vandaan toen hij in de gate kreeg dat hij niet de enige was die voor de bijl aan het rennen was. Hij zag de silhouet snel en behendig vooruit schieten en toen ze langs een fakkel rende zag hij dat het Lily was. Ze zou er veel eerder zijn als hem. Hij keek snel om zich heen of hij nog iets anders mee kon pikken maar en lag niks binnen bereik. Hij besloot voor de bijl te gaan.

Hij zetten nog een keer aan en begon harder te rennen. Zijn benen protesteerde hevig.

Lily was bij de bijl ze bukte en met een grijs op haar gezicht rende ze door. Maar die grijns zou niet lang op haar gezicht hebben gestaan. Ze rende de hoek om van de hoor en werd geraakt door een zwaard. Kinzo keek walgende de andere kant op.  

Hij voelde paniek opkomen. Hij moest een wapen vinden en snel anders zat hij goed in de problemen. Hij besloot links af te slaan en renden langs een paar vechtende district genoten. Hij hoorde een ijzige gil. De gil ging dwars door zijn ziel en deed hem besluiten dat dat wapen de pot op kon. Als hij nu niet maakte dat hij weg kwam was hij de volgende.

Hij voelde een scherpe steek in zijn kuit en struikelde. Hij lande plat op zijn buik en heel even voelde hij alles draaien. Hij probeerde op te staan maar de pijn in zijn kuit was te hevig. Hij kroop op handen en voeten verder, de pijn verbijtend. Weer een sterke steek en deze keer in zijn linker bil. Hij ging languit. Hij kroop nog een paar meter vooruit door zijn ellenbogen in het gras te zetten en zichzelf op te trekken. Maar hij was te uitgeput van het rennen en het kruipen. Hij plofte neer en sloot zijn ogen.

Cella Meso

Ze stond uit te hijgen tegen een boom. Ze had gerend tot ze niet meer kon en had haar hele maaginhoud er uit gegooid.

Maar ze had een tas, een wapen en was ver genoeg weg om het veilig te kunnen noemen. Voor nu tenminste.

Het volkslied begon te spelen. Ergens gaf dat een opgelucht gevoel.

Het logo verscheen en verdween en de foto kwamen een voor een in beeld.

Merca Lote, Una Sabels, Fia higs, Lily Broma, Yuri Turbino, Thimo Loch en Mo lech.

Zeven. Dat was mager. Maar ze had geen tijd daar bij stil te staan. Ze moest door. Ze was voor het grootste deel wel weer op adem en besloot door te lopen.

Het ging haar niet zo snel als ze had gewild. Het bos was donker zonder ergens ook maar een klein streepje licht dat door de bomen scheen. Maar daardoor moest ze alles nu langzamer doen. Ze had met het rennen nergens op gelet, en dat had ook verkeerd kunnen uitpakken. Ze had kunnen vallen en iets breken, ze had iets of iemand tegen kunnen komen en dan had ze goed in de problemen gezeten. Maar ze wou zo graag weg bij die hoorn, bij de gevechten, dat ze daar niet aan had gedacht. Tot nu.

Ergens ritselde er iets in de bosjes. Haar hart sloeg een tel over en ze keek in de richting van het geluid. Ze kon niet zien of er iets zat. Ze klemde haar zwaard wat stevige vast en liep langzaam door, achteruit met haar aandacht op de bosjes gericht.

Na een paar honderd meter ontspande ze weer. Als er iets in de bosje had gezeten was het nu weg, anders had het haar al lang aangevallen.  

Ze draaide zich om en keek recht in twee gele ogen. Ze gilde het uit. Het beest of wat het ook was moest zo zwart zijn geweest als de nacht want het enige dat ze bleef zien waren die gele ogen.

Ze voelde drie scherpe steken in haar buik. Maar heel kort. Haar buik werd warm en ze begon te trillen over haar hele lichaam. Onder de gele ogen verscheen een rij witten tanden die een brede grijns vormde.