Levent in söylediğini algılamaya daha çalışırken.
Kapıyı tam kapatacağım sırada kapatmama izin vermeden engel olunca tahminen Rüzgar 'dan başkası değildi çünkü tek eksik oydu. Derin bir nefes alıp kapıyı açtığımda gözlerim gördüğüm kişiyle şaşırdım. Bu adam yurt dışında degilmiydi hangi ara gelmişti ki. Bana tebessüm ederek göz kırpıp.
"Sen nekadar güzel olmuşsun böyle" Ona omuz silkerek.
Şaşkınlığımı gizlemeyerek.
"Sen nereden çıktın?" Dediğimde Yanağımda bir makas alırken.
" Sabah geldim. Seda söyleyince ayağımın tozuyla böyle bir güzelliği kaçıracağımı düşünmüyorsun. "
Bende ona tebessüm ederek abimin haberi yok mu senden" Dediğimde
"Supriz yapmak istedim. Onu bunu bırak da. Abin seni böyle görmemiş her halde" dediğinde
Ona umursamaz bir şekilde omuz silkip elimle içeriyi işaret ettim. Beni onayladığı gibi içeriye geçince bende kapıyı kapatıp onun arkasından gittim.
Ada haklıydı abim değil benim bu makyaj elbiseyle saçımın kestirdiğimi bile fark etmemişti.
Onun gözü Ada'dan başkasını görmüyor artık. Kapının önünde durup herkesi incelemeye başladım. Abim arkadaşıyla sarılırken yüzünde mutlu bir tebessüm vardı.
Benim ise acı dolu bir hüzün vardı bugün abimin en mutlu günüydü ama ben ise mutsuzlukla yüzüyor gibiydim. Sahi benim mutsuzluğum nedendi.?
Rüzgar bana hiçbir şey söylememesi mi, yoksa bana sahip olmasımı neydi, benim mutsuzluğum. Hem Levent ne ima etmek istediki. Neden iyi olduğu mu söyledi. Yoksa Rüzgar olan biteni herkese anlatmışmıydı. Arkamdan çok gülmüşlermiydi.
"Hadi kızım kahveliri hazırlamaya başlayın"
Emel teyzenin konuşmasından kendi düşüncelerimden ara verip. Bakışımı onlara kaldırdığım da Ada başıyla annesini onayladığı sırada abim ona engel olarak.
"Şimdi değil bir kaç dakika sonra" deyip telefonuna uzanınca Ada oturduğu yere tekrar kurulmak zorunda kaldı. Herkesin bakışı abimde olsada tek bir kelime bile etmeyip telefonun diğer ucundaki kişiyle konuştu.
"Ne zaman gelirsin" dedi ve karşı tarafı duymadığım için.
"Tamam" deyip telefonunu kapatınca. Bakışını benim ve Ada'nın arasında gezdirdi.
" Şimdi hazırlaya bilirsiniz" Deyince. Hiç bir şey sormadan ikinizde başımızı olumlu anlamda sallamaya başladık. Ada'yla aynı anda kalkıp mutfağa gittik.
Ada okadar çok heyecanlıydı ki çocukluktan beri aşık olduğu kişi tarafından birazdan sözlenecekti.
Hem heyecan, hemde sevinç, olunca eli ayağı adeta titriyordu.
Onu sakinleştirmek için ne kadar çabalasamda hiç bir işe yaramadığı yetmeyip bir de bana laf yetiştirme peşindeydi.
Neymiş benide görecekmiş. Sanki benim böyle bir anım olacakmış gibi. Ben hiçbir zaman mutlu olacağımı bile sanmazken birde isteme faslı asla olmayacağını adım kadar eminim artık.
Rüzgar'ın son yaptıkları bunu işaret ediyordu. Hem benim istemediğim bir şey yapmış, hemde özür dileme ve açıklama gereği bile duymadığı gibi ortalıkta gözükmüyordu beyefendi.
"Her şey hazır " Ada'nın sesiyle bakışımı ona diktiğimde tüm kahveyi fincanlara koyup bana bakıyordu. Ona başımı olunlu anlamda sakladım.
"Gidelim o zaman"
Ada titreyen eliyle tepsiyi aldığı gibi bir hışımla tekrar yere indirdiğinde ona şaşkın bir şekilde baktığımda.
