Crushed

1. Calix

Ik lig op mijn bed wanneer mijn vader me naar beneden roept. Zijn onmiskenbare basstem galmt door het huis en ik haal diep adem voor ik me naar beneden haast.

Als ik mijn vaders bureau binnenkom, staat hij met zijn rug naar me toe uit het raam te kijken. "Ga zitten en sluit de deur", gebiedt hij me. Na een korte aarzeling veeg ik mijn zweterige handen af aan mijn jogging, duw de deur in het slot en ga dan zitten op de antieke stoel voor het geliefde mahoniehouten bureau van mijn vader.

Als ik neerzit, draait hij zich om en werpt me een onderzoekende blik toe. "Het is geen fase?" vraagt hij me. Ik bijt op mijn lip. "Nee", fluister ik. Ik kijk op en even meen ik een flits van pijn in zijn ogen te zien, maar zodra hij door heeft dat ik naar hem kijk, vertrekt zijn mond weer in die afkeurende streep die hij speciaal voor mij bewaart.

"Je gaat op internaat. Aan de andere kant van het land. Zorg dat je morgen stipt om acht uur klaar staat met je valiezen." En met deze woorden licht hij zijn hielen en loopt de kamer uit.

Als versteend blijf ik zitten op de harde stoel. Een internaat? Ik durf niet eens met de jongens in mijn klas te praten, laat staan dat ik met een jongen in hetzelfde appartement slaap!

Ik weet goed genoeg dat mijn vader onverbiddelijk is. Als hij iets wil, dan gebeurt het ook zo. Anders zou hij nooit zoveel geld hebben kunnen verdienen. Hij is directeur van een groot bedrijf, en als er zoveel mensen onder je staan, heb je wel een bepaald gezag nodig om de boel te runnen.

Gezag heeft hij zeker niet tekort. Al heel mijn leven beslist hij alles wat ik doe - tot aan mijn kledingkeuze toe. Als hij vindt dat ik er te "sjofel" uit zie, mag ik niet naar buiten alvorens ik andere kleren aan heb. Helaas is alles wat geen keurig gestreken hemd en broek is, "sjofel" in mijn vaders ogen.

Zuchtend sta ik op en ga naar mijn kamer. Van onder mijn bed haal ik het doosje met mama's spullen. Mama is overleden toen ik elf was en sindsdien is mijn vader volledig veranderd. Vroeger speelde hij met me, las hij verhaaltjes voor. Hij kroelde door mijn zwarte krullen en we gingen samen naar voetbalmatchen gaan kijken, ook al hield ik niet van voetbal.

Toen mama dood ging, veranderde hij plots in een kille man. Alsof hij zijn hart samen met mama heeft begraven. Soms vraag ik me af wat in hem omgaat, maar ik kan er alleen maar naar gissen.

Terwijl ik in gedachten verzonken naar enkele oude foto's kijk, gaat mijn telefoon. Mijn beste vriendin, Alice, voor wie ik al jaren uit de kast ben. "Hai", zeg ik als ik opneem. "Hey Cal! How you doin'? Ik dacht, waarom gaan we niet shoppen morgen? Mitch' feest is al volgende week en ik heb nog niet eens een kleedje! Jij gaat toch ook hé, Cal?" Ik zucht. "Ik ga niet, Alice." "O", zegt ze, "Is het je vader?" "Ik heb het hem verteld", breng ik uit, voor ik begin te huilen. Alice hoort me waarschijnlijk snuiven door de telefoon, want ze zegt: "Ik kom direct naar je toe, oké? En ik neem enkele repen Tony's Chocolonely mee! Tot straks!"

Een klein halfuurtje later staat Alice voor de deur. Ze valt me direct om de hals als ik opendoe en klopt me wat onhandig op mijn rug als ik de tranen weer in mijn ogen voel prikken. "Vertel", zegt ze, "Wat is er gebeurd?"

"Ik had een brief geschreven waarin ik het vertelde - dat ik homo ben. En ik probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen, dat ik er niet aan kon doen, dat ik gewoon verliefd werd op verkeerde mensen. Daarnet riep hij me naar beneden en... hij vroeg of het geen fase was. En toen ik nee zei, vertelde hij me dat hij me op internaat zou sturen. Naar de andere kant van het land!"

"O, Calix!" roept Alice uit en trekt me dan in een lange knuffel. "Wanneer moet je vertrekken?"

"Morgen om acht uur", zeg ik. "Het is de laatste keer dat we elkaar zien."

We blijven nog een uurtje op mijn kamer hangen, maar dan besef ik dat ik nog mijn valiezen moet pakken.

"Ik ga je bellen. Elke dag. Tot je telefoon kapot gaat aan de overflow van berichtjes", bezweert Alice me als ik haar buitenlaat. Ik glimlach eens scheef. Als ik mijn vader onderhand een beetje ken, zal hij direct een nieuwe gsm en simkaart voor me kopen en de oude vernietigen.

"Contacten met het verleden zijn contacten met de duivel, jongen", zei hij op mijn twaalfde verjaardag toen we van New York naar Londen verhuisden. Nu ik het achteraf bedenk, probeerde hij van alles wat met mama te maken had te vluchten. Eerst smeet hij al haar persoonlijke spullen buiten. Toen verbouwden we het huis. En toen stonden we plots op de stoep van een gigantisch modern rijtjeshuis op Buckingham Gate.

Zuchtend sleep ik me de trap op naar boven en begin te pakken.