Riverdale (greek)

3ο κεφάλαιο

Jughead's POV

Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που άρχισαν τα σχολεία και ακόμα δεν έχω εναρμονιστεί με τα ωράρια και τα μαθήματα. Τα μόνιμα προγράμματα βγαίνουν σήμερα στον πίνακα ανακοινώσεων. Στην τάξη είμαι με την Μπέτυ, τον Άρτσι, την καινούργια την Βερόνικα, την Σέριλ 😒 και την Έθελ. Τουλάχιστον αυτούς ξέρω από το γυμνάσιο και από αυτούς που γνώρισα τις τελευταίες μέρες. Ο Κέβιν και η Λίζι είναι στο επόμενο από το δικό μας. Στην διαδρομή προς το σχολείο περνάω έξω από το Πέμπρουκ. Βλέπω την Βερόνικα στην είσοδο του κτιρίου να φωνάζει σε μια γυναίκα μεγαλύτερη σε ηλικία από εμάς. "Η μαμά της πρέπει να είναι" συνειδητοποιώ κοιτώντας και τις δύο, παρατηρώντας τις ομοιότητές τους. Εκείνη την στιγμή γυρνάει πίσω και με βλέπει. Εγώ της κάνω ένα νόημα και εκείνη μου το ανταποδίδει με ένα άλλο, δείχνοντάς μου να περιμένω δύο λεπτά. Μετά από λίγο τελειώνει την συζήτηση. Το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι ένα "Δεν θα σταματήσω να σου φωνάζω μέχρι να μου πείτε ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ!". Κατευθύνεται προς το μέρος μου και με χαιρετάει.

-Γεια σου Τζαγκ.
-Γεια, τι νέα;
-Τα ίδια μωρέ. Βαριέμαι να πάω στο σχολείο. Κλασσική εγώ, λέει και γελάμε λιγάκι
-Νομίζω ότι δεν είσαι η μόνη, λέω όπως φτάνουμε στο σχολείο και της δείχνω την Μπέτυ να περπατάει με τον Άρτσι σαν βαριεστημένη.

Κατευθυνόμαστε προς το μέρος τους, τούς χαιρετάμε και έπειτα μπαίνουμε όλοι μέσα στο κτίριο. Καθόμαστε σε ένα παγκάκι, συζητάμε και γελάμε ώσπου χτυπάει το κουδούνι και μπαίνουμε όλοι στις τάξεις μας.

Archie's POV

Τελειώνει επιτέλους και αυτή η μέρα. Από την μέρα που πέθανε η Λίντια οι ώρες που περνάνε μου φαίνονται αιώνες. Οι γονείς μου και οι φίλοι μου προσπαθούν να μου φτιάξουν την διάθεση και δεν λέω το πετυχαίνουν καμιά φορά αλλά δεν κρατάει παραπάνω από δύο λεπτά. Φαντάζομαι ότι η Λίντια βρίσκεται δίπλα μου αλλά αυτή η φαντασίωση τα κάνει όλα χειρότερα οπότε προσπαθώ να την βγάλω από το μυαλό μου. Αλλά όχι με τόσο μεγάλη επιτυχία... Με τις σκέψεις αυτές οδηγούμε προς το σπίτι. Χτυπάω το κουδούνι περιμένοντας την μαμά μου να ανοίξει όπως συνήθως. Περιμένω λίγα λεπτά ακόμα αλλά δεν ανοίγει κάνεις οπότε βγάζω τα κλειδιά μου από την τσάντα μου και ανοίγω την πόρτα. Εκείνη την ώρα ακούω μια φωνή από απέναντι. Γυρνάω πίσω και αντικρίζω την κυρία Άλις την μαμά της Μπέτυς. Με χαιρετάει και έπειτα μπαίνει μέσα στο σπίτι. Αντιγράφω και εγώ τις ίδιες κινήσεις και μπαίνω μέσα στην κουζίνα όπου βλέπω ένα σημείωμα: