Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

4. Ik draai door en besluit te gaan zwemmen

Chiron zit in zijn magische rolstoel, die zijn  paardenlichaam verschuilt, op de houten veranda van het witte huis op mij te wachten. Als hij me ziet slikt hij een keer. Ik zie er inderdaad niet goed uit met mijn wallen en mijn rode ogen.
ik Loop het kleine trapje naar boven op en ga naast Chiron op de bank zitten.
"U wilde me spreken?" Vraag ik zo emotieloos mogelijk. Ik kan het niet helpen dat mijn stem een beetje trilt.
"Polly zij dat je......gek werd? Dingen ging zien die er niet zijn?" Hij kijkt me bezorgd aan. Geïrriteerd zucht ik.
"Ik ga geen dingen zien die er niet zijn" ik grijp naar mijn ketting en maak hem los. Ik geef hem aan Chiron. "Die heb ik van Miles gekregen. Onze foto's zitten er in maar Polly zegt dat ze Miles nog steeds niet ziet!"
Chiron bekijkt het medaillon goed. Ook de binnen kant.
"Kind..... er staat geen Miles op deze foto's"
Boos sta ik op en grijp de ketting uit zijn handen. "Jullie zijn allemaal blind!" Zeg ik. "Mag ik het orakel vragen voor raad?" Zeg ik.
"Uhm" Chiron is van zijn plek geblazen met deze vraag. Ik wacht niet op zijn antwoord en loop de trap naar de zolder op.

Boven zit op een oude stoel, tussen de trofeeën van andere helden, de oude geest van Delphi. Het is een gemummificeerde vrouw, met lange grijze haren en een geknoop verfde jurk aan. Ze heeft glazen ogen die je maar glazig aan blijven staren.
Ik loop er naar toe. En nu? Moet ik gewoon vragen waar Miles is?.
Dat is dus gewoon wat ik doe.
"Hallo....oude geest" zeg ik niet al te hard. "Kunt u me vertellen waar Miles is?"
Stilte.
De mummie blijft roerloos staan. Geen een teken van leven. Ik wacht nog even. Geen antwoord. "Waar is Miles!" Zeg ik.
Nog steeds niets.
Natuurlijk. Rara wie is de God van de orakels? Apollo.
En wie is mijn minst favoriete God? 
Apollo
En wie is de minst favoriete halfbloed van hem?
Ik dus.
Deze oude geest gaat me echt geen wijze raad geven. Niet zolang Apollo me niet mag.

Ik storm de zolder uit waarbij ik een schild en een wapenuitrusting omstoot. Ik val bijna de kleine gammele trap af maar weet nog net mijn evenwicht te houden. Ik ren het huis door. Ik zie Meneer D cola light drinken en Chiron zit voor zich uit te staren. Ik stop als ik ze zie.
"Het orakel is kapot" zeg ik en ik loop  de veranda af.

De twee dagen daarna waren verschrikkelijk.
Geen een teken van Miles behalve mijn ketting. Ik heb geprobeerd weg te lopen om hem te gaan zoeken maar Chiron hield me tegen.
"Geen voorspelling, geen queeste" zei hij.
Ik probeerde hem huilend uit te leggen dat Apollo me nooit een voorspelling zou geven maar hij wilde niet luisteren.
Polly en Alex probeerde tot me door te dringen dat hij nooit heeft bestaan maar dat maakte me nog verdrietiger. Snachts sliep ik nauwelijks en als ik dat deed werd ik wakker van mijn eigen geschreeuw. Hij is gewoon weg en ik ben alleen.

"Ik ben er klaar mee Alex" zeg ik tegen hem. We zitten samen op het kleine verandaatje van mijn gebouw. Ik zie er niet uit. Mijn haar zit overal en nergens, mijn ogen zijn dikker dan de billen van Cupido en mijn wallen lijken de halve maan. Ik moet een plan verzinnen om Miles terug te krijgen......niks.
"Tia, als je zo zeker bent dat hij bestaat maar het orakel doet het niet voor jou....." begint Alex. "Waarom ben je dan niet je eigen orakel? Je hebt toch ook de kracht van Apollo gekregen?"
Ik spring op. Wat hij heeft gezegd is geniaal. "Alex je bent geweldig!" Zeg ik.
Hij heeft gelijk. Ik kan gewoon mijn eigen orakel zijn!
Ik ren de veranda af met mijn blote voeten en ren langs trainende kampers naar de plek waar ik hem als laatst heb gezien. Het doet pijn om op deze plek te zijn. Hier is hij verdwenen uit iedereens herinneringen behalve de mijne.

Ik ga met mijn tenen in het water staan. Ik sta toe dat ik nat word en loop tot mijn middel in het water. Een paar kampers wijzen naar me maar ik negeer hun geroddel. Dat boeit me echt niks.
Ik volg gewoon mijn gevoel. Ik ga steeds dieper en dieper en sluit mijn ogen tot ik onder water ben. Ik ga op de grond zitten.
Een school vissen zwemt langs. Er zwemmen een paar najaden naast me. Ik laat alles gaan en denk aan het zonlicht.
Vanuit de golven boven me komt er een straal van licht naar beneden. Het is zo fel dat het water om me heen verlicht word. Het is een soort spotlight.
Ik voel een hand me naar boven trekken en alles word zwart.