Ve beklenen bölüm geldi efendim. Heyecan var mı heyecan fjejwğ
Yeni bölüm için hedefimiz 315 yıldız olsun. Keyifli okumalar <3
Bakın bakalım Sarp Efendi hangi aşamadaymış ;)
Şarkı: Bilal Sonses - Yak
*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
SARP
Işıl'ın ardından kapanan kapıya öylece bakmaktan başka bir şey yapamıyordum. Her ne olmuşsa olmuştu ve öyle hızlı gelişmişti ki, saniyeler önce yaşananları idrak etmekte bile zorlanıyordum.
Işıl'a kızmış ve sesimi yükseltmiştim, o ise bana aynı şekilde karşılık vererek gitmişti. En kötüsüyse akşam benimle gelmeyeceğini söylemişti.
Sıkıntılı bir nefes alarak oturduğum yerden kalktım. Aldığım nefes sakinleştirmek yerine sıkıntımı daha çok büyütürken yumruğumu masama geçirdim. Ne yapmıştım ben? Neden o kadar yüklenmiştim ki kıza?
Aklım ve kalbim öyle karışıktı ki, dengeyi sağlayamıyordum. Kendimi bir ona gülümserken buluyordum, bir de nereden geldiğini bilmediğim bir öfkeyle sarmalanmış bir halde. Bu öfkemi de Işıl'a yöneltmekten geri duramıyordum. İçimde ona karşı öyle hisler vardı ki, bünyem kaldırmıyordu sanki. Sonuç da böyle oluyordu. Durduk yere bağırıp çağırıyor, ona nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum.
Kapımın birden açılmasıyla bakışlarımı o tarafa çevirdim. İhtimal vermesem bile Işıl'ın gelmiş olduğunu ümit ediyordum. Şimdi bu kapıdan içeri girse, bunu izinsiz yaptığı için tek laf etmezdim. Ama ne yazık ki görüş alanıma giren Kaan oldu. Az evvelki öfkemi tetikleyen sevgili kuzenim!
''Bir sen eksiktin,'' dedim dişlerimin arasından.
Kaan şaşkınlıkla aralanan gözlerini üstüme dikmiş, ağır adımlarla masama doğru yaklaşırken, ''Ne oldu az önce?'' diye sordu. ''Sesleriniz baya yükseldi. Işıl da gitti.''
İşittiklerimin sadece son kısmına odaklandım. Duyduklarım kaşlarımı çatmama neden olurken, ''Nereye gitti?'' diye sordum.
''Yani lavaboya doğru gitti,'' diye açıkladı Kaan.
Bu, zihnimde tek bir senaryoya neden oldu. Kendini oraya kapatıp ağlayacak mıydı? Benim yüzümden ağlayacak olma ihtimali kalbimi sıkıştırırken, ''Ağlayacak mı yoksa?'' diye mırıldanarak büyük adımlarla kapıya yöneldim. Tam Kaan'ın yanından geçecekken koluma asılması ilerlememe engel oldu. Soru soran bakışlarımı yüzüne çevirdiğimde, ''Sakin ol,'' dedi. ''Peşinden gidip iyice delirtme. Hem Işıl bu, ağlamak ona göre değil.''
Kulaklarımı dolduran kelimeler içime bir nebze su serpse de, Kaan'ın Işıl hakkında bu kadar kendinden emin olması sönmekte olan öfkemi de tekrar körükledi. Kaan bir yerde haklıydı. Kendini lavaboya kapatıp ağlamak Işıl'lık bir hareket değildi, ama Işıl'ın son iki ayda yaşadığı değişimin de farkındaydım. Ya eskisine nazaran daha çok yumuşadıysa kalbi? Ve, ya bu onu gözyaşı dökmeye iterse?
