O ve Ben

1°

Bu dünyaya gelmemiş olmayı hiç dilediniz mi? Ben diledim. Kendimi çok yalnız, çok mutsuz hissettiğim o zamanlarda kendime tutanacak bir dal arıyordum. Babam bizi terk etmişti. Her ne kadar babam sevgisini bana göstermemiş, benle çok fazla ilgilenmemiş olsa da kalbinin derinlerinde bir yerlerde beni sevdiğini biliyordum. Ya da en azından öyle umuyordum. Bu yüzden bizi, annemle beni, terk etmesi baya etkilemişti beni. Babam gittikten sonra annem daha çok çalışmaya başladı. Okul masraflarımı karşılayabilmek için kendi işi dışında, boş kalan zamanlarında temizlik işlerine başladı. Başkalarının evlerine gidiyor, o evin kokusunu çekiyor, çöplerini topluyor, bulaşıkları yıkıyor, ütü yapıyor aynı zamanda da ailenin iki çocuğu okuldan geldikten sonra evin sahipleri işten gelene kadar onlara bakıyordu. Çok yoruluyordu bu da beni fazlasıyla üzüyordu. Her ne kadar devlet okulunda okuyup ona yük olmak istemediğimi söylesem de eğitimin önemli olduğunu söyler dururdu. Önemli olduğunu biliyordum ama dediğim gibi ona yük olmak istemiyordum işte. Ben de anneme yardımcı olup para kazanabilmek için bir kafede çalışmaya başladım. Okuluma yakın bir kafeydi ve bu benim için bir avantajdı. Okuldan çıkıp hemen kafeye gidiyordum. Ancak bu avantaja da çok sevinemiyordum çünkü okul çıkışında okuldan çıkan öğrenciler genelde etraftaki kafelere giderlerdi ve ben de onların benim bir kafede çalıştığımı öğrenmelerini istemiyordum. Her neyse; benimle ilgilenen yani zaman geçiren, bana sevgisini gösteren biri olmadığı için ve daha başka anlatamayacağım sebeplerden ötürü intihar etmeyi bile düşünmüştüm. Yaşama sebebim elimden alınmıştı. Okulda dışlanan kız bendim, o itilen kişi bendim.