- ไปกันเลยมั้ย เกาะทางใต้ที่แสนสุขของฉัน -
แทฮยองเคยเชื่อในเรื่องของโชคชะตา เขาเคยได้ยินใครต่อใครบอกว่า 'สักวันหนึ่งโชคชะตาจะพาใครสักคนเข้ามาในชีวิต' แต่แทฮยองรู้สึกมันช่างไร้สาระสิ้นดีเพราะโชคชะตาที่พาใครคนนั้นเข้ามาก็เป็นโชคชะตาเช่นกันที่พาเขาคนนั้นออกไป โชคชะตาเป็นดาบสองคมที่ทำให้ทั้งหัวใจพองฟูและทำให้หัวใจแตกสลายเพราะแบบนั้นแล้วต่อไปนี้แทฮยองไม่ขอเชื่อในโชคชะตาอีก
จนกระทั่งเขาได้มาที่เกาะแห่งหนึ่ง
แทฮยองจิตใจฟุ้งซ่านเขาต้องการที่ที่เงียบสงบ ห่างไกลจากผู้คนเพื่อฟื้นฟูจิตใจที่ผุพัง การจองตั๋วแล้วเก็บกระเป๋าบินมาที่เกาะทางใต้ซึ่งห่างไกลจากบ้านของเขาพอดูจึงเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว 'เดินเท้าต่อไปอีกหน่อยก็ถึงแล้วละเจ้าหนุ่ม' และเพราะถนนที่ทั้งแคบทั้งเล็กจนไม่พอให้รถวิ่งได้ทำให้แทฮยองต้องยกกระเป๋าลากใบโตและถือกระเป๋าผ้าใบเล็กลงจากรถอย่างพะรุงพะรังตามคำบอกของคนขับรถแท็กซี่ แทฮยองออกเดินไปตามทางเล็กๆสิ่งแรกที่สัมผัสได้คืออากาศชื้นๆและกลิ่นไอเกลือจากทะเลสีฟ้าตรงหน้ามันเปล่งประกายไปกับแสงจากดวงอาทิตย์ยามสาดส่องลงมา สายลมพัดเข้าหน้าของเขายามที่เดินเข้าไปใกล้ริมทางเดินซึ่งอยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลพอตัว เหมือนจิตใจเขาจะเริ่มดีขึ้นแล้วละ
"พี่ชาย! ห้ามกระโดดนะถ้ากระโดดลงไปจะตายนะ!" เสียงเล็กที่มาพร้อมกับแรงกอดรัดที่ขาทั้งสองข้างมาอย่างไม่ทันตั้งตัวแทฮยองเซไปด้านหน้าด้วยความตกใจจนเผลอปล่อยกระเป๋าผ้าใบเล็กซึ่งบรรจุโทรศัพท์มือถือและแว่นสายตาเอาไว้มันลอยละลิ่วตกไปในทะเลต่อหน้าต่อตาเขา จิตใจดีขึ้นไม่ถึง30วินาทีแทฮยองรู้สึกใจสลาย
แทฮยองมาถึงบ้านพักชั่วคราวของเขาได้ด้วยการนำทางของเด็กผู้หญิงที่วิ่งมาเกาะขา ตอนแรกเขาเกือบจะโกรธเด็กหญิงตรงหน้าแล้วแต่ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ทิ้งตัวลงคุกเข่าแล้วพร่ำขอโทษเขาน้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อเขาจึงถอนหายใจแล้วส่งแผ่นที่ที่เหมือนเด็กประถมเขียนให้เด็กหญิง ทั้งสองจึงมายืนหน้าซื่ออยู่หน้าบ้านเก่าๆผุๆเล็กๆ แทฮยองกวาดสายตาสำรวจ "นี่เรียกว่าบ้านคนหรือ" เด็กน้อยเงยหน้ามองผู้เป็นผู้ใหญ่แล้วอดเห็นอกเห็นใจไม่ได้ แทฮยองไขกุญแจเข้าบ้านอย่างเงียบๆแล้วก็ต้องแปลกใจถึงข้างนอกจะดูเป็นบ้านไม้เก่าๆแต่ข้างในกลับใหม่และเป็นระเบียบ "พี่ชายชอบไหม" เด็กน้อยเดินตามหลังแทฮยองเข้ามาเอ่ยขึ้น "เธอไม่กลับบ้านหรือไง พ่อแม่ไม่เป็นห่วงแย่แล้วหรอ" แทฮยองมองเด็กน้อยที่อายุไม่น่าเกิน12ปีตรงหน้าแล้วเอ่ยถามเป็นการไล่กลายๆ เด็กน้อยพยักหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้จึงขอตัวกลับก่อน แทฮยองทิ้งตัวลงพื้นไม้แข็งๆกลางบ้านใช้กระเป๋าลากใบโตแทนหมอนมันเป็นหมอนที่ทั้งแข็งและไม่สบายที่สุดเท่าที่เขาเคยใช้แต่เขาก็หลับเป็นตายเมื่อได้หลับตาลง
