Inlove with a Wolf?! (EXO FANFIC)

Chapter 31

Chapter 31: Sehun's Side

Luhan's POV

Two days ago...

Nagising na ulit si Soojin, pero bakit si Sehun hindi pa bumabalik? Ano bang nangyari dun?

*Calling Sehun*

"Oh?" Bungad sakin.

"Nasan ka ba?" Tanong ko sakanya.

"Bakit mo tinatanong?" Sabi niya sakin.

"Nakipag-ayos na ko kay Soojin, sinabi ko na yung totoo, ngayon naman turn mo na para ibalik ang nakaraan niyo. Don't waste this oppurtunity." Sabi ko sakanya.

"Edi ikaw na naman nagmukhang mabait?" Sabi sakin ni Sehun.

"Hindi ganun, se. Wag ka na nga magmatigas. Pumunta ka na dito. Pupunta din ako 7-11 walang magbabantay kay Soojin." Sabi ko sakanya. Tska tulog pa kasi si Soojin, ayokong iwanan siya na mag-isa, mamaya magising eh. Tapos walang madadatnan dito.

"Sige." Sabi ni Sehun.

Wala pang isang minuto bumukas yung pinto. "Labas ka na." Sabi ni Sehun.

"Ang bilis mo naman?!" Sabi ko sakanya.

"Nandiyan lang ako sa labas, di ka kasi sumisilip eh." Sabi niya sakin. Tarantado talaga to kahit kelan. Sinayang pa yung load ko.

Tumayo nalang ako at ngumiti. Ti-nap ko siya sa balikat at lumabas na ko ng kwarto ni Soojin.

Sehun's POV

Maiisip ko na talagang ang bait ni Luhan kasi nag paubaya naman siya na ako magbabantay kay Soojin eh, kaso tulog naman. Hindi ko rin makakausap.

Hanggang ngayon nabo-bother ako sa pinag-usapan ni Soojin at ni Luhan two days ago eh.

Nakita ko kasi sila,

Nasa kabilang balcony lang ako, yung balcony lounge ng mga visitors pag nilalamig na sila sa loob ng ospital. Nandun lang ako nakatingin sakanila, habang nasasaktan.

Nung time na yun, ang sweet nila tignan, kaya napaisip ako kung kailangan ko na ba mag let go. Siguro si Luhan talaga ang lalaki para kay Soojin, ako nalang ang mag-aadjust.

Kasi kung tutuusin, matagal ng nawala yung Soojin na minahal ko dati eh. Napaniwala na naman ako ni Suho na wala na si Soojin eh, bakit di ko nalang ipagpatuloy? Kahit masakit, titiisin ko nalang.

Ganun naman talaga, pag nagmahal ka, makakagawa ka ng isang bagay na di mo akalain na magagawa mo, masama man yan o mabuti o ikakasakit mo pa. Pero ganun talaga, thankful nalang ako na naging parte siya ng buhay ko.

Tinitignan ko siya ngayon, parang di ko siya kayang pakawalan, but I have to.

Bakit ba ganito ang pag-ibig? Bakit ba hindi nalang magkaroon ng instant happy ending? Kaasar naman.

"Hindi naman sa lahat ng bagay kailangan mo sumimangot at matulala." Napatingin ako kay Soojin, di ko namalayan gising na pala siya.

Sinubukan niyang umupo kaya inalalayan ko siyang makaupo ng maayos. After ko siyang tulungan umupo nalang din ako ng maayos sa sofa sa tabi ng kama niya. "Ang ganda na sana ng umaga ko kasi ikaw nakita ko, pero nakasimangot ka naman."

Nung sinabi niya yun parang tumambling ng isang daang beses yung puso ko. Maganda ang umaga niya kasi ako nakita niya? Pfffft. Nambobola lang to eh, may amnesia tapos-